Weer even student

Alle shows in Colorado Springs verliepen zeer goed, maar nadien was ik volledig leeg. Vijf shows achter elkaar en tussenin Community Service en Educational Workshops, het was een hele, euhm, uitdaging – zullen we maar zeggen. We zijn naast de projecten in de scholen ook gaan helpen in een rusthuis en hebben buiten elkaar ook een paar muren een likje verf gegeven. Maar het interessantste voor mij was de interactie met de kinderen wiens ouders in het leger zitten. Het lijken alledaagse kinderen te zijn, maar van het ogenblik dat je een conversatie met hen aanvangt, merk je heel snel dat ze een andere kijk hebben op bepaalde aspecten van het leven. Heel fascinerend en eerlijk gezegd soms zelfs lichtelijk verontrustend.

De week was eigenlijk zeer snel voorbij en voor we het goed en wel beseften, begon onze lange Travel Day naar Vermillion, South Dakota. Die afstand was zo groot, dat de reis over twee dagen werd gespreid. Zondag reden we een hele dag tot North Platte, Nebraska, waar we overnachtten en nadien reden we maandag door tot Vermillion. Die overnachting was zeer leuk, aangezien we bij onze Host Families verbleven waar we een paar dagen later een tijdje zouden wonen. Na Vermillion gaan we namelijk voor vier dagen naar North Platte en daarom had de organisatie gevraagd of we daar op onze doortocht naar Vermillion één nacht mochten verblijven. Dus nu, op weg van Vermillion naar North Platte, weten we eigenlijk al waar we naartoe gaan en bij wie we gaan verblijven. Dat is een uitzonderlijke situatie en een heel leuk gevoel. Om een of andere reden voelt het aan alsof we terug naar huis gaan.

In mijn geval is dat gevoel nog sterker aangezien ik in North Platte bij Emilie en haar familie verblijf. Emilie is mijn beste vriendin van Cast B’09 en ik beschouw dit dan ook als een cadeau. Na een semester bouw je zo’n sterke band op met mensen en je vraagt je telkens af: “Zullen we elkaar nadien nog zien?” Ik wist dat ik Emilie zeker wou terugzien, maar dat beslis je uiteraard niet altijd zelf. Hoe dan ook, ik had me voorgenomen haar te zien, maar ik wist niet goed wanneer dat zou zijn en hoe ik dat het snelst kon waarmaken. Toen ik te horen kreeg dat de nieuwe UWP tour ook naar North Platte ging, sprong ik dan ook een gat in de lucht. En nu ben ik op weg naar daar met de meest belachelijk grote glimlach op mijn gezicht. De overnachting was al een geweldige tijd en veel te kort, dus ik kijk heel erg uit naar meer tijd samen.

De voorbije drie dagen waren we dus te gast in Vermillion en meerbepaald in de University of South Dakota (USD). Dit was een ideale gelegenheid voor ons om nieuwe studenten te werven, maar voor mij was het ook heel interessant om middenin het studentenleven in de US te zitten. Meer nog, er waren dertig Cast Members die weldegelijk bij studenten werden gehost en ik was daar één van. De andere Cast Members hadden Host Families zoals we gewoon zijn, maar ik verbleef bij een student in een studentenhuis. Het was een fantastische ervaring! Mijn “Host Dad” was Braxton (20) en hij en zijn roommate Jeremy (20) hadden op hun kot een uitklapbare zetel voor mij. Het was niet enkel leuk, maar ook zeer ontroerend te zien hoe een student bereidwillig was iemand in “huis” te nemen. Braxton betaalde namelijk tijdens mijn gehele verblijf voor al mijn kosten. Ik vraag me af hoeveel studenten dat zouden willen doen, maar ik vond het echt meer dan vriendelijk.

Aangezien we voor grootste deel van de tijd echt op de campus waren, hadden we heel veel activiteiten gepland waarin we de studenten konden betrekken. Het grootste evenement dat we gepland hadden, was onze Culture Fair. Vorig semester hadden we er ook al meerdere gedaan, dus ik wist wat ik daarvan kon verwachten. Het lijkt op een minivakbeurs waarbij ieder land een stand krijgt waarop een Cast Member informatie kan verstrekken over zijn of haar eigen cultuur. De studenten van de universiteit gaan dan rond en stellen allerlei vragen of nemen deel aan de activiteiten die aan ieder tafel te doen zijn. Daarbuiten deden we ook vier dansworkshops waar de studenten een choreografie werd aangeleerd die wij in onze show doen.

’s Avonds, terug in de studentenhuizen, kroop iedereen bij elkaar in een kot en was er altijd wel ergens een klein feestje. Braxton en zijn vriendin Jordan (19) zijn op een korte tijd echt heel goede vrienden geworden. Jordan en haar roommate Allison (19) hadden op hun beurt Linn (Norway) als Host Kid en daardoor trokken we vaak samen op. Het was leuk om op die manier Linn beter te leren kennen en ik beschouw haar hierdoor eigenlijk een beetje als mijn roommate voor deze stad.

Maar nu zit ons driedaagse verblijf er dus op en zit ik op de bus op weg naar North Platte. Over een tweetal uurtjes zijn Pieter en Emilie weer herenigd. Hoezee! Emilie heeft ook een geweldige familie. Haar ouders Tod en Dawn zijn heel vriendelijke, warme, open en begripvolle ouders en ik versta me ook heel goed met haar broer Alec (16) en zus Haley (13). De eerste en voorlopig enige nacht dat ik bij hen was, hebben we bijvoorbeeld Twister gespeeld, wat uiteraard uitmondde in een lachbui van formaat.

Ik heb dan ook gezorgd dat ik op voorhand al wat kon slapen op de bus, omdat ik weet dat de nachten eerder kort zullen zijn. Het zou ook gewoon te jammer zijn om een fantastische kans als deze voorbij te laten gaan door te slapen. Alhoewel ik uiteraard mijn portie slaap nodig heb, aangezien we morgen (vrijdag) en overmorgen twee shows hebben met Community Impact in de ochtend. Zondag hebben we dan een Host Family Day, wat de eerste is in twee weken en bijgevolg zeer welkom is. Maandag voert de reist ons naar Minnesota, waar onze eerste stop Minneapolis wordt. De verblijven worden inderdaad korter, waardoor de tijd nog sneller lijkt te gaan, als dat al mogelijk is…

Between Nature and Nurture

De Travel Day naar Colorado Springs verliep heel vlot. Het was slechts een drie uur durende reis en daarom had de Staff onderweg voor wat Regional Learning gezorgd. Onze eerste tussenstop was in Garden Of The Gods. Daar was ik inderdaad al geweest met Momma en daardoor kon ik er nu nog meer van genieten. Zoals ik voordien reeds gezegd had, is het echt een hemelse plek op aarde. We kregen er een middagpauze van iets meer dan twee uur en het weer, een blauwe hemel met een paar door zon overgoten wolkjes, was ideaal. Het werd een heuse picknick met kaas en crackers, waar ik oh zo op verlekkerd ben. Waarmee ik zowel de maaltijd als het concept bedoel.

Nadien was er een bezoek aan de Cave of Winds (vertaling: Grot der Winden (hmm, nu ik dat neerschrijf, klinkt het een beetje vreemd, maar goed, dat is nu eenmaal de vertaling)) gepland. Deze grot was, in tegenstelling tot wat de naam laat vermoeden, ontstaan door watererosie. De twee jongetjes van tien en elf jaar, die volgens de legende de grot hebben gevonden, hoorden de wind als muziek op een panfluit door de vele spleten en scheuren in de rotswand en uiteindelijk kwam vandaar de naam. Het was een heel mooie grot, met een speciaal onderdeel waarbij je zelf lantaarns ronddraagt en het donker intrekt. De andere delen van de grot waren allemaal verlicht, maar dat deel helemaal niet. De lantaarns bestonden uit emmers die je zijlings vasthield en waar dan een kaars inzat. Het was leuk en vooral zeer mooi.

Uiteindelijk reden we door naar Colorado Springs, waar we werden opgepikt door onze Host Family. Jef en Renee hebben ervoor gekozen vier studenten te hosten, waardoor ik weer Roommates had, wat toch wel leuk is na een week alleen te zitten. Ik zit nu dus samen met Lance (Hopi Reservation), Sean (California) en Toño (México), wat een leuke, enthousiaste bende was. Toen bij onze aankomst thuis onze Host Father vroeg “How ‘bout a beer?”, wist ik onmiddellijk dat ik me hier thuis ging voelen. Het zijn echt twee supervriendelijke mensen met een interessant leven en overtuigingen.

Het speciale aan ons verblijf in Colorado Springs is dat we de volledige week in Fort Carson verblijven, wat een militaire basis is. Het lijkt alsof het een stad in een stad is. Ten eerste moet je door zeer zware beveiliging, waarvoor ik als buitenlander iedere dag mijn paspoort nodig heb, maar als je uiteindelijk binnen bent, lijk je je in een volledig andere wereld te bevinden. Alle mannen en vrouwen die je ziet rondlopen dragen een uniform, maar voor de rest lijkt het een normale stad. Je hebt er huizen, gebouwen, winkels, tanks, bioscopen, vliegtuigen, bowlingbanen, helikopters en scholen. Echt heel ongewoon.

Wij werden gevraagd om iedere dag naar de scholen te gaan om met de studenten om te gaan. De meeste van die kinderen hebben nu een mama of een papa in Irak of Afghanistan zitten en dat is een eerder vreemde situatie. De scholen zijn dus ook uitzonderlijk voor kinderen van een militaire familie, alsook de rest van alle faciliteiten. Wij gaan de klassen in, spreken met hen, doen spelletjes en het doel is hen te laten zien dat er ook een andere wereld is dan die die zij kennen en dat er een andere manier is om vrede te bekomen. Het is heel fascinerend en soms ook zeer emotioneel om met zo’n specifieke groep te werken.

Nu, omdat wij onze boodschap meestal via muziek overbrengen, houdt dat ook in dat we deze week iedere dag een show doen. Dus van dinsdag tot en met zaterdag, dat betekent vijf voorstellingen in één week. Vrijdag en zaterdag zijn de grote “echte” avondvoorstellingen en de drie weekdagen zijn iets kleiner, aangezien we ze weldegelijk in de scholen zelf uitvoeren. Het publiek bestaat dan ook enkel uit leerlingen, wat voor een totaal andere dynamiek zorgt. Ik vind het super. Vandaag bijvoorbeeld was de show enkel voor kinderen van het vierde, vijfde en zesde leerjaar. En aangezien het gewoon in de sporthal was, zag je alle kinderen zitten en zag je de reacties op hun gezicht. Vreemd genoeg is dat een veel grotere uitdaging dan een grote zaal met drieduizend mensen. Daar zijn namelijk zoveel lichten dat je met moeite je publiek ziet.

Hoe dan ook, ik ben zeer enthousiast over de hele situatie. De conversaties die worden gevoerd zijn op het randje van ongemakkelijk en ik krijg een wereld te zien waar ik tot voordien nog niets van afwist. Het is ongelooflijk te zien hoe ik op één dag tijd een impact maak op zoveel leerlingen tegelijkertijd. En zijzelf hebben totaal geen besef hoeveel impact zij op hun manier op mij hebben…

Verhit ijs

Ik had een geweldige Host Family Day. Het was een heel rustig en ontspannen dagje onder ons tweetjes. We begonnen aan de dag met onze Valentijnsbrunch, die zeer lekker was en die ik afrondde met een “Belgische wafel”. Ik moet wel zeggen dat het er één was van het soort, waarvan ik niet wist dat we die hadden bij ons, maar het smaakte.

Nadien zijn we gaan wandelen in het Sculpture Park dat, zoals de naam laat vermoeden, een park vol standbeelden is. Het is echt zeer groot en er staan minstens honderd beelden, in de meest uiteenlopende stijlen. Ik vond het zeer aangenaam en het is zeker een plaats waar ik meer zou gaan wandelen, moest het iets korter bij huis zijn. Buiten de standbeelden waren er ook drie vreemde wezens die luid lachend op en neer huppelend voorbij kwamen. Het waren uiteraard drie Cast Members, namelijk Darleen (Liechtenstein), Yuri (Japan) en Ian (Idaho), die ook net met hun Host Family het park aan het bezoeken waren. Het goede aan deze ontmoeting was dat zij ons vertelden dat ze op weg waren naar een ijshockey wedstrijd. En toen Kay, mijn Host Mother, vroeg of ik dat ook zag zitten, stemde ik zeer enthousiast in.

Het was een zoveelste culturele ervaring waar ik heel erg van genoten heb. Het is super als dingen zo spontaan samenvallen. Ik ben gewoon alles op voorhand te plannen en dingen zoals dit verbazen me keer op keer. Hadden we niet naar dat park gegaan op net dat moment dat mijn Cast Mates daar waren, dan had ik deze geweldige ervaring gemist. We hadden fantastische plaatsen op de achtste rij, waardoor ik alles perfect kon zien. Het is een gestoorde sport en ik ging er volledig in op. De wreedaardigheid waarmee de spelers elkaar tegen een muur rammen is van een ongeëvenaarde entertainmentwaarde. Ik weet niet wat het is met mij, maar gewelddadige sporten spreken me meestal meer aan. Ik krijg een adrenalinestoot, waardoor het lijkt alsof ik mezelf midden in het spel bevind. In het begin had ik helemaal geen idee wat de bedoeling was, maar het duurde niet lang voordat ik verhit stond te schreeuwen en op en neer te springen als een halve Neanderthaler.

De teams die het tegen elkaar opnamen, waren de Eagles van Colorado en Rush van South Dakota. Het was een zeer spannende en belangrijke match, aangezien zij respectievelijk de nummer twee en één waren op dit moment. Wij supporterden uiteraard voor de Eagles en het stadium was dan ook te klein toen zij met zeven tegen zes de match wonnen. Het publiek was verbaasd omdat dat blijkbaar een uitzonderlijke hoge score is. Meestal is de eindscore vier tegen twee of drie. Het is heel zelden dat er iemand vijf punten scoort, laat staan zes! Maar deze match eindigde met een gelijkstand, waardoor ze een extra vijf minuten Sudden Death speelden, met enkel vier spelers op het veld, in plaats van vijf. Toen ook dat niet tot uitsluitsel leidde, volgde er Shoot Outs, waarbij al snel duidelijk werd dat onze uitzonderlijk getalenteerde keeper ervoor zou zorgen dat we de overwinning zouden behalen. En dat gebeurde dus ook. En aangezien ze zeven punten scoorden, wat bijna nooit gebeurt, kreeg iedere toeschouwer op vertoon van zijn/haar ticket een gratis maaltijd bij Wendy’s. Hoezee!

Nadien reden we richting huis, waar we ons laatste avondmaal hadden, voordat Kay naar bed ging en ik mijn koffer begon te maken. Dat ging eigenlijk heel vlot. Ik word er beter en beter in. Misschien moet ik wel officieel “valiezenmaker” worden of zo, als zoiets al bestaat. En anders creëer ik de positie gewoon zelf. Oh, de toekomstperspectieven, ze zijn eindeloos met Up With People…

Happy Valentine’s Day!

Jawel, vandaag is het Valentijn, een big deal hier in de VS. In Europa staan we daar meestal sceptisch tegenover, maar hier gaan ze er volledig voor! Het feit dat ik in Loveland verblijf, maakt dat er natuurlijk niet beter op. Trouwens, bij ons is dat een dag waarop het meestal om die ene speciale persoon gaat, maar hier geldt dat voor iedereen. Je wenst je geliefde, maar ook je vrienden en familie een gelukkige Valentijn. Het is voor hen gewoon een dag waarop je anderen laat zien dat je van hen houdt.

Een groot feest dus. Maar het feest dat ik ondertussen mis, is ons wereldberoemde carnaval in Aalst! Bedankt Cathy en Franky voor deze dag en veel plezier daar in het verre Aalst zonder mij! Vele mensen zien er iets absurds en vreemds in, maar geloof me, op dit moment is carnaval in Aalst niets vergeleken bij Valentijnsdag hier.

Maar vandaag is dus de laatste dag in Fort Collins en bijgevolg ook de Host Family Day. Mijn Host Mom werkt ’s nachts, dus die doet meestal een dutje van 8:30 am tot 11:30 am en nadien trekken we er op uit. Ik weet nog niet wat de plannen zijn, maar het begint waarschijnlijk met een Valentijnsbrunch. Het idee alleen al brengt een glimlach op mijn gezicht.

De show vrijdag ging zeer goed, waar ik blij om ben. Ik was er eerlijk gezegd een beetje bang voor. Meestal gaat de tweede show na een première niet zo goed, omdat mensen het gevoel hebben dat alles wel in orde komt. Het is op zo’n moment dat iedereen wat lakser wordt en er bijgevolg fouten gebeuren. Maar ze hadden ons hier voor verwittigd, dus we waren voorbereid en zijn niet in de val getrapt. Hoezee voor ons! We hebben echt een zeer sterke groep en ik vind de show op zich beter dan die van vorig semester.

Nog een laatste ding dat ik wou delen, is dat ik ben gaan eten in Casa Bonita. Het is een gestoord restaurant en ik heb, denk ik, nog nooit zoveel plezier gehad door gewoon ergens te gaan eten. Ik kan het het beste omschrijven als volgt: Het lijkt alsof de eigenaar van het restaurant het decor van Pirates of the Carribean, de attractie uit Disneyland, heeft overgekocht. Daarin zit je dan te eten terwijl er mensen verkleed rondlopen en voor animatie zorgen. Zo is er bijvoorbeeld een gorilla, een goochelshow, cowboys die plots op elkaar beginnen schieten, een vuurspuwer, jongleurs, een poppentheater, mensen die van rotsen door een waterval duiken in een soort rotsachtig waterbassin, een Marriachi band en noem maar op. Je houdt het niet voor mogelijk. Het was een hilarische avond! Lang leve de Verenigde Staten!

Loveboy in Loveland

We zijn eindelijk vertrokken! De eerste week on the road. Ihaaa! Het was een pijnlijk, maar eigenlijk vrij overbodig afscheid in Denver. Hetgeen ik het meeste zal missen is uiteraard Momma, maar ik zie haar morgen al terug. Ze komt namelijk kijken naar de show in Fort Collins, de stad waar ik nu een week ben, en ze is van plan ook volgende week te komen kijken in Colorado Springs. Dus het was maar een semi-afscheid. Hoe dan ook, dat maakte het niet minder triest. Ik kijk in elk geval uit naar morgen…

Maar, dus, Fort Collins, onze eerste stad. Dinsdag was Travel Day en op weg naar onze eindbestemming Colorado State University maakten we tijdens de middag een tussenstop in hartje centrum. Het is een prachtig klein stadje, met een zeer mooi en karaktervol centrum. Wat speciaal is aan dit centrum of toch in elk geval noemenswaardig, is dat het blijkbaar de inspiratie was voor Walt Disney voor het ontwerp van Disneyland’s Main Street.

Mijn nieuwe Host Mother heet Kay. Ze is tweeënzeventig jaar oud en woont in Loveland, wat een stadje net buiten Fort Collins is. Nu ja, “net buiten Fort Collins”, het is alsof zij in Antwerpen woont en ik iedere dag in Brussel moet zijn. Ik ben haar enige Host Son, wat ervoor zorgt dat ik echt volledig in de familie wordt opgenomen, aangezien er geen andere input is. Wat ik geweldig vind, voor alle duidelijkheid. Ik heb wel niet-UWP roommates. Kay heeft namelijk een groot huis, waarvan ze bepaalde delen verhuurt. Zo woont hier ook James (18 jaar oud), Doug (50 jaar) en Judy (72). Het is een ongewone, maar zeer leuke woonsituatie en ik leer heel veel bij.

Zoals vorig semester is er ook dit jaar een Love Medley in onze show. Deze medley bestaat uit nummers zoals ‘So Happy Together’, ‘Time Of My Life’, ‘I Saw Her Standing There’, ‘What A Wonderful World’, ‘To All The Girls I've Loved Before’, en nog vele anderen. Het is een tien minutenlang durend “boy meets girl” verhaal, waarin ik de rol van Loveboy speel. Ik vond het dan ook zeer grappig dat ik nu een week in Loveland verblijf. Zoals de titel het zegt ben ik nu ironisch genoeg de Loveboy in Loveland.

Het is zondag trouwens Valentijn, wat hier zeer belangrijk is. Loveland heeft namelijk een wereldberoemd “herpost” systeem. De stad krijgt in die week honderdduizenden brieven van mensen van over de hele wereld. Die brieven worden afgestempeld met de speciale Loveland stempel, die speciaal voor Valentijnsdag een boodschap en een hart heeft en nadien teruggestuurd naar de afzender. Daarvoor worden speciaal een heleboel vrijwilligers ingezet, die een hele dag niets anders doen dan brieven afstempelen. Ik vind het een hilarisch idee!

Woensdagavond, gisteren dus, ben ik met Kay en een hele groep van haar vrienden naar haar wekelijkse activiteit gegaan: karaoke. Man, was dat bevreemdend en leuk tegelijkertijd! Ik heb een paar nummers gezongen en de plaatselijke bevolking – als ik dat zo mag zeggen – was onder de indruk. Niet zozeer van mijn zangkwaliteiten, maar vooral van het feit dat een jongen uit België daar zo maar even voor hen stond te zingen. Ik heb dan ook van de kans gebruik gemaakt promotie te maken voor onze show, dus hopelijk herken ik morgenavond een paar mensen in het publiek.

Vandaag was CI Day en ik was supergelukkig. We zijn met H.E.L.P. International gaan werken in hun grote opslagplaats. Het leek een beetje op de Makro, het is te zeggen, het was een grote plaats vol paletten met dozen op. Al die dozen zaten dan vol met kleren, speelgoed, medicijnen, handdoeken, boeken en noem maar op. De bedoeling was vandaag een container voor te bereiden die naar Haïti zou verscheept worden. Ondertussen hebben we ook andere kleinere projecten gedaan zoals mijn groepje bijvoorbeeld op een moment kleren moest sorteren voor Israel. Het was een hartverwarmende dag, wat goed uitkwam in die grote, koude opslagplaats. In elk geval, moest je meer willen lezen over de organisatie: www.helpint.org

En nu bedtijd, zodat we morgen een fantastische tweede show kunnen brengen! Hoezee! Slaapwel, beste lezers! Trouwens, jullie lezers zijn ondertussen al met 333! Ihaaa!

Toen “gisteren” plots “vorige week” was…

Er is een week voorbij. In mijn hoofd was dat enkel één dag. Ik stond maandag op, ging slapen, werd wakker en plots was het zondag. Deze hele week bestond uit repetities van ’s ochtends tot ’s avonds. De uren zijn dan ook aangepast, waardoor onze dagen nog langer duren. Het enige waar we nog toe in staat waren, was thuis komen, eten en in slaap vallen. Of dat nu in bed was, in de zetel of zelfs al in de auto op weg naar huis.

Maar de week was zeer productief en dat is maar goed ook. Morgenavond (maandag) is het namelijk onze première. Ik ben er klaar voor en ik heb er zin in! Dus in plaats van bang te zijn zoals zovele studenten, kijk ik er heel erg naar uit! Het was zeer verrijkend met zo’n professioneel team te mogen werken. Ze hebben me een hele week lang uitgedaagd om telkens net die ene stap meer te zetten en verder te gaan dan ooit daarvoor. En ik ben ze zo dankbaar. Onze Director Lynne Morris is een fantastische vrouw en mijn nieuwe Vocal Coach Brett McGuire is buiten mijn nieuwe grootse angst ook mijn persoonlijke held. Zonder hem had ik nooit kunnen doen wat ik nu doe, had ik nooit kunnen staan waar ik nu sta.

Ik moet wel toegeven dat ik tegen donderdag volledig leeg was en dat er dan nog een vrijdag én een zaterdag aankwam. Maar goed, ik heb het overleefd en ik gun mezelf vandaag eindelijk wat rust. Zondag rustdag. Ik ben blij wanneer dat klopt, want tijdens onze tour vallen onze vrije dagen op eender welke willekeurige dag. Dus als we donderdag een vrije dag hebben, is dat in mijn hoofd zondag en bijgevolg is vrijdag in mijn hoofd maandag en ben ik helemaal in de war. Zo besef ik bijvoorbeeld ook helemaal niet dat ik hier al een maand ben. Is dat even voorbijgevlogen…

Vandaag is het vrije dag, morgen Show Day en dinsdag zijn we ermee ribbedebie scampavie en partie. Dan begint de grote reis. Ik kijk er zo naar uit! Maar dus vandaag onze vrije dag. Het was niet zomaar een dag. Het is namelijk Super Bowl in de Verenigde Staten, wat zo ongeveer een nationale feestdag is. Na Thanksgiving is dit de dag waarop het meeste eten wordt verbruikt. Voor de mensen die de Super Bowl niet kennen, dat is de grote finale van het American Football seizoen, waar de twee beste teams het tegen elkaar opnemen en strijden om de titel van beste team in de VS. Je zou het kunnen vergelijken met de Wereldbeker voor voetbal bij ons. Het is een gestoorde dag waarop iedereen feesten organiseert en bij elkaar kruipt om samen naar de match te kijken. Heel gezellig en alweer een nieuwe culturele ervaring.

Aangezien eten een soort rode draad leek, besloot ik mijn handen uit de mouwen te steken en te koken. En hoe anders kon ik mijn Amerikaanse familie veroveren dan door mijn allerliefste Omi eer aan te doen en één van haar toprecepten te maken. Even ter verduidelijking: de meeste mensen zeggen oma, maar dat is lang niet speciaal en respectvol genoeg voor de persoon die mijn Omi is en voor wat zij voor mij betekent In elk geval, ik koos voor mijn favoriete gerecht: Balletjes in Tomatensaus met puree à la Omi. Simpel Belgisch eten, maar ze hebben er van gesmuld. Ze waren gefascineerd door mijn zelfgemaakte puree met echte aardappelen en mijn manier van balletjes maken, namelijk met mijn handen. Als dessert heb ik Omi’s Zandkoekjes gemaakt – weer verbazing over mijn kneedkunsten – wat heel erg in de smaak viel. Mijn missie was met andere woorden geslaagd. Manuel, mijn favoriete Mexicaanse broer, maakte Carne Asada wat grote porties look alsook bier bevat en mij heel erg beviel. We hadden als het ware een heus cultureel eetfestijn. Hoera daarvoor!

En nu is het tijd voor een laatste gezellige familieavond, aangezien morgen wordt opgeslorpt door het hele showgebeuren. Ik probeer er van te genieten en nog even te negeren dat ik dinsdag afscheid moet nemen. Wat waarschijnlijk het enige ding is waar ik tot nu toe niet naar uitkijk…

Flora en Fauna

Na een welverdiende nachtrust – al zeg ik het zelf – was het tijd om te vertrekken. De meisjes waren niet zo enthousiast met ons vertrek en Amber zei, net voor we de auto instapten, met een betreurd gezicht: “Natuurlijk ben ik triest, mijn beste vrienden gaan weg!” Het was wederom een warm en ontspannen weekendje, zoals meestal met het A-team. Trouwens, ik weet niet of ik dat al heb uitgelegd, maar de vier gezinsleden heten Alan, Amy, Amber en Alana, dus vandaar de bijnaam. En, voor alle duidelijkheid, buiten de naam is er in de verste verte een gelijkenis met de gelijknamige film of serie.

Manuel, Paul, Momma en ik vertrokken met de auto richting huis, met het plan een paar tussenstops te maken. De eerst was in Colorado Springs, waar we de Garden of the Gods (vertaling: Tuin der Goden) gingen bezoeken. Het is een – ondertussen zoveelste – hemelse plek op aarde die ik heb mogen ontdekken. De natuur is even ongelooflijk als onvergetelijk. We wandelden rond en genoten van de onmenselijke bergen en de gemotiveerde mensen die de steile wanden probeerden te beklimmen. De zon scheen, zoals dat gemiddeld driehonderd dagen het geval is in Colorado, en ik waande me in het Aards Paradijs tussen alle prachtige bloemen en bomen.

Na al die adembenemende flora begaven we ons naar onze volgende en onmiddellijk laatste tussenstop op onze heenweg. Tijd voor wat fauna. We gingen van heel dichtbij een paar bovenaardse wezens bekijken, die je over de hele Verenigde Staten kan terugvinden, maar enkel in bepaalde en zeer beperkte communes. Je vindt ze nooit in het wild, maar als je naar hun georganiseerde voederplaatsen gaat, krijg je meestal een kleine kudde te zien. Ze hebben vier poten, maar lopen enkel op hun twee achterste, terwijl ze met hun voorste allerlei voorwerpen heen en weer dragen. Ze hebben meestal lange manen tot voorbij hun nek en diepe duidelijk geaccentueerde ogen. Hun huidskleur is lichtroze, maar ze hebben een wit bovenlichaam en een wel zeer vreemd fluorescerend oranje achterwerk. Ze worden ook altijd vergezeld van een uil en hebben een wel heel geprononceerd bovenlichaam. De wezens gaan door het leven onder de naam Hooters girls. Voor de mensen die dat niet zouden kennen, stel ik voor dat je eens een kijkje neemt op hun website: www.hooters.com

Hooters is inderdaad een Fastfoodketen in de VS, waar schaars geklede meisjes de gasten verwelkomen en bedienen. Vele mensen zien er iets vulgairs in, maar eigenlijk is het gewoon een heel leuk en ontspannen sport café. Er hangen minstens tien schermen waarop tegelijkertijd basketball, American Football en nog andere sporten getoond worden. En hoewel ik verwacht had er enkel mannen aan te treffen, waren er voornamelijk gezinnen met kinderen. Er hangt een zeer hartelijke sfeer en het eten is er heel lekker. En aangezien het echt een culturele ervaring is, raad ik het iedereen aan!

Uiteindelijk kwamen we thuis aan en nu is het tijd om me voor te bereiden voor de laatste week Staging, die vermoedelijk één lange sprint wordt naar onze première op maandag 8 februari…