Between Nature and Nurture

De Travel Day naar Colorado Springs verliep heel vlot. Het was slechts een drie uur durende reis en daarom had de Staff onderweg voor wat Regional Learning gezorgd. Onze eerste tussenstop was in Garden Of The Gods. Daar was ik inderdaad al geweest met Momma en daardoor kon ik er nu nog meer van genieten. Zoals ik voordien reeds gezegd had, is het echt een hemelse plek op aarde. We kregen er een middagpauze van iets meer dan twee uur en het weer, een blauwe hemel met een paar door zon overgoten wolkjes, was ideaal. Het werd een heuse picknick met kaas en crackers, waar ik oh zo op verlekkerd ben. Waarmee ik zowel de maaltijd als het concept bedoel.

Nadien was er een bezoek aan de Cave of Winds (vertaling: Grot der Winden (hmm, nu ik dat neerschrijf, klinkt het een beetje vreemd, maar goed, dat is nu eenmaal de vertaling)) gepland. Deze grot was, in tegenstelling tot wat de naam laat vermoeden, ontstaan door watererosie. De twee jongetjes van tien en elf jaar, die volgens de legende de grot hebben gevonden, hoorden de wind als muziek op een panfluit door de vele spleten en scheuren in de rotswand en uiteindelijk kwam vandaar de naam. Het was een heel mooie grot, met een speciaal onderdeel waarbij je zelf lantaarns ronddraagt en het donker intrekt. De andere delen van de grot waren allemaal verlicht, maar dat deel helemaal niet. De lantaarns bestonden uit emmers die je zijlings vasthield en waar dan een kaars inzat. Het was leuk en vooral zeer mooi.

Uiteindelijk reden we door naar Colorado Springs, waar we werden opgepikt door onze Host Family. Jef en Renee hebben ervoor gekozen vier studenten te hosten, waardoor ik weer Roommates had, wat toch wel leuk is na een week alleen te zitten. Ik zit nu dus samen met Lance (Hopi Reservation), Sean (California) en Toño (México), wat een leuke, enthousiaste bende was. Toen bij onze aankomst thuis onze Host Father vroeg “How ‘bout a beer?”, wist ik onmiddellijk dat ik me hier thuis ging voelen. Het zijn echt twee supervriendelijke mensen met een interessant leven en overtuigingen.

Het speciale aan ons verblijf in Colorado Springs is dat we de volledige week in Fort Carson verblijven, wat een militaire basis is. Het lijkt alsof het een stad in een stad is. Ten eerste moet je door zeer zware beveiliging, waarvoor ik als buitenlander iedere dag mijn paspoort nodig heb, maar als je uiteindelijk binnen bent, lijk je je in een volledig andere wereld te bevinden. Alle mannen en vrouwen die je ziet rondlopen dragen een uniform, maar voor de rest lijkt het een normale stad. Je hebt er huizen, gebouwen, winkels, tanks, bioscopen, vliegtuigen, bowlingbanen, helikopters en scholen. Echt heel ongewoon.

Wij werden gevraagd om iedere dag naar de scholen te gaan om met de studenten om te gaan. De meeste van die kinderen hebben nu een mama of een papa in Irak of Afghanistan zitten en dat is een eerder vreemde situatie. De scholen zijn dus ook uitzonderlijk voor kinderen van een militaire familie, alsook de rest van alle faciliteiten. Wij gaan de klassen in, spreken met hen, doen spelletjes en het doel is hen te laten zien dat er ook een andere wereld is dan die die zij kennen en dat er een andere manier is om vrede te bekomen. Het is heel fascinerend en soms ook zeer emotioneel om met zo’n specifieke groep te werken.

Nu, omdat wij onze boodschap meestal via muziek overbrengen, houdt dat ook in dat we deze week iedere dag een show doen. Dus van dinsdag tot en met zaterdag, dat betekent vijf voorstellingen in één week. Vrijdag en zaterdag zijn de grote “echte” avondvoorstellingen en de drie weekdagen zijn iets kleiner, aangezien we ze weldegelijk in de scholen zelf uitvoeren. Het publiek bestaat dan ook enkel uit leerlingen, wat voor een totaal andere dynamiek zorgt. Ik vind het super. Vandaag bijvoorbeeld was de show enkel voor kinderen van het vierde, vijfde en zesde leerjaar. En aangezien het gewoon in de sporthal was, zag je alle kinderen zitten en zag je de reacties op hun gezicht. Vreemd genoeg is dat een veel grotere uitdaging dan een grote zaal met drieduizend mensen. Daar zijn namelijk zoveel lichten dat je met moeite je publiek ziet.

Hoe dan ook, ik ben zeer enthousiast over de hele situatie. De conversaties die worden gevoerd zijn op het randje van ongemakkelijk en ik krijg een wereld te zien waar ik tot voordien nog niets van afwist. Het is ongelooflijk te zien hoe ik op één dag tijd een impact maak op zoveel leerlingen tegelijkertijd. En zijzelf hebben totaal geen besef hoeveel impact zij op hun manier op mij hebben…