Verhit ijs

Ik had een geweldige Host Family Day. Het was een heel rustig en ontspannen dagje onder ons tweetjes. We begonnen aan de dag met onze Valentijnsbrunch, die zeer lekker was en die ik afrondde met een “Belgische wafel”. Ik moet wel zeggen dat het er één was van het soort, waarvan ik niet wist dat we die hadden bij ons, maar het smaakte.

Nadien zijn we gaan wandelen in het Sculpture Park dat, zoals de naam laat vermoeden, een park vol standbeelden is. Het is echt zeer groot en er staan minstens honderd beelden, in de meest uiteenlopende stijlen. Ik vond het zeer aangenaam en het is zeker een plaats waar ik meer zou gaan wandelen, moest het iets korter bij huis zijn. Buiten de standbeelden waren er ook drie vreemde wezens die luid lachend op en neer huppelend voorbij kwamen. Het waren uiteraard drie Cast Members, namelijk Darleen (Liechtenstein), Yuri (Japan) en Ian (Idaho), die ook net met hun Host Family het park aan het bezoeken waren. Het goede aan deze ontmoeting was dat zij ons vertelden dat ze op weg waren naar een ijshockey wedstrijd. En toen Kay, mijn Host Mother, vroeg of ik dat ook zag zitten, stemde ik zeer enthousiast in.

Het was een zoveelste culturele ervaring waar ik heel erg van genoten heb. Het is super als dingen zo spontaan samenvallen. Ik ben gewoon alles op voorhand te plannen en dingen zoals dit verbazen me keer op keer. Hadden we niet naar dat park gegaan op net dat moment dat mijn Cast Mates daar waren, dan had ik deze geweldige ervaring gemist. We hadden fantastische plaatsen op de achtste rij, waardoor ik alles perfect kon zien. Het is een gestoorde sport en ik ging er volledig in op. De wreedaardigheid waarmee de spelers elkaar tegen een muur rammen is van een ongeëvenaarde entertainmentwaarde. Ik weet niet wat het is met mij, maar gewelddadige sporten spreken me meestal meer aan. Ik krijg een adrenalinestoot, waardoor het lijkt alsof ik mezelf midden in het spel bevind. In het begin had ik helemaal geen idee wat de bedoeling was, maar het duurde niet lang voordat ik verhit stond te schreeuwen en op en neer te springen als een halve Neanderthaler.

De teams die het tegen elkaar opnamen, waren de Eagles van Colorado en Rush van South Dakota. Het was een zeer spannende en belangrijke match, aangezien zij respectievelijk de nummer twee en één waren op dit moment. Wij supporterden uiteraard voor de Eagles en het stadium was dan ook te klein toen zij met zeven tegen zes de match wonnen. Het publiek was verbaasd omdat dat blijkbaar een uitzonderlijke hoge score is. Meestal is de eindscore vier tegen twee of drie. Het is heel zelden dat er iemand vijf punten scoort, laat staan zes! Maar deze match eindigde met een gelijkstand, waardoor ze een extra vijf minuten Sudden Death speelden, met enkel vier spelers op het veld, in plaats van vijf. Toen ook dat niet tot uitsluitsel leidde, volgde er Shoot Outs, waarbij al snel duidelijk werd dat onze uitzonderlijk getalenteerde keeper ervoor zou zorgen dat we de overwinning zouden behalen. En dat gebeurde dus ook. En aangezien ze zeven punten scoorden, wat bijna nooit gebeurt, kreeg iedere toeschouwer op vertoon van zijn/haar ticket een gratis maaltijd bij Wendy’s. Hoezee!

Nadien reden we richting huis, waar we ons laatste avondmaal hadden, voordat Kay naar bed ging en ik mijn koffer begon te maken. Dat ging eigenlijk heel vlot. Ik word er beter en beter in. Misschien moet ik wel officieel “valiezenmaker” worden of zo, als zoiets al bestaat. En anders creëer ik de positie gewoon zelf. Oh, de toekomstperspectieven, ze zijn eindeloos met Up With People…