TGIF!

Hmm, misschien was ik iets te enthousiast met mijn “Tot snel!”. Maar ik was er dan ook niet op voorzien dat ik plots een week lang zonder internet zou komen te zitten. Maar laat ik niet bij de pakken blijven zitten, want nu dat probleem van de baan is, heb ik wat inhaalwerk te doen.

Vorig weekend verliep heel goed en het was (zoals alles hier) veel te snel voorbij. Ik had veel plezier met de meisjes en het voelde zo goed aan om eindelijk nog eens met Amy te kunnen spreken. Ze is echt een fantastische vrouw en een onwaarschijnlijk goede moeder en ik ben dankbaar dat ik op zo’n korte tijd weer zoveel van haar heb kunnen leren. Het is hartverwarmend te zien hoe trots Momma op haar dochter is en hoe Jug rondloopt met pretoogjes als zijn kleindochtertjes in huis zijn. Ik kwam trouwens net te weten tijdens het avondeten dat ze dit huis gekocht hebben op Valentijnsdag, dus misschien vandaar dat er zo veel liefde heerst in dit huis. Of zoiets.

We zijn zaterdag naar het museum van Westerse kunst gegaan. Een prachtige plaats met een grote, mooi onderhouden tuin vol standbeelden waar je in kan wandelen en binnen is er een zeer grote collectie schilderen en beeldhouwwerken van voornamelijk Amerikaanse landschapsschilders te bewonderen. Ik was heel erg onder de indruk van Bill Hughes en John Schoenherr en maakte een aangename nieuwe ontdekking met de expressionistische Fritz Scholder. Verder snap ik nu eindelijk de subliminal feeling en liep een hele dag met een grote glimlach op mijn gezicht terwijl menig quote uit twintigste-eeuwse postmoderne cursussen door mijn hoofd flitsten…

Maandag was een belangrijke dag. Het was namelijk Martin Luther King Day, wat een nationale feestdag is in de Verenigde Staten. Wij, met Up With People, hebben deelgenomen aan de grote Marade die ze ieder jaar houden. Een Marade is een combinatie van een March en een Parade, dus een politieke mars maar dan met veel kleuren, gelach, muziek en gezang. Het was een zeer vernieuwende ervaring voor mij om deel te nemen aan een mars en ik heb erg genoten van alle interessante gesprekken die ik heb gevoerd met mensen van alle mogelijk culturen. Ik vind het geruststellend te weten dat zovele mensen nog steeds dezelfde droom nastreven als die van Martin Luther King.

Nadien ging alles zeer snel, wat volgens mij niets nieuws is, maar goed ik wou het toch maar even vermelden. Het is vreemd hoe het soms lijkt alsof de dagen in elkaar overvloeien. Ik ben doodop, maar zo gelukkig met alle kansen die ik krijg en dan ook met beiden handen aanneem. Het gevolg is dat ik ondertussen wel al vier avonden in slaap ben gevallen in de zetel terwijl we allemaal samen in het salon zaten, maar dat werd me met een lieve glimlach vergeven. Ik kijk uit naar zondag, onze vrije dag, die ik volgens mij grotendeels ga opvullen met dat ondertussen mij vreemd in de oren klinkende werkwoord “slapen”. Of dat zeg ik nu toch.

Een hoogtepunt van de voorbije week was Up With People’s Culture Jam, die plaatsvond op woensdagavond. Het is een soort mini spektakel waarin alle studenten iets mogen brengen dat iets te maken heeft met zijn/haar cultuur, of dat nu zang, dans of een sketch is. Aangezien er veertien Belgische studenten zijn (jawel, dat leest u goed, veertien!) was er het idee om iets samen op poten te zetten. Nu, het is belangrijk om te vermelden dat ik de enige Vlaming ben van die veertien studenten. Dus, had ik het voorstel dat zij hun groot Franstalig geweld loslieten op de groep, terwijl ik koos voor een sober en integer Vlaams lied. Het werd, tot mijn eigen grote verbazing, Afscheid van een Vriend van onze alom geliefde Belgische groep Clouseau. Het fascinerende was dat ik nadien heel veel positieve reacties kreeg van het publiek. Mensen die op me afkwamen om me proficiat te wensen en te zeggen dat ze kippenvel hadden gekregen tijdens mijn optreden. Ook al hadden ze helemaal geen idee waarover ik zong, toch raakte het hen. Maar dat lag uiteraard ook voor een groot deel aan mijn broer Paul, die me begeleide op zijn gitaar en zelf een nieuwe intro had gemaakt.

Verder niets speciaals noemenswaardig of toch niets dringends en dat zeg ik vooral ook omdat ik nog zoveel dingen moet doen, terwijl mijn bed me nu reeds roept. En hoewel ik morgen een dag ga werken, ben ik toch blij dat het nu vrijdag is. Ik weet niet wat het is met die dag, maar het geeft mensen een goed gevoel. In de VS hebben ze daarvoor zelfs een uitdrukking, namelijk “TGIF!” wat ze dus echt uitspreken als [tie djie aai ef] en de afkorting is van “Thank God It’s Friday!” Een zoveelste nieuw klein detail van deze enorme, verrassend blijvende en hoogst interessante cultuur. Ik krijg er niet genoeg van!