Afscheid nemen

Ik dacht dat ik eraan gewend zou raken, dat afscheid nemen gemakkelijker zou worden. Het tegendeel is waar. Afscheid nemen wordt moeilijker, zwaarder en in zekere zin is het gevoel intenser.

Het begon bij mijn vertrek. Toen ik in Juli voor de eerste keer vertrok, was ik heel erg gefocust op het avontuur dat me te wachten stond en afscheid nemen viel me toen niet zo zwaar. De uiting van emoties van de mensen die ik achterliet leek me toen ook eerder overbodig. Ik zou slechts tweeëntwintig weken weg zijn, wat relatief kort is in vergelijking met een doorsnee mensenleven. Dus ik snapte het dramatische van de hele situatie niet echt. En dan, om één of andere onduidelijke reden, moest ik vroeger terug komen, waardoor ik uiteindelijk slechts twaalf weken was weggeweest. Daar had ik helemaal geen begrip voor. Maar mensen bleven me zeggen dat alles gebeurt om een bepaalde reden. Nu zie ik die reden. Nu zie ik dat dit alles moest gebeuren opdat ik opnieuw deze kans kreeg.

En opnieuw vertrekken was hard, daar ga ik niet over liegen. Ik wist wat me te wachten stond. Ik wist dat ik weg zou zijn voor zo’n lange tijd. En ik wist dat er die dagen zouden komen dat ik gewoon thuis wou zijn, in een vertrouwde omgeving. Dat ik mensen zou willen zien die ik ken, waar ik me veilig bij voel. En ik wist dat dat een keuze was die ik op dat moment niet kan maken. Het is nu maart. Er zijn acht weken voorbij. Er volgen er nog zestien. Er is dus één derde voorbij. Dat is veel en niet veel. Het is maar hoe je het bekijkt.

Maar ik heb gekozen om intenser te gaan leven. Om meer uit dingen te halen dan er in zit. Krijg ik minder, dan maak ik er meer van. Hoe korter de verblijven hier zijn, hoe meer ik mezelf gooi en er het meeste van maak. En dat is een manier van leven die me bevalt. Het houdt natuurlijk in dat ik me meer ga hechten aan dingen. Het is veel gemakkelijker en minder pijnlijk om afstand te behouden. Maar daar heb ik geen zin meer in. Dan moet ik niet doen wat ik nu doe. Dus ik ga voor ieder moment, hoe kort dat ook mag zijn. Nadien zal ik de pijn wel voelen wanneer het over is en dan ben ik dankbaar voor wat ik heb gekregen en voor wat ik mezelf gegeven heb.

Bij mijn vertrek uit North Platte deze morgen, kreeg ik van Emilie als afscheidgeschenk een boekje waarin zij citaten en gedichten had verzameld voor mij. Ze weet dat ik daar heel erg van hou en dat ik thuis reeds een hele verzameling heb, die ik waarschijnlijk mijn leven lang zal blijven uitbreiden. Eén van de eerste citaten in dit boekje is het volgende: “How lucky I am to have someone that makes saying goodbye so hard.” (vertaling: Ik ben gelukkig iemand te hebben die afscheid nemen zo hard maakt.) En daar sluit ik me volledig bij aan. Het zou jammer zijn gewoon ergens te kunnen vertrekken zonder ook maar iets te voelen. Ik herhaal, dan zou het geen zin hebben te doen wat ik nu doe.

Een impact maken op de wereld, op de mensen die je pad kruisen. Dat is waar het om gaat. Ieder van ons heeft het potentieel iemand te inspireren. Het is jammer dat zovele mensen dat niet beseffen. Want bewust of onbewust, ieder van ons inspireert op één of ander moment en op de één of andere manier wel iemand. Dat is niet de keuze die je maakt. Wat je wel kiest is of je die impact van positieve of negatieve aard wil laten zijn. Hoe dan ook, ik wil dit niet laten overkomen als een preek, het zijn gewoon dingen waar ik over nadenk.

Het is een fascinerend iets om op drie dagen tijd een band op te bouwen met mensen die je tot voordien nog nooit had gezien, waarbij die band uiteindelijk zo sterk is dat je geen afscheid wil nemen. Uiteraard was dat in het geval van Emilie een uitzondering. Het was hartverscheurend om in oktober afscheid te moeten nemen en nu, na eindelijk herenigd te zijn, te weten dat je niet kan ontkomen aan het afscheid dat je te wachten staat. Maar laat ik voordat ik spreek over afscheid nemen van Emilie, misschien eerst even vertellen wat er gebeurde tussen mijn aankomst en vertrek.

Na een lange Travel Day van Vermillion naar North Platte kwamen we donderdagavond uitgeput aan. We hadden één rustige en gezellig avond voordat de drukte begon. Vrijdag begon met Community Impact en het opstellen van het podium, repetities en uiteindelijk de show. En zaterdag zag er, buiten het opstellen van het podium – want dat stond er nu eenmaal al – eigenlijk hetzelfde uit. Dat wou dus zeggen dat we woensdag, vrijdag en zaterdag een show hadden, wat ervoor zorgde dat mijn stem zoiets had van: “En nu is ’t genoeg.”

Onze Host Family Day zondag kwam dan ook als geroepen. We trokken er vroeg op uit om een dagje te gaan ijsvissen. Dat houdt in dat we de wagens laadden met al het materiaal en een uurtje reden tot een enorm meer dat volledig was dichtgevroren. Daar zetten we onze tent op in het midden van het meer en begonnen met een grote boor gaten te boren in het ijs, dat zo’n halve meter dik was. Het was eerst nogal angstaanjagend om zomaar wat rond te huppelen op dat ijs, maar ik had het al snel naar mijn zin.

Mijn enthousiaste Host Sister Haley (13) haalde de slee boven, terwijl mijn Host Brother Alec (16) begon te schaatsen. Ondertussen was mijn Host Dad Tod aan het vissen geslagen en ook mijn Roommate Dylan (Washington) had al snel de smaak te pakken. Mijn Host Mom Dawn haalde met een grote glimlach de gril boven en begon aan een fantastische lunch op het ijs. Ik had echt heel veel plezier! Emilie en ik lachten er op los – zoals gewoonlijk – en even leek het alsof we nooit afscheid hadden genomen in México. Het zijn stuk voor stuk warme mensen en het is ongelooflijk hoe je op zo’n korte tijd deel lijkt uit te maken van de familie. Het zijn die dagen die je onthoudt en even dook die trieste ondertoon op, omdat ik zelf nooit zoiets had mogen meemaken. Maar dat is weer een extra reden om dankbaar te zijn voor alles wat ik nu mag ervaren.

Na alles te hebben ingepakt riep Tod me bij zich. Ik liep op hem toe en daar stond hij plots met een geweer. Hij vroeg me of hij het zich goed herinnerde en ik inderdaad nog nooit een geweer had vastgehouden, laat staan ermee had geschoten. Dat was correct. Dus hij toonde me hoe je het moest laden en vasthouden en toen stond ik daar met een echte shotgun in mijn handen. Hij zette een paar meter verder een blikje klaar voor mij en lei me uit hoe ik moest mikken. Ik legde aan, volgde alle instructies die hij me had gegeven, schoot en zag het blikje meters ver wegvliegen, terwijl ik de terugslag tegen mijn schouder voelde en mijn oor hoorde fluiten. Tod was er van onder de indruk dat ik de eerste keer onmiddellijk raak had geschoten en ik was ergens toch ook wel wat trots.

Nadien reden we richting huis, hadden samen ons laatste avondmaal en begonnen aan de zoveelste valiezenoorlog. Dylan, Emilie en ik bleven maar praten en lachen en toen was het plots 3:00 am en besloten we toch maar drie uurtjes te slapen alvorens we moesten opstaan om te vertrekken. En daar zijn we dan. Het afscheid.

Ik zeg vaak dat wenen niet mijn ding is, maar hier was geen ontkomen aan. Van het moment dat ik de auto uitstapte en mijn valies in de bus zette, had ik een krop in mijn keel die groter en groter leek te worden. Emilie en ik bleven maar afscheid nemen en wegstappen om uiteindelijk terug naar elkaar te lopen. Ik ben zo dankbaar dat ik deze vier dagen met haar heb kunnen doorbrengen, maar ik wou dat er gewoon iets was dat me kon beloven dat dit niet de laatste keer was dat ik haar zou zien. Ik hield haar in mijn armen en we schoten beiden in de lach omdat we allebei aan het schokken waren van het wenen. Het werd uiteindelijk onduidelijk of we nu aan het wenen of aan het lachen waren, maar het was meer dan duidelijk dat we heel veel van elkaar houden.

Afscheid nemen wordt niet gemakkelijker. De busreis naar Minneapolis in Minnesota duurt twaalf uur en ik heb minstens ieder uur getwijfeld of er niet een bus terug naar North Platte zou zijn waar ik nog snel zou kunnen opspringen. Maar ik weet dat dat niet reden is waarom ik hier ben. Mijn reis voert mij verder en ik ben vastbesloten die te volgen. En ik ga ervan uit dat als je iets heel erg wil, je dat zelf maar moet waarmaken. Ook al is het nu hartverscheurend, ik weet – diep in dat verscheurde hart – dat ik haar zal terugzien. En ik ben zo dankbaar en gelukkig dat ik iemand heb zoals zij die afscheid nemen zo hard maakt.