Van huisloos tot dakloos

Vandaag hadden we ons eerste Community Impact project. Ik ben nu al een paar weken huisloos en daar kan ik perfect mee leven, maar dakloos worden zie ik precies toch iets minder zitten. Niet dat ik daar op neerkijk, helemaal niet, maar na vandaag ben ik toch wel overtuigd dat dat iets is wat ik liever niet zou willen. In elk geval, het thema van het gehele project was dus dakloosheid, wat verder werd opgedeeld in kleinere projecten. We konden ons op voorhand inschrijven voor één van de zes opties, waaronder onder andere eten verdelen, provisie inventariseren, in een gespecialiseerde shelter voor kinderen gaan eten maken en met hen buiten spelen, in een gespecialiseerde shelter voor mensen van Afrikaanse origine gaan helpen of de straat opgaan en daklozen aanspreken.

Alle projecten leken me interessant, maar het ongeorganiseerde van dat laatste project sprak me het meeste aan. Alle andere groepen gingen naar een bepaalde organisatie waar verantwoordelijken ons zouden begeleiden bij het werk dat we verwacht werden te doen. Mijn groep daarentegen kreeg een korte training door twee vrijwilligers die gewoon waren dat werk te doen en nadien werden we de straat op gestuurd in groepjes van twee of drie. De bedoeling was dat we ieder een ander deel van de stad voor onze rekening namen en daar iedere dakloze, meerbepaald iedere dakloze die aan het bedelen was, aanspraken die we tegenkwamen.

We hadden een vragenlijst meegekregen die we per dakloze moesten proberen in te invullen. Ik gebruik bewust het woord “proberen”, omdat het helemaal niet gemakkelijk is om zomaar even een gesprek aan te knopen met een dakloze, laat staan ze te overtuigen om een vragenlijst te beantwoorden. Zeker niet als er vragen bij zijn als, “Hoeveel verdient u gemiddeld per dag?” en vooral “Waar spendeert u dat geld aan?”. Tot mijn verbazing echter leidde deze actie tot vele interessante en zelfs bijna warme gesprekken.

Ja, er zijn altijd diegenen die je negeren, weglopen of zelfs boos worden, maar dat is niet de enige reactie die je krijgt. De enige ongemakkelijk reactie die we kregen, was een man die op ons begon te roepen dat we hem met rust moesten laten en dat we alle Mexicanen terug naar Mexico moesten sturen, zodat hij ten minste als echt Amerikaan een job zou kunnen hebben. En daarnaast was er ook één man die, terwijl ik alleen op hem afliep, plots, zonder me aan te kijken, zei: “You take one more step and you’re dead meat”, waarop ik wijselijk besloot me onmiddellijk om te draaien en op mijn stappen terug te keren. Maar dat was een uitzondering en zoals ik zei, waren de meeste gesprekken, positief of negatief, heel fascinerend.

Na de gesprekken werden we verwacht in de Denver Resue Mission shelter op de Lawrence street in hartje Denver. Deze daklozenshelter werkt samen met andere instanties aan het tienjarenplan ‘Denver’s Road Home’. De stad Denver heeft zich namelijk de missie gegeven om tegen 2015 een einde te brengen aan de dakloosheid in de stad. Dit houdt in dat ze 3193 permanente woonmogelijkheden willen creëren, een preventiecampagne op poten willen zetten om mensen weg te houden van de straten, een opleiding willen aanbieden aan 580 mensen om hen betere spelers te maken op de arbeidmarkt en zo verder. Ik had er totaal geen besef van dat zestig percent van de daklozen families met kinderen zijn en dat veertig percent eigenlijk een job heeft, maar dat die inkomsten niet voldoende zijn om van te leven. Hoe dan ook, moest je hier meer over willen lezen, verwijs ik je graag door naar de zeer duidelijke en informatieve website van dit project: www.denversroadhome.org

In de shelter kregen we een rondleiding van een fantastische gids, die achtenveertig jaar oud is en zijn hele leven lang in en uit ontwenningsklinieken en daklozenshelters geraakt is. Nu werkt hij zelf in zo’n shelter en helpt hij dag in dag uit andere daklozen met het overwinnen van hun drank- en/of drugsverslaving. Tijdens de rondleiding kregen we onder andere de slaapzaal te zien waar ze iedere nacht driehonderd mannen een bed aanboden, alsook de keuken die normaalgezien voorzien is voor het bereiden van vierhonderd maaltijden, maar waar er rond de duizend mensen per dag een maaltijd wordt aangeboden. Verder is er ook een kapel waar ze iedere morgen en avond een viering houden, die niet verbonden is aan een specifieke Godsdienst en waar iedereen dus vrij is te bidden voor wat hij gelooft. In diezelfde ruimte worden ook cursussen gegeven over allerlei onderwerpen die de daklozen moet bewust maken van hun situatie en hen wil helpen hun eigen leven terug in handen te kunnen en durven nemen. Eerder confronterend waren de toiletten, waar nergens deuren aan zijn, omdat er anders zich mensen in opsluiten om drugs te nemen en de douches die eigenlijk gewoon uit één grote ruimte bestaat met veertig douchekoppen. Na de rondleiding kwamen we met alle groepen weer samen voor een nabespreking en een getuigenis van één van de werknemers en toen zat de zowel fysiek als mentale zware dag erop.

Het was een fantastische en onvergetelijke ervaring en op de terugweg naar huis herbeleefde ik plots alle CI projecten van vorig semester. Hoe we ooit met Cast B’09 in een vluchthuis voor vrouwen hadden gewerkt en nadien betraande glimlachende gezichten te zien kregen die ons omhelsden en onophoudelijk dankten. Hoe we op de pediatrische afdeling van een ziekenhuis cliniclowns hadden gespeeld of met straatkinderen in Mexico hadden gewerkt. Hoe we de bewoners van een rusthuis een onvergetelijke dag bezorgden of simpelweg een kerk of gemeenschapscentrum gingen schilderen. Hoe we een strand opkuisten, paden heraanlegden, bomen plantten… Het zijn stuk voor stuk dingen die me altijd zullen bijblijven. Je een hele dag kapot werken, omdat je weet dat je zoveel mensen gelukkig maakt, je ongetwijfeld een impact hebt gemaakt op de rest van hun leven en omdat je ergens hoopt dat je hen hebt doen inzien dat zij zelf hun toekomst kunnen bepalen. Het gevoel is onbeschrijflijk.