Over hotels en oesters

Zondag was onze Host Family Day en als ik het me goed herinner had ik mezelf voorgenomen om te slapen… wel… euhm, slapen kan ook volgend semester. Toch? Het is enkel, dat dacht ik vorig semester ook, dus uiteindelijk ga ik misschien met een klein slaaptekort komen te zitten. Maar ach, wat is dat, een slaaptekort? Ik zie het liever als “meer tijd om te leven” in plaats van “minder tijd om te slapen”.

Hoe dan ook, ik werd wakker, nam een douche en toen ik de keuken in kwam gewandeld, kreeg ik te horen dat we binnen vijftien minuten zouden vertrekken. Dus, ik neem een snel ontbijt, trek mijn jas aan en stap in de wagen. Ik kreeg te horen dat we naar Estes Park gingen, wat net buiten Denver ligt. In mijn hoofd klonk dat als volgt: we rijden een half uurtje of zo, bezoeken die stad en als we terug komen kan ik dan nog alle dingen doen die ik wou en vooral moest doen. In realiteit ging het als volgt: we reden anderhalf uur tot daar, bleven daar meerdere uren en reden achteraf anderhalf uur terug om thuis te komen toen het al donker was…

Ik heb met andere woorden drie uur in de auto gezeten, wat hier totaal normaal is. Het is zo’n grappig verschil met ons petieterig landje. Als wij drie uur rijden, zitten we sowieso, of we het nu willen of niet, in Frankrijk, Duitsland, Nederland of Luxemburg (of eigenlijk, beter gezegd, voorbij Luxemburg). Toen we vorig weekend bijvoorbeeld een museum “buiten Denver” gingen bezoeken, moest Colleen en co heel erg lachen toen ik plots luidop in de auto zei: “En we zijn in Parijs.” Echt waar, ik had thuis de auto kunnen nemen om zomaar even het Louvre te gaan bezoeken. Het zou op hetzelfde neer komen.

Maar versta me niet verkeerd, ik bedoel daar niets negatiefs mee. Ik was heel blij en ik zit graag in de auto en ook, Colorado is zo’n prachtige staat. Ik kan uren naar de natuur staren. De onmetelijk grote velden, de grote huizen die her en der verspreid staan, de gigantische bomen en op de achtergrond de alomtegenwoordige majestueuze en ongelooflijk mooie bergen.

Nu, om terug te keren naar mijn verhaal van zondag. Na een idyllische rit door de bergen kwamen we aan een groot meer, waar ik onze bestemming van ver zag opdoemen: Het Stanley hotel. Dan pas drong het tot me door wat dit hotel echt was. Het was inderdaad de plaats waar Stephen King ooit was verbleven en waar hij de inspiratie had opgedaan om zijn boek The Shining te schrijven, wat nadien zou verfilmd worden door Stanley Kubrick. Het prachtige decor was dus, tot mijn grote verbazing, echt. Meer nog, het hotel bleek een soort spookhotel te zijn met een zeer grote paranormale activiteit. Het was daardoor dat King tijdens zijn verblijf op dergelijk griezelig verhaal was gekomen.

We bezochten het hotel en daarbij hoorde de “Ghost and History Tour” waarbij een gids je rondleidt en allerlei griezelverhalen vertelt. Zo zou er een geest ronddwalen die met zijn vingers door de (jonge)dames hun haar gaat, in hun nek blaast of hen streelt. Hotelgasten zouden ook regelmatig op de vierde verdieping kinderen horen lachen en door de gang hollen, terwijl er helemaal geen kinderen zijn. Er zijn ook verscheidene foto’s waarop je vreemde schimmen kan zien die zogezegd net voorbij kwamen zweven toen de foto werd genomen. Ik ben te sceptisch voor dergelijke dingen, maar ik heb er heel erg van genoten en me soms toch vragen gesteld bij bepaalde dingen.

Nadien zijn we iets gaan eten in het stadje dat aan de voet van het hotel ligt. Daar heb ik kunnen proeven van de Rocky Mountains Oysters, wat dus de Oesters van de Rocky Mountains zijn. Ik kan me inbeelden dat enkele onder jullie nu beginnen denken: Hmm, ik wist niet dat ze daar oesters hadden in de bergen. Wel, ik ook niet. En eigenlijk zijn het niet echt oesters zoals wij het kennen, maar het gaat hem meer om de naam. Die zogenaamde “oesters” zijn namelijk de testikels van een stier die je op een mooi bordje worden voorgeschoteld. Ik dacht eerst: “Oh help, dit kan ik niet.” Maar je kent mij, het duurde niet lang voor ik dacht dat dit waarschijnlijk de enige kans was dat ik zoiets kon proeven… Dus, ik ging ervoor! En het was eigenlijk lekker, zolang je er maar niet bij nadacht wat je aan het eten was. Vervolgens heb ik als hoofdgerecht edelhert gegeten, wat ook uitmuntend lekker en mals vlees was.

Na de maaltijd hadden we plots zin in een fotoshoot. Vraag me niet waarom, maar soms gebeurt dat nu eenmaal. Estes Park heeft namelijk een speciale fotostudio waar ze je aankleden alsof je terug in het Wilde Westen bent. Je komt binnen, kiest ongeveer wat je wil qua stijl en dan begint het grote verkleedfestijn. Ze hebben een uitgebreid assortiment aan kleren: salondames, cowboys, serveuses, gentlemen,… Nadien wordt iedereen geplaatst in een bepaald decor, in ons geval een saloon en dan nemen ze een namaak oude foto. We hadden zoveel plezier! Het duurde al bij al maar dertig minuten, maar we hebben echt zoveel en hard gelachen. Wederom een onvergetelijke ervaring en de foto is een mooie herinnering. Na het stadje bezocht te hebben, vertrokken we dan terug naar huis, waar we na een lange, mooie dag toekwamen en nog net genoeg energie hadden om in bed te kruipen.

Vandaag dan, begon de race naar onze première, wat wil zeggen dat we voor de eerste keer het eerste deel van de hele show achter elkaar hebben gezet. Ik kreeg de kans voor het eerst met de nieuwe Director te werken, die uit Las Vegas komt en het was super. Heel professioneel, heel verruimend en heel leerrijk. Maar, na een dag als deze ben ik echt zo moe. Daarbij kwam dan nog eens dat we vanavond met een hele groep Michael From Belgium zijn verjaardag zijn gaan vieren in Denver’s Hard Rock Café. Het was een heel leuke en ontspannende avond en ik kruip nu tevreden in mijn bedje, klaar om er morgen weer tegenaan te vliegen!