Vrolijke vrienden

Als wij samen gaan kamperen, in het bos of op de hei, dan klinkt het wel duizend keren: vrolijke vrienden dat zijn wij! Een totaal andere richting voor onze Cast en een compleet nieuw gevoel: Up With People op kamp! Het leek alsof ik weer in de chiro zat. Er kwamen veel mooie herinneringen boven en nu was het tijd om er nieuwe bij te maken…

De Staff had beslist dat het na onze levensveranderende ervaring in de Filippijnen een goed idee zou zijn om even als groep tot rust te kunnen komen en ons zo weer wat meer verbonden te kunnen voelen. Door de omtrek van Manila en de verschillende kleinere CI groepen waren we namelijk een beetje uit elkaar gegroeid. Er waren enerzijds die banden die veel sterker waren geworden, zoals mijn Roof Top Gang en mijn CI site in het algemeen, maar tegelijkertijd leek er een soort afstand te ontstaan tussen de groepen onderling. Niet dat er bewust die beslissing werd gemaakt, het gebeurde gewoon natuurlijk. Maar daarom dus een week om te hergroeperen en ook wel een beetje om te ademen.

Biologisch gezien was dat ademen een enorm verschil. Van een grote, grijze, vervuilde, stinkende stad naar een kamp in het midden van de natuur met om je heen overal bomen, water, bergen, dieren,… Het was ongelooflijk. We evolueerden van een gezelschap kakkerlakken, muizen en ratten naar een overvloed aan vogels, eekhoorns en beren. Verder ging het uiteraard van een overmaat verkeer naar helemaal geen verkeer, wat dus letterlijk en figuurlijk een hele verademing was.

Qua woonst was het groepsgewijs niet zoveel verschil voor mij persoonlijk. Na mijn achtkoppige Roof Top Gang, kwam ik nu terecht in een blokhut met Paul (South Dakota), Gauthier (Belgium), Kyle (Minnesota), Lei (China), Dylan (Washington), Lance (Hopi), Breton (Nebraska), Paul (Florida), Sean (California) en Dave (US, zoals hij zichzelf altijd voorstelt, omdat hij constant rondtrekt en eigenlijk niet echt een vaste woonplaats heeft gehad voor een lange tijd). Dus, van acht mensen naar elf mensen. Het was met andere woorden wederom een Full House.

Het kamp bevindt zich in Forest Falls, California, waar we waren aangekomen in de luchthaven van Los Angeles. Het is gelegen in een prachtige vallei, waar een overvloed aan natuur en een gebrek aan technologie is. Fantastisch. Er was geen gsm-bereik en er was ook nergens internet te bespeuren. Wat voor mij de zesde week zonder internet betekende. Maar dat was de ideale rust. In het algemeen zien we internet als iets positiefs, maar het heeft ook een keerzijde. Ja, het is heel handig om in contact te blijven met het thuisfront en dat is een zegen. Maar het is tegelijkertijd ook een spreekwoordelijke vloek om dat er van je verwacht wordt dat je constant bereikbaar bent en het thuisfront laat weten wat er hier allemaal gebeurt.

Hoe dan ook, we kregen dus een week in een blokhut in de onmetelijke natuur om tot rust te komen en om ons terug verbonden te voelen. Dat lukte zeer goed. Buiten alle gewoonlijke Up With People activiteiten zoals Community Impact en Educational Workshops, waren er vele extra ontspannende activiteiten gepland. Het gevolg daarvan was wel dat onze “ontspannende week” uitdraaide tot dagen van acht uur ’s ochtends tot tien uur ’s avonds, maar goed, de activiteiten waren inderdaad ontspannend.

Zo hadden we bijvoorbeeld een kortfilm wedstrijd, waarin iedere CI site vanuit de Filippijnen zijn zelfgemaakte kortfilm liet zien, die enigszins uitleg gaf van wat iedere groep daar had gedaan. Er was ook een 80’s Dance Party en een basketball wedstrijd Students versus Staff. Verder was er ook een Expression Session, wat een wervelend spektakel werd. Iedereen kon zich inschrijven om iets te komen brengen voor de cast dat volledig lost stond van Up With People. Zo waren er mensen die besloten iets te zingen, origineel of niet, anderen dansten en weer anderen deden een sketch.

Voor ik het goed en wel besefte zat ik plots in drie projecten. Ik had mezelf ingeschreven om één van mijn eigen nummers te brengen. Verder werd ik gevraagd om mee te dansen in Toni’s (Arizona) project, die zelf een choreografie had gemaakt voor zes dansers, wat een overgang van moderne dans naar hip hop bleek te zijn. En uiteindelijk vroegen Laura Lynn (Nebraska), Caitlin (Wyoming) en Dylan (Washington) mij om mee te doen in hun kleine stukje semi-musical-parodie. Het was een super avond en ik kreeg nadien heel veel complimenten van verschillende mensen over verschillende dingen. De meesten waren erg onder de indruk van mijn eigen nummer, dat ik had gezongen terwijl ik mezelf begeleide op een prachtige vleugelpiano die daar als bij wonder in de zaal stond. Kort samengevat was het een memorabele avond.

De week zat er op voordat ik het goed en wel besefte en onze reis voerde ons naar onze voorlaatste stad in de Verenigde Staten, namelijk Vista, wat ook in California gelegen is. Vista is een kleiner stadje dat tussen Los Angeles en San Diego ligt. De Cast was verspreid rondom die plaats, waardoor sommigen van ons gehost werden in Oceanside, Carlsbad en gewoon Vista.

Nu, voordat we aankwamen in Vista, maakten we een tussenstop in Los Angeles, meerbepaald Hollywood. Dat zorgde uiteraard voor sensatie in de cast. Ikzelf had een fantastische tijd met twee van mijn beste vriendinnen, Caitlin (Wyoming) en Annie (Arkansas). We wandelden de volledige Walk of Fame af en maakten foto’s van en met een paar sterren die we zelf de moeite waard vonden. Zo stopten we ook bij het Chinese Theatre, waar vele beroemdheden een afdruk van hun handen en/of voeten hadden achtergelaten in een blok cement. Het was uiteraard leuk een handafdruk te proberen vinden waarin jouw hand perfect past. In mijn geval was dat Johnny Depp en Anthony Hopkins, wat zeker een aangename ontdekking was.

Na Hollywood kwamen we dus aan in Vista en ik ontmoette mijn nieuwe Host Family, die bestond uit Bonnie, een enthousiaste dame van negenenzestig jaar oud. Zij nam ons mee naar haar huis dat vol prachtige schilderijen hing, die ze zelf had gemaakt. Ik had mijn eigen kamer net als mijn Roommate Kyle (Minnesota). Kyle heeft een zeer sterke stem, wat hem een paar solo’s oplevert in de show. Daardoor kreeg onze Host Mom een soort privéconcert waarin haar twee Host Sons een belangrijke rol hadden, waar ze heel erg van leek te genieten.

Bonnie was een zeer speciale Host Mom voor mij. Ze is één uit die honderden mensen die ik ontmoet, die me bijblijft. Ik had een zeer goede connectie met haar, bijna van het begin dat ik haar leven binnenwandelde. Het voelde aan alsof er een reden was waarom ik net door haar werd gehost. Zij was voor een periode leerkracht en nadien switchte ze naar een bedrijfspositie als Public Relations Manager. In die positie reisde ze heel wat rond en ik vermoed dat het ook daar is waar ze een mooie som bij elkaar spaarde, aangezien ze reeds op achtenveertigjarige leeftijd met pensioen ging. Nadien reisde ze heel wat rond, zo was ze meerdere malen in Europa en zelfs in België, en schreef ze ook op regelmatige basis. Ze vertelde me dat ze meerdere non-fictie boeken had geschreven in de bedrijfswereld, wat ik zeer respectvol vond.

Tijdens de week zelf hadden we heel wat leuke en interessante activiteiten gepland. Zo gingen we bijvoorbeeld naar een concert van John Mayall, die ooit begonnen was met zijn eigen bandje samen met zijn goede vriend Eric Clapton. Wat belangrijker is, echter, is dat hij blijkbaar door velen gezien wordt als de vader van de Amerikaanse Blues. En nu, zevenenzeventig jaar oud, staat hij nog steeds op de planken met minstens evenveel energie als meer dan vijftig jaar geleden. Het was een fantastische nieuwe ervaring voor mij.

Verder kreeg ik ook eindelijk nog eens een portie theater, wat mij meer dan gelukkig maakte. Zo had ik het geluk naar de twee meest opgevoerde theaterschrijvers, respectievelijk Shakepeare en Ibsen, te mogen gaan kijken. De eerste voorstelling was ‘A Midsummer’s Night Dream’, die werd opgevoerd in San Diego en waarin één van mijn beste vrienden van Cast B’09 in meespeelde, namelijk Michelle (California). Michelle is een ongelooflijke actrice en zangeres en vorig jaar was het super om met haar samen te werken toen zij deel uitmaakte van de cast voor mijn Music Intern Project. Haar nu terugzien en weer met haar kunnen praten en lachen, deed me stralen, wat voor iedereen zichtbaar was. Het stuk zelf kon ik zeer goed smaken. De regisseur en dramaturgen waren met het vernieuwende idee opgekomen om het stuk te situeren in de jaren ’60 in Woodstock, wat vreemd genoeg zeer goed werkte.

De dag nadien gingen we naar ‘Ghosts’ van Ibsen en dat was een stuk dat me heel erg aansprak. De meeste mensen kennen ‘Dollhouse’, wat gezien wordt als één van de belangrijkste stukken in de theatergeschiedenis, maar ‘Ghosts’ was echt een ongelooflijk ontdekking. Ik had het nog nooit gelezen of gezien, maar ik was nadien helemaal onder de indruk. De cast bestond dan ook uit vijf uitstekende spelers en de enscenering en kostumering was voortreffelijk. Zoals volgens mij het geval zou moeten zijn bij theater had ik na de voorstelling verschillende discussies, waar ik persoonlijk heel er van hou.

Iets minder cultureel, maar zeker niet minder invloedrijk op mijn leven, gingen we op Host Family Day Legoland bezoeken! Ik transformeerde weer in die kleine overenthousiaste jongen die zijn hele leven lang met Lego had gespeeld. Het was altijd een droom geweest naar Legoland in Kopenhagen te gaan, maar dat is enorm duur en het was er uiteindelijk nooit van gekomen. Ik wist zelfs niet dat er ook een Legoland in de Verenigde Staten was, dus toen ik dat hoorde was ik uiteraard door het dolle heen. Het stelde nu minder voor dan toen ik tien jaar oud was, maar toch werd ik overvallen door een vloed van nostalgie.

Verder gingen we ook naar het Museum of Making Music, waar ik ook helemaal in mijn element was. Meer nog, het museum was opgericht door de achterkleinzoon van de heer Steinway, waardoor het museum vol uitzonderlijke piano’s stond. En hoewel er overal bordjes op de piano stonden, die zeiden dat het voorboden was de piano aan te raken, laat staan bespelen, duurde het niet lang voordat ik verrukt achter een piano zat. De twee meest memorabele waren een doorzichtige vleugelpiano, waarbij je dus alle snaren doorheen de piano kan zien en een uniek ontworpen piano uit China. Deze vleugelpiano werd Butterfly genoemd, omdat de piano inderdaad opende in de vorm van een vlinder. Ze was gebaseerd op het liefdesverhaal van de ‘Butterfly Lovers’, wat je zou kunnen zien als de Chinese versie van ‘Romeo and Juliet’.

Uiteindelijke kreeg ik ook een portie kunst, toen we het ‘Timken Museum of Art’ gingen bezoeken in San Diego. Daar hadden ze vreemd genoeg schilderijen van Rembrandt, Breughel en Van Eyck, wat me plots heel erg thuis deed voelen. Het museum bevond zich in een prachtig park, waar besloten te picknicken. Daar ben ik ondertussen een zeer grote fan van geworden en ik raad het iedereen aan om dat vaker te doen. Het is gewoon een zalig rustig moment als je je omringt met mensen om wie je geeft. Al wat je nodig hebt, is een picknicklaken, voedsel en goed gezelschap. Zo simpel is het.

Ik had veel verrijkende gesprekken met mijn Host Mom en ik weet dat ik daar nog weken had kunnen verblijven zonder ook maar een avond geen gespreksonderwerp te hebben. Het was gewoon heel rustgevend, aangezien ze uitermate intelligent is en er geen enkel gespreksonderwerp taboe bleek te zijn. Ik heb altijd veel respect gehad voor mensen met levenservaring. Toen ik als vrijwilliger in een rusthuis werkte, leerde ik zoveel bij en het deed me nog meer dan voordien beseffen hoeveel onaangeboorde en soms zelfs ongerespecteerde (levens)wijsheid er daar huist. Niet dat ik Bonnie wil vergelijken met een bejaarde, in tegendeel, zij heeft meer levensvreugd en energie dan vele mensen van mijn leeftijd.

Mijn leven hier is ongelooflijk. Letterlijk. Het is niet te geloven wat ik allemaal meemaak op zo’n korte tijd. Iedere week is ook compleet verschillend. De plaatsen waar ik ga, de mensen die ik ontmoet, de dingen die ik doe. Ongelooflijk. Ik geniet er met volle teugen van en begin langzaamaan af te tellen. In vijf en een halve week is het over. Dat betekent dus dat er nog een vierde overblijft van dit avontuur. Ik ben overtuigd er het meeste uit te halen en er het beste van te maken.