Busreis

Navojoa was een bewogen week. Om één of andere onduidelijke reden – laten we het gewoon “Mexico” noemen – werd ik plots ziek en moest noodgedwongen thuisblijven. Maar dat liet ik de sfeer niet verpesten en uiteindelijk eindigde alles mooi met een onvergetelijke show in een Baseball stadium op mijn verjaardag. Het publiek was talrijk en waanzinnig, wat in combinatie met een ijzersterke show een prachtig resultaat opleverde. Een zeer origineel verjaardagscadeau en ik heb er heel erg van genoten

Zondag, de dag nadien, was het al onmiddellijk tijd om te vertrekken naar Tlaxcala. Er was dus geen Host Family Day, wat jammer was, want ik had zeker nog wat extra rusttijd kunnen gebruiken. Maar die rust kregen we op onze volgende grote uitdaging: een twee dagen durende busreis! Feest! Of zoiets…

We vertrokken zondag om 11:00 am en kwamen veertien uur later aan om 1:00 am in Tepic. Dat was een klein stadje waar Viva la Gente een paar jaar geleden was geweest. Hierdoor hadden we een paar contacten daar en een klein Advance Team had ervoor gezorgd dat we een turnzaal ter beschikking hadden met een paar matrassen en dekens. Nadien hervatten we de reis om 7:00 am, waarna we na vijftien uur eindelijk aankwamen in Tlaxcala.

Daar werd ik opgepikt door mijn vriendelijke Host Parents, waar ik ondertussen nog maar een half uur mee gesproken heb. Ik ben al te weten gekomen dat ik drie Host Siblings heb, van zestien, elf en vier jaar oud – die nu uiteraard allemaal aan het slapen waren – en dat zij geen Engels spreken. Aangezien ik alleen gehost ben, wordt dat dus een interessante week!

Navojoa

Na de geweldige week in Méxicali, was het nu tijd voor Navojoa. De busreis was de tot nu toe de minst aangename in mijn Up with People ervaring. Veertien uur lang in een bus waarvan de airconditioning en het toilet niet meer werkten – niet dat je die anders wel zou willen gebruiken, maar kom – en dat alles terwijl mijn nek, rug en schouders volledig geblokkeerd waren. Hoe dan ook, kwamen we na de lange uitdaging aan in een kleine arena, waar we werden opgewacht door alweer een Mariachi Band en de president en burgemeester van Navajoa. Wat een eer en tegelijkertijd wederom een uitdaging om er na die urenlange busreis nog goed uit te zien.

Na de korte welkomstceremonie was het tijd om onze Host Families te ontmoeten. De mijne bestaat uit Jesus en zijn vrouw en twee kinderen, die acht en elf jaar oud zijn. Van het ogenblik dat ik in de auto stapte, begon mijn Host Dad geanimeerd te vertellen over zijn job, wat niet de meest doordeweekse is. Jesus is een zeer trotse paardentemmer, hij leert namelijk paarden dansen. Daar is hij blijkbaar zeer goed in, want hij wordt gevraagd over de gehele Verenigde Staten en Mexico. Meer nog, zijn vrouw werkt niet, hij heeft twee kinderen en een zeer mooi en groot huis met een meid. Meer nog, hij is zo vriendelijk ervoor te kiezen vier Cast Members te hosten, wat dus wil zeggen dat ik drie roommates heb, namelijk Sonja (Germany), Darleen (Liechtenstein) en Kyle (Minnesota).

De week wordt weer zeer druk, aangezien we drie CI dagen hebben en qua optredens zijn er twee Unplugged Sessions, een Parade, een BTS en de show zelf gepland. Er is geen Host Family Day en aangezien het weer late avonden worden, is het heel moeilijk om een connectie met deze familie te maken. Dat is jammer, want ik heb tot nu toe enkel positieve eigenschappen gevonden in ieder van mijn familieleden. Daarbij komt dan nog dat mijn Host Dad heel hard werkt. Hij begint iedere ochtend rond 5:00 am te werken en is meestal pas rond 7:00 pm pas terug thuis. Dus de tijd die ik met hem kan doorbrengen, is zeer kort en daardoor kostbaar.

Dinsdagavond was er voor ons een speciale culturele avond georganiseerd, met typische dansen en ballet van deze streek. Verder was er uiteraard ook een Mariachi band – die vind je hier namelijk overal – maar we kregen ook totaal andere muziek voorgeschoteld dat iedereen kon bekoren. Er werd ook gebruik gemaakt van instrumenten die ik nog nooit had gezien en in het algemeen vond ik het gewoon fascinerend om traditionele dansen en muziek te zien, waar ik ergens anders nooit kennis mee had kunnen maken.

Deze morgen werd ik uitgekozen om een radio-interview te doen en dat was toch wel een beetje griezelig aangezien het volledig in het Spaans was. Maar ik denk dat we het in het algemeen goed hebben gedaan en het was een heel leuke ervaring voor mij. Een paar weken geleden waren we op televisie en dat was nog spannender, aangezien we toen ook weldegelijk moesten optreden voor de camera. Nu was het simpelweg een gesprek, dus dat viel allemaal best nog wel mee. Ik hou er gewoon van om zoveel verschillende kansen te krijgen om dingen te doen die je normaalgezien niet zou doen. Jihaaa Up with People!

Ondertussen wacht ik ook nog steeds op een antwoord over Ethan. Ik heb nogmaals een mail gestuurd en verder blijf ik hoopvol afwachten…

Bye Bye US! ¡Hola México!

Het was tijd voor onze laatste stad in de Verenigde Staten: Yuma, Arizona. Na de zonnige, warme week in Vista, was dit een soort ongewilde upgrade, aangezien we ons plots in een van de heetste plaatsen in de VS bevonden. Al wat je kon vinden, was zand en duinen – een echte woestijn als het ware – met gevolg dat er eigenlijk een nieuw superlatief zou moeten uitgevonden worden voor het adjectief “superheet”.

Hoe dan ook, we waren dus in Yuma. Een mooie plaats? Hmm. Speciale bezienswaardigheden? Niet echt. Activiteiten of entertainment? Nul. Wat een geluk voor mij dat ik mijn eigen entertainment mee had. Een wereldberoemd en ongelooflijk getalenteerd rondreizend gezelschap, bestaande uit twee leden. Jawel, ik had het geluk weer in het ideale gezelschap van Momma Colleen en Brother Paul te mogen verblijven!

Momma was als verrassing voor ons plots opgedoken in Vista, samen met haar zoon Kevin, die ook een UWP alumnus is, en diens vrouw Sandy. Zij wonen in Phoenix wat zeer dichtbij was en Momma verbleef dus bij hen voor en na ons te bezoeken. Ze vervoegde ons vroeger dan verwacht in Vista, wat uiteraard fenomenaal was voor mij. Ik wist reeds dat ze naar Yuma zou komen en dat ze van plan was daar Paul (Florida) en mij te hosten, maar nu stond ze hier plots uit het niets voor mij en ik sprong natuurlijk – dat is nu eenmaal een logische reactie – een gat in de lucht!

Yuma werd dan ook een memorabele week samen. We hadden de hele week plezier tot in het oneindige en ik denk dat ik de momenten dat ik niet lachte op één hand kan tellen. Het was ook een zeer feestelijke week, aangezien we besloten onze verjaardagen te vieren, nu we weer even herenigd waren. Die vielen namelijk allemaal in een span van één maand. Paul werd drieëntwintig op 22 april, Momma werd vierenzestig op 13 mei en nadien is het mijn beurt op 22 mei. Op de koop toe hadden we ook Moederdag, wat Momma voor zovele mensen is, dus ook dat werd duchtig gevierd. We vierden dus viermaal feest op één week tijd.

Dat leidde tot zeer smakelijke maaltijden die telkens geserveerd werden op een bedje van gelach en idioot gedrag. We waren allen bijna verbaasd dat we niet uit Red Lobster, één van de restaurants waar we gingen eten, werden gegooid toen we enthousiast met de krabbenpoten begonnen te spelen. Een fantastisch diner en tientallen foto’s later, kwamen we meestal doodmoe aan in het hotel waar we verbleven. Daar praatten we dan of stortten ons in al ons enthousiasme op een spelletje ‘Bananagrams’, wat meestal niet echt de beste optie bleek te zijn.

De week was voorbij voor we het goed en wel beseften en voor de zoveelste keer ondertussen was het tijd om afscheid te nemen. Ik ben Momma zo dankbaar voor deze week samen. Het was het perfecte verjaardagsgeschenk. Ik hoop dat ik snel een manier vind om haar te kunnen gaan bezoeken in Denver.

De busreis voerde ons naar de grens met Mexico. Daar stapten we van de bus en wandelen we in een lange lijn over de grens. Dat was een eerste keer voor mij. Meestal maakte ik de overgang via vliegtuig, auto of boot, maar ik had nog nooit een grens overgewandeld. Het maakte me ook heel triest de grens te zien. Ik wist helemaal niet dat er ondertussen ook een muur of hek was gebouwd tussen de Verenigde Staten en Mexico. Ze zeggen dat het een manier is om illegale immigranten buiten te houden, maar ik had het gevoel dat dit een kans was voor mij om de Berlijnse Muur te herbeleven. En ik kan je zeggen dat dat geen aangenaam gevoel was.

Maar bedrukte gezichten en tristesse maakte zeer snel plaats voor een grote warme glimlach, toen we uiteindelijk in Mexico aankwamen. We werden opgewacht door een uitermate voorbereid Advance Team, dat ervoor had gezorgd dat we als welkomst een overheerlijke Mexicaanse lunch kregen en een optreden met plaatselijke dans en muziek. Om één of andere reden slagen Marriachi Bands er altijd in om de perfecte sfeer te brengen en iedereen zin te geven om uitbundig te beginnen zingen. We startten ons Mexicaanse verblijf precies zoals het zou moeten.

Ik werd opgehaald door mijn Host Dad, Carlos Fuentes genaamd, die een alumnus is en in Cast A’91 had meegereisd. We klikten van het allereerste moment, wat blijkbaar een Up with People ding lijkt te zijn. Ze zeggen ons telkens dat je niet enkel deel bent van je Cast, maar van de gehele UWP familie, die ondertussen al uit bijna vijfentwintigduizend alumni bestaat. Het is super daar nu deel van te mogen uitmaken en plots verbonden te zijn met zovele mensen van over de hele wereld.

Mijn Host Dad nam me mee naar ons huis, wat ik liever zou omschrijven als een klein kasteeltje. Het was een zeer verfijnde woning met een feilloos interieur, maar dat was niets vergeleken bij de mensen die er woonden. Carlos heeft een warme, lieve en zeer knappe vrouw Marianna en ze hebben samen drie wonders van kinderen: Natalia (9 jaar oud), Ian (7 jaar) en de kleine aanbiddelijke Pia (15 maanden). Ik was zo blij eindelijk nog eens kleine broers en zusjes te hebben en vond het grappig dat er net dezelfde leeftijdsafstand was tussen hen als tussen mijn broer en zussen. Koen is ondertussen veertien, Lynn is twaalf en Lara zes jaar oud, dus het leek alsof ik nu even een stap terug in de tijd nam. Ik vond het zeer leuk om in hun gezelschap te verkeren en tegelijkertijd deed het mij ook heel erg mijn drie kleine monsters thuis missen. Maar de tijd gaat zeer snel en over vijf weken zie ik hen al terug.

Deze week vloog voorbij. Ik was heel blij internet te hebben en ik had gehoopt op wat meer op mijn blog te kunnen posten, maar daar bleek geen tijd voor te zijn. We hadden vier shows op één week tijd, twee volledige avondshows en twee kortere schoolvoorstellingen. De reden voor dit grote aantal aan shows, was dat de week voor onze aankomst er net een aardbeving was met een kracht van 7.2 op de schaal van Richter. Die had zeer veel schade aangericht, waardoor vele mensen hun huis was beschadigd of zelfs volledig vernield. Het Advance Team had dan beslist om een extra show te doen zodat we de inkomsten van beide shows integraal konden doneren aan alle mensen die hulp nodig hadden.

Met betrekking tot de twee schoolvoorstellingen was onze steun meer van een morele aard, dan louter een financiële. Zo was er bijvoorbeeld een school volledig vernield en alle studenten van die school huisden nu in een opslagplaats dat een bedrijf had gedoneerd. Meer dan duizend studenten konden op die manier alsnog hun lessen voortzetten en wij gingen daar optreden om hen te tonen dat ze er niet alleen voorstonden, dat mensen net als hen van over de hele wereld er voor hen waren en met hen meeleefden.

Maar door die voorstellingen vloog de week voorbij. Na beide avondvoorstellingen was de Host Pick Up bijvoorbeeld pas om 1:30 am, wat uiteindelijk heel vermoeiend werd. Twee van de vier voorstellingen waren dan ook in Tijuana, wat bijna drie uur rijden is vanuit Méxicali. In het geval van de schoolvoorstelling wou dat dus zeggen dat we om 7:30 am met de bus vertrokken, om te kunnen optreden om 11:30 am. Nadat de show voorbij was en na een korte lunch stapten we dan om 2:00 pm weer de bus op om terug te keren naar Méxicali, waar we om 5:30 werden opgehaald door onze Host Families. Dagen zoals deze lijken echt heel snel voorbij te gaan.

Ook de verschillende CI Sites waren heel erg uitgespreid. Buiten te helpen in Méxicali zelf, waren er ook Sites in Tecate, Rosarito en zelf Ensanada. Het was ideaal om op die manier veel mensen te kunnen bereiken en het was ook leuk voor ons om verschillende plaatsen te zien. De CI bestond voor het grootste deel uit constructiewerken, soms dingen reparen, opruimen of gewoon schilderen. Up with People is, uiteraard naast zovele andere dingen, echt de ideale schilderstraining. En om één of andere reden heb ik nu het gevoel om net zoals in een interview “(lacht)” te schrijven. (lacht) (lacht nogmaals en nu met het feit dat hij weldegelijk net “lacht” tussen haakjes heeft gezet en dat in het midden van zijn blogbericht heeft getypt).

De week was zo snel voorbij en plots was het zondag, wat een Host Family Day betekende. Hoogtepunten van een geslaagde dag waren de vernissage van de tentoonstelling van Natalia’s tekenacademie en de urenlange lunch/kookles/diner thuis. De vernissage was heel leuk en ik was heel trots op Natalia, die echt nu reeds een zeer sterk ontwikkeld talent heeft. Het is fascinerend om alle kunstwerken van leeftijdsgenoten te gaan bekijken en het verschil te zien in ontwikkeling en talent. Natalia was zonder twijfel bij de sterkere studenten, wat meestal leuk is om te zien als grotere broer.

Nadien begon thuis het grote eetfestijn. Mijn Host Mom leerde me hoe echte guacamole te maken, alsook salsa en mijn Host Dad toonde me zijn recept voor Carne Asada. Er werd gejongleerd met verse tomaten, chili’s, avocado’s, limoenen, kaas, komkommer en tortilla’s, heel veel tortilla’s. Ik was zo blij allemaal verse producten te hebben na de VS, waar de meeste groeten en fruit rechtstreeks voorgesneden uit een verpakking uit de diepvries komen.

Specialer nog was dat alle producten in huis organisch waren. Mijn Host Dad is namelijk de eigenaar van een bedrijf dat organische producten exporteert in zowel Mexico als de VS. Het was heel interessant om een week lang enkel organisch te eten en zo meer te weten te komen wat dat net allemaal exact inhoud. Ik voelde me ook gewoon een hele week echt heel goed en veel fitter dan normaal gezien, wat heel goed uitkwam met al die shows.

Ik vergat ook bijna te vermelden dat dit dus onze eerste Mexicaanse shows waren, wat telkens een groot verschil is met de VS. Niet zozeer in de manier waarop wij de dingen doen – ja, we hebben een andere volgorde voor sommige nummers en we hebben nu ook een Mexicaanse Medley in de show alsook een paar andere Mexicaanse nummers – maar het grootste verschil is het publiek en meerbepaald hun houding ten opzichte van ons.

Up with People wordt in Mexico Viva la Gente genoemd en dit is waarschijnlijk de enige plaats in de wereld waar we echte popsterren zijn. Het publiek wordt gek as we op scene komen en ze beginnen om de haverklap in het midden van de show te applaudisseren of juichen voor eender welk nummer. Na de show is het ook weer handtekeningen uitdelen geblazen, alsook foto’s nemen met uitzinnige fans. Dat is echt een heel andere ervaring en op het eerste zicht lijkt het dat de meeste Cast Members het zeker kunnen smaken. Ik wist van vorig semester al hoe het eraan toe zou gaan en ik ben gewoon heel blij terug te zijn.

Mexico is zo’n warme plaats – letterlijk en figuurlijk – en het zijn vooral de mensen die hier wonen die daar voor zorgen. Vorig semester was ieder van mijn Mexicaanse Host Families een schot in de roos en dat was deze keer weer het geval. Ik kijk uit naar de volgende vier weken die volgen en naar alle mooie dingen die we nog gaan zien, leuke dingen die we gaan doen en vreemde dingen die we gaan eten. Haaa… Mexico… ik ben zo blij terug te zijn…

Vrolijke vrienden

Als wij samen gaan kamperen, in het bos of op de hei, dan klinkt het wel duizend keren: vrolijke vrienden dat zijn wij! Een totaal andere richting voor onze Cast en een compleet nieuw gevoel: Up With People op kamp! Het leek alsof ik weer in de chiro zat. Er kwamen veel mooie herinneringen boven en nu was het tijd om er nieuwe bij te maken…

De Staff had beslist dat het na onze levensveranderende ervaring in de Filippijnen een goed idee zou zijn om even als groep tot rust te kunnen komen en ons zo weer wat meer verbonden te kunnen voelen. Door de omtrek van Manila en de verschillende kleinere CI groepen waren we namelijk een beetje uit elkaar gegroeid. Er waren enerzijds die banden die veel sterker waren geworden, zoals mijn Roof Top Gang en mijn CI site in het algemeen, maar tegelijkertijd leek er een soort afstand te ontstaan tussen de groepen onderling. Niet dat er bewust die beslissing werd gemaakt, het gebeurde gewoon natuurlijk. Maar daarom dus een week om te hergroeperen en ook wel een beetje om te ademen.

Biologisch gezien was dat ademen een enorm verschil. Van een grote, grijze, vervuilde, stinkende stad naar een kamp in het midden van de natuur met om je heen overal bomen, water, bergen, dieren,… Het was ongelooflijk. We evolueerden van een gezelschap kakkerlakken, muizen en ratten naar een overvloed aan vogels, eekhoorns en beren. Verder ging het uiteraard van een overmaat verkeer naar helemaal geen verkeer, wat dus letterlijk en figuurlijk een hele verademing was.

Qua woonst was het groepsgewijs niet zoveel verschil voor mij persoonlijk. Na mijn achtkoppige Roof Top Gang, kwam ik nu terecht in een blokhut met Paul (South Dakota), Gauthier (Belgium), Kyle (Minnesota), Lei (China), Dylan (Washington), Lance (Hopi), Breton (Nebraska), Paul (Florida), Sean (California) en Dave (US, zoals hij zichzelf altijd voorstelt, omdat hij constant rondtrekt en eigenlijk niet echt een vaste woonplaats heeft gehad voor een lange tijd). Dus, van acht mensen naar elf mensen. Het was met andere woorden wederom een Full House.

Het kamp bevindt zich in Forest Falls, California, waar we waren aangekomen in de luchthaven van Los Angeles. Het is gelegen in een prachtige vallei, waar een overvloed aan natuur en een gebrek aan technologie is. Fantastisch. Er was geen gsm-bereik en er was ook nergens internet te bespeuren. Wat voor mij de zesde week zonder internet betekende. Maar dat was de ideale rust. In het algemeen zien we internet als iets positiefs, maar het heeft ook een keerzijde. Ja, het is heel handig om in contact te blijven met het thuisfront en dat is een zegen. Maar het is tegelijkertijd ook een spreekwoordelijke vloek om dat er van je verwacht wordt dat je constant bereikbaar bent en het thuisfront laat weten wat er hier allemaal gebeurt.

Hoe dan ook, we kregen dus een week in een blokhut in de onmetelijke natuur om tot rust te komen en om ons terug verbonden te voelen. Dat lukte zeer goed. Buiten alle gewoonlijke Up With People activiteiten zoals Community Impact en Educational Workshops, waren er vele extra ontspannende activiteiten gepland. Het gevolg daarvan was wel dat onze “ontspannende week” uitdraaide tot dagen van acht uur ’s ochtends tot tien uur ’s avonds, maar goed, de activiteiten waren inderdaad ontspannend.

Zo hadden we bijvoorbeeld een kortfilm wedstrijd, waarin iedere CI site vanuit de Filippijnen zijn zelfgemaakte kortfilm liet zien, die enigszins uitleg gaf van wat iedere groep daar had gedaan. Er was ook een 80’s Dance Party en een basketball wedstrijd Students versus Staff. Verder was er ook een Expression Session, wat een wervelend spektakel werd. Iedereen kon zich inschrijven om iets te komen brengen voor de cast dat volledig lost stond van Up With People. Zo waren er mensen die besloten iets te zingen, origineel of niet, anderen dansten en weer anderen deden een sketch.

Voor ik het goed en wel besefte zat ik plots in drie projecten. Ik had mezelf ingeschreven om één van mijn eigen nummers te brengen. Verder werd ik gevraagd om mee te dansen in Toni’s (Arizona) project, die zelf een choreografie had gemaakt voor zes dansers, wat een overgang van moderne dans naar hip hop bleek te zijn. En uiteindelijk vroegen Laura Lynn (Nebraska), Caitlin (Wyoming) en Dylan (Washington) mij om mee te doen in hun kleine stukje semi-musical-parodie. Het was een super avond en ik kreeg nadien heel veel complimenten van verschillende mensen over verschillende dingen. De meesten waren erg onder de indruk van mijn eigen nummer, dat ik had gezongen terwijl ik mezelf begeleide op een prachtige vleugelpiano die daar als bij wonder in de zaal stond. Kort samengevat was het een memorabele avond.

De week zat er op voordat ik het goed en wel besefte en onze reis voerde ons naar onze voorlaatste stad in de Verenigde Staten, namelijk Vista, wat ook in California gelegen is. Vista is een kleiner stadje dat tussen Los Angeles en San Diego ligt. De Cast was verspreid rondom die plaats, waardoor sommigen van ons gehost werden in Oceanside, Carlsbad en gewoon Vista.

Nu, voordat we aankwamen in Vista, maakten we een tussenstop in Los Angeles, meerbepaald Hollywood. Dat zorgde uiteraard voor sensatie in de cast. Ikzelf had een fantastische tijd met twee van mijn beste vriendinnen, Caitlin (Wyoming) en Annie (Arkansas). We wandelden de volledige Walk of Fame af en maakten foto’s van en met een paar sterren die we zelf de moeite waard vonden. Zo stopten we ook bij het Chinese Theatre, waar vele beroemdheden een afdruk van hun handen en/of voeten hadden achtergelaten in een blok cement. Het was uiteraard leuk een handafdruk te proberen vinden waarin jouw hand perfect past. In mijn geval was dat Johnny Depp en Anthony Hopkins, wat zeker een aangename ontdekking was.

Na Hollywood kwamen we dus aan in Vista en ik ontmoette mijn nieuwe Host Family, die bestond uit Bonnie, een enthousiaste dame van negenenzestig jaar oud. Zij nam ons mee naar haar huis dat vol prachtige schilderijen hing, die ze zelf had gemaakt. Ik had mijn eigen kamer net als mijn Roommate Kyle (Minnesota). Kyle heeft een zeer sterke stem, wat hem een paar solo’s oplevert in de show. Daardoor kreeg onze Host Mom een soort privéconcert waarin haar twee Host Sons een belangrijke rol hadden, waar ze heel erg van leek te genieten.

Bonnie was een zeer speciale Host Mom voor mij. Ze is één uit die honderden mensen die ik ontmoet, die me bijblijft. Ik had een zeer goede connectie met haar, bijna van het begin dat ik haar leven binnenwandelde. Het voelde aan alsof er een reden was waarom ik net door haar werd gehost. Zij was voor een periode leerkracht en nadien switchte ze naar een bedrijfspositie als Public Relations Manager. In die positie reisde ze heel wat rond en ik vermoed dat het ook daar is waar ze een mooie som bij elkaar spaarde, aangezien ze reeds op achtenveertigjarige leeftijd met pensioen ging. Nadien reisde ze heel wat rond, zo was ze meerdere malen in Europa en zelfs in België, en schreef ze ook op regelmatige basis. Ze vertelde me dat ze meerdere non-fictie boeken had geschreven in de bedrijfswereld, wat ik zeer respectvol vond.

Tijdens de week zelf hadden we heel wat leuke en interessante activiteiten gepland. Zo gingen we bijvoorbeeld naar een concert van John Mayall, die ooit begonnen was met zijn eigen bandje samen met zijn goede vriend Eric Clapton. Wat belangrijker is, echter, is dat hij blijkbaar door velen gezien wordt als de vader van de Amerikaanse Blues. En nu, zevenenzeventig jaar oud, staat hij nog steeds op de planken met minstens evenveel energie als meer dan vijftig jaar geleden. Het was een fantastische nieuwe ervaring voor mij.

Verder kreeg ik ook eindelijk nog eens een portie theater, wat mij meer dan gelukkig maakte. Zo had ik het geluk naar de twee meest opgevoerde theaterschrijvers, respectievelijk Shakepeare en Ibsen, te mogen gaan kijken. De eerste voorstelling was ‘A Midsummer’s Night Dream’, die werd opgevoerd in San Diego en waarin één van mijn beste vrienden van Cast B’09 in meespeelde, namelijk Michelle (California). Michelle is een ongelooflijke actrice en zangeres en vorig jaar was het super om met haar samen te werken toen zij deel uitmaakte van de cast voor mijn Music Intern Project. Haar nu terugzien en weer met haar kunnen praten en lachen, deed me stralen, wat voor iedereen zichtbaar was. Het stuk zelf kon ik zeer goed smaken. De regisseur en dramaturgen waren met het vernieuwende idee opgekomen om het stuk te situeren in de jaren ’60 in Woodstock, wat vreemd genoeg zeer goed werkte.

De dag nadien gingen we naar ‘Ghosts’ van Ibsen en dat was een stuk dat me heel erg aansprak. De meeste mensen kennen ‘Dollhouse’, wat gezien wordt als één van de belangrijkste stukken in de theatergeschiedenis, maar ‘Ghosts’ was echt een ongelooflijk ontdekking. Ik had het nog nooit gelezen of gezien, maar ik was nadien helemaal onder de indruk. De cast bestond dan ook uit vijf uitstekende spelers en de enscenering en kostumering was voortreffelijk. Zoals volgens mij het geval zou moeten zijn bij theater had ik na de voorstelling verschillende discussies, waar ik persoonlijk heel er van hou.

Iets minder cultureel, maar zeker niet minder invloedrijk op mijn leven, gingen we op Host Family Day Legoland bezoeken! Ik transformeerde weer in die kleine overenthousiaste jongen die zijn hele leven lang met Lego had gespeeld. Het was altijd een droom geweest naar Legoland in Kopenhagen te gaan, maar dat is enorm duur en het was er uiteindelijk nooit van gekomen. Ik wist zelfs niet dat er ook een Legoland in de Verenigde Staten was, dus toen ik dat hoorde was ik uiteraard door het dolle heen. Het stelde nu minder voor dan toen ik tien jaar oud was, maar toch werd ik overvallen door een vloed van nostalgie.

Verder gingen we ook naar het Museum of Making Music, waar ik ook helemaal in mijn element was. Meer nog, het museum was opgericht door de achterkleinzoon van de heer Steinway, waardoor het museum vol uitzonderlijke piano’s stond. En hoewel er overal bordjes op de piano stonden, die zeiden dat het voorboden was de piano aan te raken, laat staan bespelen, duurde het niet lang voordat ik verrukt achter een piano zat. De twee meest memorabele waren een doorzichtige vleugelpiano, waarbij je dus alle snaren doorheen de piano kan zien en een uniek ontworpen piano uit China. Deze vleugelpiano werd Butterfly genoemd, omdat de piano inderdaad opende in de vorm van een vlinder. Ze was gebaseerd op het liefdesverhaal van de ‘Butterfly Lovers’, wat je zou kunnen zien als de Chinese versie van ‘Romeo and Juliet’.

Uiteindelijke kreeg ik ook een portie kunst, toen we het ‘Timken Museum of Art’ gingen bezoeken in San Diego. Daar hadden ze vreemd genoeg schilderijen van Rembrandt, Breughel en Van Eyck, wat me plots heel erg thuis deed voelen. Het museum bevond zich in een prachtig park, waar besloten te picknicken. Daar ben ik ondertussen een zeer grote fan van geworden en ik raad het iedereen aan om dat vaker te doen. Het is gewoon een zalig rustig moment als je je omringt met mensen om wie je geeft. Al wat je nodig hebt, is een picknicklaken, voedsel en goed gezelschap. Zo simpel is het.

Ik had veel verrijkende gesprekken met mijn Host Mom en ik weet dat ik daar nog weken had kunnen verblijven zonder ook maar een avond geen gespreksonderwerp te hebben. Het was gewoon heel rustgevend, aangezien ze uitermate intelligent is en er geen enkel gespreksonderwerp taboe bleek te zijn. Ik heb altijd veel respect gehad voor mensen met levenservaring. Toen ik als vrijwilliger in een rusthuis werkte, leerde ik zoveel bij en het deed me nog meer dan voordien beseffen hoeveel onaangeboorde en soms zelfs ongerespecteerde (levens)wijsheid er daar huist. Niet dat ik Bonnie wil vergelijken met een bejaarde, in tegendeel, zij heeft meer levensvreugd en energie dan vele mensen van mijn leeftijd.

Mijn leven hier is ongelooflijk. Letterlijk. Het is niet te geloven wat ik allemaal meemaak op zo’n korte tijd. Iedere week is ook compleet verschillend. De plaatsen waar ik ga, de mensen die ik ontmoet, de dingen die ik doe. Ongelooflijk. Ik geniet er met volle teugen van en begin langzaamaan af te tellen. In vijf en een halve week is het over. Dat betekent dus dat er nog een vierde overblijft van dit avontuur. Ik ben overtuigd er het meeste uit te halen en er het beste van te maken.