Na een welverdiende nachtrust – al zeg ik het zelf – was het tijd om te vertrekken. De meisjes waren niet zo enthousiast met ons vertrek en Amber zei, net voor we de auto instapten, met een betreurd gezicht: “Natuurlijk ben ik triest, mijn beste vrienden gaan weg!” Het was wederom een warm en ontspannen weekendje, zoals meestal met het A-team. Trouwens, ik weet niet of ik dat al heb uitgelegd, maar de vier gezinsleden heten Alan, Amy, Amber en Alana, dus vandaar de bijnaam. En, voor alle duidelijkheid, buiten de naam is er in de verste verte een gelijkenis met de gelijknamige film of serie.
Manuel, Paul, Momma en ik vertrokken met de auto richting huis, met het plan een paar tussenstops te maken. De eerst was in Colorado Springs, waar we de Garden of the Gods (vertaling: Tuin der Goden) gingen bezoeken. Het is een – ondertussen zoveelste – hemelse plek op aarde die ik heb mogen ontdekken. De natuur is even ongelooflijk als onvergetelijk. We wandelden rond en genoten van de onmenselijke bergen en de gemotiveerde mensen die de steile wanden probeerden te beklimmen. De zon scheen, zoals dat gemiddeld driehonderd dagen het geval is in Colorado, en ik waande me in het Aards Paradijs tussen alle prachtige bloemen en bomen.
Na al die adembenemende flora begaven we ons naar onze volgende en onmiddellijk laatste tussenstop op onze heenweg. Tijd voor wat fauna. We gingen van heel dichtbij een paar bovenaardse wezens bekijken, die je over de hele Verenigde Staten kan terugvinden, maar enkel in bepaalde en zeer beperkte communes. Je vindt ze nooit in het wild, maar als je naar hun georganiseerde voederplaatsen gaat, krijg je meestal een kleine kudde te zien. Ze hebben vier poten, maar lopen enkel op hun twee achterste, terwijl ze met hun voorste allerlei voorwerpen heen en weer dragen. Ze hebben meestal lange manen tot voorbij hun nek en diepe duidelijk geaccentueerde ogen. Hun huidskleur is lichtroze, maar ze hebben een wit bovenlichaam en een wel zeer vreemd fluorescerend oranje achterwerk. Ze worden ook altijd vergezeld van een uil en hebben een wel heel geprononceerd bovenlichaam. De wezens gaan door het leven onder de naam Hooters girls. Voor de mensen die dat niet zouden kennen, stel ik voor dat je eens een kijkje neemt op hun website: www.hooters.com
Hooters is inderdaad een Fastfoodketen in de VS, waar schaars geklede meisjes de gasten verwelkomen en bedienen. Vele mensen zien er iets vulgairs in, maar eigenlijk is het gewoon een heel leuk en ontspannen sport café. Er hangen minstens tien schermen waarop tegelijkertijd basketball, American Football en nog andere sporten getoond worden. En hoewel ik verwacht had er enkel mannen aan te treffen, waren er voornamelijk gezinnen met kinderen. Er hangt een zeer hartelijke sfeer en het eten is er heel lekker. En aangezien het echt een culturele ervaring is, raad ik het iedereen aan!
Uiteindelijk kwamen we thuis aan en nu is het tijd om me voor te bereiden voor de laatste week Staging, die vermoedelijk één lange sprint wordt naar onze première op maandag 8 februari…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten