This is it.

Dit is wat ik wil doen. Mensen gelukkig maken, de wereld zien, op een podium staan, hard werken… maar vooral: ‘s avonds opgelucht kunnen gaan slapen en liefst met een glimlach op mijn gezicht. En zo weet ik ook dat dat is wat ik hoop te kunnen vinden: een job waarbij ik ‘s avonds met datzelfde gevoel in bed kan kruipen. Een goed gevoel. Een tevredenheid van mijn dag. Hoe fysiek of emotioneel uitputtend het ook mag zijn. Zolang ik maar kan denken, “Ik ben doodmoe na een fantastische dag. Hopelijk volgt er morgen nog zo één!”.

Alhoewel, dit kan nu heel tegenstrijdig klinken, maar er valt echter niet zoveel te vertellen over gisteren en vandaag. Het leek weer even alsof het één enkele dag was. Het is zo grappig dat mijn tijdsbesef echt volledig weg is. Ik dacht dat het vandaag maandag was. Vraag me niet waarom, maar zo gaat het nu eenmaal. In elk geval, we zijn door onze volledige voorstelling geraakt. Dat is goed nieuws, maar tegelijkertijd ook weer niet. Nu pas beseft iedereen hoeveel er nog moet gebeuren. Want, “erdoor geraken” is echt wel de juiste term. Dat is wat ons lukt. Veel meer nog niet echt. Maar dat komt wel. In mijn hoofd hadden we nog twee weken, maar anderhalve week is ook zeker doenbaar. Ik hoop gewoon dat iedereen zijn hoofd erbij houdt.

Gisteren, de 26^ste kwam This Is It, de dvd van Michael Jackson’s laatste show, uit. Momma is een heel grote fan, dus onze planning was dan ook weldegelijk: Na UWP rijden we naar de winkel, kopen de dvd, gaan naar huis, eten en kijken naar de film. Het was fantastisch om hem aan het werk te zien en ik herken veel van hem in mezelf: passie, vastberadenheid, motivatie, perfectionisme, bereidwilligheid om hard te werken... Veel dingen. Buiten zijn neus dan. Ik hou het toch maar liever bij de mijne. Maar ik ben nu een nog grotere fan dan ik al was. De film is echt een aanrader, voor iedereen. Hoe dan ook, ik was niet tot veel meer in staat dan in de zetel zitten en kijken, dus ik heb er heel erg van genoten. En het was zalig om eens “vroeg” in bed te kunnen kruipen.

Vanavond ben ik iets gaan drinken met mijn goede vriendin Geneviève-Aude van Quebec, Canada. Ze is zo’n geweldige jongedame. Even tijd maken om samen te praten en vooral even in een andere sfeer te vertoeven, was echt net waar ik nood aan had. Ook al waren we maar anderhalf uur samen, het was een geweldige avond. Het is ook zeer nuttig voor mij om nog eens een avondje Frans te spreken, want die taal lijkt anders nogal te willen ontsnappen uit mijn hoofd. Zoals ook mijn Nederlands trouwens. Dus vergeef me de soms vreemde zinsconstructies, maar moest ik deze blog niet schrijven, dan denk ik dat ik echt volledig zou vervreemden van mijn eigen moedertaal.

Maar aan mijn Bezoekersaantal te zien, heb ik toch precies een paar enthousiaste lezers, dus doe ik maar gewoon lekker verder met het neerpennen van mijn avonturen. Ik wil bij deze ook nog even alle mensen bedanken die een dag hebben gekocht via mijn “Koop de dag” actie. Het is dankzij die mensen dat ik nu hier ben en kan doen wat ik nu doe. Zij zijn die mensen die me met een belachelijk grote glimlach op mijn gezicht laten gaan slapen. En uiteraard zou het leuk zijn om nog meer dagen zien verkocht te worden… Alle hulp is welkom. Al wil je met tien mensen samenleggen voor één dag, het maakt me niet uit. Ik ben iedereen eeuwig dankbaar voor deze kans. En nu, de symbolische veer weer in mijn potje inkt en tot schrijfs!