Toen “gisteren” plots “vorige week” was…

Er is een week voorbij. In mijn hoofd was dat enkel één dag. Ik stond maandag op, ging slapen, werd wakker en plots was het zondag. Deze hele week bestond uit repetities van ’s ochtends tot ’s avonds. De uren zijn dan ook aangepast, waardoor onze dagen nog langer duren. Het enige waar we nog toe in staat waren, was thuis komen, eten en in slaap vallen. Of dat nu in bed was, in de zetel of zelfs al in de auto op weg naar huis.

Maar de week was zeer productief en dat is maar goed ook. Morgenavond (maandag) is het namelijk onze première. Ik ben er klaar voor en ik heb er zin in! Dus in plaats van bang te zijn zoals zovele studenten, kijk ik er heel erg naar uit! Het was zeer verrijkend met zo’n professioneel team te mogen werken. Ze hebben me een hele week lang uitgedaagd om telkens net die ene stap meer te zetten en verder te gaan dan ooit daarvoor. En ik ben ze zo dankbaar. Onze Director Lynne Morris is een fantastische vrouw en mijn nieuwe Vocal Coach Brett McGuire is buiten mijn nieuwe grootse angst ook mijn persoonlijke held. Zonder hem had ik nooit kunnen doen wat ik nu doe, had ik nooit kunnen staan waar ik nu sta.

Ik moet wel toegeven dat ik tegen donderdag volledig leeg was en dat er dan nog een vrijdag én een zaterdag aankwam. Maar goed, ik heb het overleefd en ik gun mezelf vandaag eindelijk wat rust. Zondag rustdag. Ik ben blij wanneer dat klopt, want tijdens onze tour vallen onze vrije dagen op eender welke willekeurige dag. Dus als we donderdag een vrije dag hebben, is dat in mijn hoofd zondag en bijgevolg is vrijdag in mijn hoofd maandag en ben ik helemaal in de war. Zo besef ik bijvoorbeeld ook helemaal niet dat ik hier al een maand ben. Is dat even voorbijgevlogen…

Vandaag is het vrije dag, morgen Show Day en dinsdag zijn we ermee ribbedebie scampavie en partie. Dan begint de grote reis. Ik kijk er zo naar uit! Maar dus vandaag onze vrije dag. Het was niet zomaar een dag. Het is namelijk Super Bowl in de Verenigde Staten, wat zo ongeveer een nationale feestdag is. Na Thanksgiving is dit de dag waarop het meeste eten wordt verbruikt. Voor de mensen die de Super Bowl niet kennen, dat is de grote finale van het American Football seizoen, waar de twee beste teams het tegen elkaar opnemen en strijden om de titel van beste team in de VS. Je zou het kunnen vergelijken met de Wereldbeker voor voetbal bij ons. Het is een gestoorde dag waarop iedereen feesten organiseert en bij elkaar kruipt om samen naar de match te kijken. Heel gezellig en alweer een nieuwe culturele ervaring.

Aangezien eten een soort rode draad leek, besloot ik mijn handen uit de mouwen te steken en te koken. En hoe anders kon ik mijn Amerikaanse familie veroveren dan door mijn allerliefste Omi eer aan te doen en één van haar toprecepten te maken. Even ter verduidelijking: de meeste mensen zeggen oma, maar dat is lang niet speciaal en respectvol genoeg voor de persoon die mijn Omi is en voor wat zij voor mij betekent In elk geval, ik koos voor mijn favoriete gerecht: Balletjes in Tomatensaus met puree à la Omi. Simpel Belgisch eten, maar ze hebben er van gesmuld. Ze waren gefascineerd door mijn zelfgemaakte puree met echte aardappelen en mijn manier van balletjes maken, namelijk met mijn handen. Als dessert heb ik Omi’s Zandkoekjes gemaakt – weer verbazing over mijn kneedkunsten – wat heel erg in de smaak viel. Mijn missie was met andere woorden geslaagd. Manuel, mijn favoriete Mexicaanse broer, maakte Carne Asada wat grote porties look alsook bier bevat en mij heel erg beviel. We hadden als het ware een heus cultureel eetfestijn. Hoera daarvoor!

En nu is het tijd voor een laatste gezellige familieavond, aangezien morgen wordt opgeslorpt door het hele showgebeuren. Ik probeer er van te genieten en nog even te negeren dat ik dinsdag afscheid moet nemen. Wat waarschijnlijk het enige ding is waar ik tot nu toe niet naar uitkijk…