Het was tijd voor onze laatste stad in de Verenigde Staten: Yuma, Arizona. Na de zonnige, warme week in Vista, was dit een soort ongewilde upgrade, aangezien we ons plots in een van de heetste plaatsen in de VS bevonden. Al wat je kon vinden, was zand en duinen – een echte woestijn als het ware – met gevolg dat er eigenlijk een nieuw superlatief zou moeten uitgevonden worden voor het adjectief “superheet”.
Hoe dan ook, we waren dus in Yuma. Een mooie plaats? Hmm. Speciale bezienswaardigheden? Niet echt. Activiteiten of entertainment? Nul. Wat een geluk voor mij dat ik mijn eigen entertainment mee had. Een wereldberoemd en ongelooflijk getalenteerd rondreizend gezelschap, bestaande uit twee leden. Jawel, ik had het geluk weer in het ideale gezelschap van Momma Colleen en Brother Paul te mogen verblijven!
Momma was als verrassing voor ons plots opgedoken in Vista, samen met haar zoon Kevin, die ook een UWP alumnus is, en diens vrouw Sandy. Zij wonen in Phoenix wat zeer dichtbij was en Momma verbleef dus bij hen voor en na ons te bezoeken. Ze vervoegde ons vroeger dan verwacht in Vista, wat uiteraard fenomenaal was voor mij. Ik wist reeds dat ze naar Yuma zou komen en dat ze van plan was daar Paul (Florida) en mij te hosten, maar nu stond ze hier plots uit het niets voor mij en ik sprong natuurlijk – dat is nu eenmaal een logische reactie – een gat in de lucht!
Yuma werd dan ook een memorabele week samen. We hadden de hele week plezier tot in het oneindige en ik denk dat ik de momenten dat ik niet lachte op één hand kan tellen. Het was ook een zeer feestelijke week, aangezien we besloten onze verjaardagen te vieren, nu we weer even herenigd waren. Die vielen namelijk allemaal in een span van één maand. Paul werd drieëntwintig op 22 april, Momma werd vierenzestig op 13 mei en nadien is het mijn beurt op 22 mei. Op de koop toe hadden we ook Moederdag, wat Momma voor zovele mensen is, dus ook dat werd duchtig gevierd. We vierden dus viermaal feest op één week tijd.
Dat leidde tot zeer smakelijke maaltijden die telkens geserveerd werden op een bedje van gelach en idioot gedrag. We waren allen bijna verbaasd dat we niet uit Red Lobster, één van de restaurants waar we gingen eten, werden gegooid toen we enthousiast met de krabbenpoten begonnen te spelen. Een fantastisch diner en tientallen foto’s later, kwamen we meestal doodmoe aan in het hotel waar we verbleven. Daar praatten we dan of stortten ons in al ons enthousiasme op een spelletje ‘Bananagrams’, wat meestal niet echt de beste optie bleek te zijn.
De week was voorbij voor we het goed en wel beseften en voor de zoveelste keer ondertussen was het tijd om afscheid te nemen. Ik ben Momma zo dankbaar voor deze week samen. Het was het perfecte verjaardagsgeschenk. Ik hoop dat ik snel een manier vind om haar te kunnen gaan bezoeken in Denver.
De busreis voerde ons naar de grens met Mexico. Daar stapten we van de bus en wandelen we in een lange lijn over de grens. Dat was een eerste keer voor mij. Meestal maakte ik de overgang via vliegtuig, auto of boot, maar ik had nog nooit een grens overgewandeld. Het maakte me ook heel triest de grens te zien. Ik wist helemaal niet dat er ondertussen ook een muur of hek was gebouwd tussen de Verenigde Staten en Mexico. Ze zeggen dat het een manier is om illegale immigranten buiten te houden, maar ik had het gevoel dat dit een kans was voor mij om de Berlijnse Muur te herbeleven. En ik kan je zeggen dat dat geen aangenaam gevoel was.
Maar bedrukte gezichten en tristesse maakte zeer snel plaats voor een grote warme glimlach, toen we uiteindelijk in Mexico aankwamen. We werden opgewacht door een uitermate voorbereid Advance Team, dat ervoor had gezorgd dat we als welkomst een overheerlijke Mexicaanse lunch kregen en een optreden met plaatselijke dans en muziek. Om één of andere reden slagen Marriachi Bands er altijd in om de perfecte sfeer te brengen en iedereen zin te geven om uitbundig te beginnen zingen. We startten ons Mexicaanse verblijf precies zoals het zou moeten.
Ik werd opgehaald door mijn Host Dad, Carlos Fuentes genaamd, die een alumnus is en in Cast A’91 had meegereisd. We klikten van het allereerste moment, wat blijkbaar een Up with People ding lijkt te zijn. Ze zeggen ons telkens dat je niet enkel deel bent van je Cast, maar van de gehele UWP familie, die ondertussen al uit bijna vijfentwintigduizend alumni bestaat. Het is super daar nu deel van te mogen uitmaken en plots verbonden te zijn met zovele mensen van over de hele wereld.
Mijn Host Dad nam me mee naar ons huis, wat ik liever zou omschrijven als een klein kasteeltje. Het was een zeer verfijnde woning met een feilloos interieur, maar dat was niets vergeleken bij de mensen die er woonden. Carlos heeft een warme, lieve en zeer knappe vrouw Marianna en ze hebben samen drie wonders van kinderen: Natalia (9 jaar oud), Ian (7 jaar) en de kleine aanbiddelijke Pia (15 maanden). Ik was zo blij eindelijk nog eens kleine broers en zusjes te hebben en vond het grappig dat er net dezelfde leeftijdsafstand was tussen hen als tussen mijn broer en zussen. Koen is ondertussen veertien, Lynn is twaalf en Lara zes jaar oud, dus het leek alsof ik nu even een stap terug in de tijd nam. Ik vond het zeer leuk om in hun gezelschap te verkeren en tegelijkertijd deed het mij ook heel erg mijn drie kleine monsters thuis missen. Maar de tijd gaat zeer snel en over vijf weken zie ik hen al terug.
Deze week vloog voorbij. Ik was heel blij internet te hebben en ik had gehoopt op wat meer op mijn blog te kunnen posten, maar daar bleek geen tijd voor te zijn. We hadden vier shows op één week tijd, twee volledige avondshows en twee kortere schoolvoorstellingen. De reden voor dit grote aantal aan shows, was dat de week voor onze aankomst er net een aardbeving was met een kracht van 7.2 op de schaal van Richter. Die had zeer veel schade aangericht, waardoor vele mensen hun huis was beschadigd of zelfs volledig vernield. Het Advance Team had dan beslist om een extra show te doen zodat we de inkomsten van beide shows integraal konden doneren aan alle mensen die hulp nodig hadden.
Met betrekking tot de twee schoolvoorstellingen was onze steun meer van een morele aard, dan louter een financiële. Zo was er bijvoorbeeld een school volledig vernield en alle studenten van die school huisden nu in een opslagplaats dat een bedrijf had gedoneerd. Meer dan duizend studenten konden op die manier alsnog hun lessen voortzetten en wij gingen daar optreden om hen te tonen dat ze er niet alleen voorstonden, dat mensen net als hen van over de hele wereld er voor hen waren en met hen meeleefden.
Maar door die voorstellingen vloog de week voorbij. Na beide avondvoorstellingen was de Host Pick Up bijvoorbeeld pas om 1:30 am, wat uiteindelijk heel vermoeiend werd. Twee van de vier voorstellingen waren dan ook in Tijuana, wat bijna drie uur rijden is vanuit Méxicali. In het geval van de schoolvoorstelling wou dat dus zeggen dat we om 7:30 am met de bus vertrokken, om te kunnen optreden om 11:30 am. Nadat de show voorbij was en na een korte lunch stapten we dan om 2:00 pm weer de bus op om terug te keren naar Méxicali, waar we om 5:30 werden opgehaald door onze Host Families. Dagen zoals deze lijken echt heel snel voorbij te gaan.
Ook de verschillende CI Sites waren heel erg uitgespreid. Buiten te helpen in Méxicali zelf, waren er ook Sites in Tecate, Rosarito en zelf Ensanada. Het was ideaal om op die manier veel mensen te kunnen bereiken en het was ook leuk voor ons om verschillende plaatsen te zien. De CI bestond voor het grootste deel uit constructiewerken, soms dingen reparen, opruimen of gewoon schilderen. Up with People is, uiteraard naast zovele andere dingen, echt de ideale schilderstraining. En om één of andere reden heb ik nu het gevoel om net zoals in een interview “(lacht)” te schrijven. (lacht) (lacht nogmaals en nu met het feit dat hij weldegelijk net “lacht” tussen haakjes heeft gezet en dat in het midden van zijn blogbericht heeft getypt).
De week was zo snel voorbij en plots was het zondag, wat een Host Family Day betekende. Hoogtepunten van een geslaagde dag waren de vernissage van de tentoonstelling van Natalia’s tekenacademie en de urenlange lunch/kookles/diner thuis. De vernissage was heel leuk en ik was heel trots op Natalia, die echt nu reeds een zeer sterk ontwikkeld talent heeft. Het is fascinerend om alle kunstwerken van leeftijdsgenoten te gaan bekijken en het verschil te zien in ontwikkeling en talent. Natalia was zonder twijfel bij de sterkere studenten, wat meestal leuk is om te zien als grotere broer.
Nadien begon thuis het grote eetfestijn. Mijn Host Mom leerde me hoe echte guacamole te maken, alsook salsa en mijn Host Dad toonde me zijn recept voor Carne Asada. Er werd gejongleerd met verse tomaten, chili’s, avocado’s, limoenen, kaas, komkommer en tortilla’s, heel veel tortilla’s. Ik was zo blij allemaal verse producten te hebben na de VS, waar de meeste groeten en fruit rechtstreeks voorgesneden uit een verpakking uit de diepvries komen.
Specialer nog was dat alle producten in huis organisch waren. Mijn Host Dad is namelijk de eigenaar van een bedrijf dat organische producten exporteert in zowel Mexico als de VS. Het was heel interessant om een week lang enkel organisch te eten en zo meer te weten te komen wat dat net allemaal exact inhoud. Ik voelde me ook gewoon een hele week echt heel goed en veel fitter dan normaal gezien, wat heel goed uitkwam met al die shows.
Ik vergat ook bijna te vermelden dat dit dus onze eerste Mexicaanse shows waren, wat telkens een groot verschil is met de VS. Niet zozeer in de manier waarop wij de dingen doen – ja, we hebben een andere volgorde voor sommige nummers en we hebben nu ook een Mexicaanse Medley in de show alsook een paar andere Mexicaanse nummers – maar het grootste verschil is het publiek en meerbepaald hun houding ten opzichte van ons.
Up with People wordt in Mexico Viva la Gente genoemd en dit is waarschijnlijk de enige plaats in de wereld waar we echte popsterren zijn. Het publiek wordt gek as we op scene komen en ze beginnen om de haverklap in het midden van de show te applaudisseren of juichen voor eender welk nummer. Na de show is het ook weer handtekeningen uitdelen geblazen, alsook foto’s nemen met uitzinnige fans. Dat is echt een heel andere ervaring en op het eerste zicht lijkt het dat de meeste Cast Members het zeker kunnen smaken. Ik wist van vorig semester al hoe het eraan toe zou gaan en ik ben gewoon heel blij terug te zijn.
Mexico is zo’n warme plaats – letterlijk en figuurlijk – en het zijn vooral de mensen die hier wonen die daar voor zorgen. Vorig semester was ieder van mijn Mexicaanse Host Families een schot in de roos en dat was deze keer weer het geval. Ik kijk uit naar de volgende vier weken die volgen en naar alle mooie dingen die we nog gaan zien, leuke dingen die we gaan doen en vreemde dingen die we gaan eten. Haaa… Mexico… ik ben zo blij terug te zijn…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten