I [have] the time of my life!

Deze week was voorbij voor ik het goed en wel besefte. Ik duik van het ene avontuur in het andere. Het is supervermoeiend, maar echt fantastisch! Iedere dag zijn er minstens 3 workshops zang en dans. Vrijdag spande de kroon met dans van 9.00 tot 12.00 am en van 1.00 tot 5.15 pm, met een zangworkshop tussenin (als ontspanning zullen we maar zeggen) van 4.00 tot 4.00 pm. Ik leer zoveel bij op zo'n korte tijd, het is ongelooflijk. En voor we vrijdag naar huis gingen, kregen we te horen: "Rust alsjeblief allemaal goed dit weekend, want nu beginnen de twee drukste en zwaarste weken. Denk eraan dat jullie op 12 augustus voor het eerst op een podium staan voor een groot publiek."

Het is echt geweldig. Zo hebben we bijvoorbeeld een workshop gekregen van een externe choreografe, die ons moest leren "Indisch" dansen, als voorbereiding op de choreografie van 'Jai Ho'. Ik ging door mijn dak! Het gaat abnormaal snel en mijn schouders schudden langs alle kanten tegelijk, maar ik amuseer me rot! Ik kijk al uit naar de kostuums die ermee gepaard gaan... Verder was er woensdagavond ook een optreden waar alle studenten iets mochten brengen. Ik werd al snel gerekruteerd als cowboy voor het Georgia-team en stond enthousiast het beste van mezelf te geven in mijn eerst line-dancing, waarna ik meerdere keren de reactie kreeg: "Pieter, are you sure you aren't American?"

Alle andere avonden zaten ook vol met vanalles en nog wat, maar het spectaculairste was ongetwijfeld maandagavond. Ik heb van dichtbij een Amerikaanse storm meegemaakt, met alles erop en eraan. We zaten allemaal stil (en toch ietwat bang) in de woonkamer rond te kijken en te luisteren, toen we plots het alarm hoorde afgaan. De televisie die tot op dat moment constant het nieuws bleef uitzenden met satelietbeelden, werd plots zwart en in witte letters verscheen de boodschap "Tornado Warning". Nadien kwam er een hele gebruiksaanwijzing, die zei dat je alles moest achterlaten en naar de kelder moest gaan en indien je geen kelder had, je zo ver mogelijk weg moest blijven van de buitenmuren. Dat was toch wel even schrikken. Gelukkig heeft dit veel te grote huis een al even grote kelder. De storm ging voorbij zonder enige schade aan te richten bij ons, maar de dag nadien hoorden we van andere studenten hoe het huis van hun host family was toegetakeld. Het was een culturele ervaring van formaat. Of zoiets.

Vrijdagavond hebben we gezelschapspelletjes gespeeld en heel hard gelachen. Het was superleuk, maar ook afschuwelijk tegelijk. We hebben namelijk als laatste een spel gespeeld, dat je niet bepaald doordeweeks kan noemen. In Amerika zijn de Jelly Belly snoepjes heel bekend. Het zijn kleine snoepjes met alle mogelijk smaken: banaan, kiwi, mango, chocolade, pina colada, koffie, appel crumble, kokosnoot,... alles door elkaar en ieder met een eigen kleurtje. Maar er zijn natuurlijk meer smaken dan kleuren, waardoor je soms moet afwachten of die rode nu aardbei, tomaat, framboos of kers is. Hoe dan ook, er is ook een speciale versie van deze snoepjes (voor diegenen die Harry Potter hebben gelezen, zal dit bekend in de oren klinken). Er bestaan namelijk doosjes met "Weird and Wild Flavours". Een kleine greep uit het assortiment: Oorsmeer, rotte eieren, braaksel, potloodslijpsel, snot, pampers, beschimelde kaas,... Wal. Ge. Lijk. En hoewel ieder van ons wel een paar keer bijna echt moest overgeven, hebben we ons kapot gelachen. Manuel (mijn Mexicaanse Host Brother) had ook het ingenueuze idee om ons te filmen terwijl we de meest afschuwelijke gezichten maakten. Hilarisch om dat nadien te bekijken en opnieuw mee te maken!

Gisteren zijn we weer op familie-uitstap geweest en deze keer naar Boulder, een heel mooi stadje met een openlucht mall, eigenlijk gewoon een winkelstraat dus. Op weg naar daar zijn we eerst gestopt in FlatIrons, een gigantisch winkelcentrum, waar je volgens mij urenlang in kan rondlopen of zelfs gewoon in kan wonen. Het centrum heet zo, omdat het naast de Flat Iron Mountains van de Rocky Mountains ligt. Dit zijn zes bergen die eruit zien alsof ze platgestreken zijn en daarenboven lijken ze gewoon op zes enorme strijkijzers naast elkaar. Heel vreemd, maar zeer mooi. In Boulder zelf, hebben we rondgewandeld op de Boulder Mall, dat je zou kunnen vergelijken met onze Rue Neuve in Brussel, maar dan veel groter (uiteraard, in Amerika moet alles groot zijn) met bomen en kunstwerken in het midden van de straat. Heel rustgevend en aangenaam. Het had ook iets weg van de Ramblas in Barcelona, want er stond om de zoveel meter (of moet ik nu feet zeggen?) een straatartiest.

Zo zat er bijvoorbeeld een jongen op een buffetpiano te spelen in het midden van de straat en het duurde dan ook niet lang of ik zat achter de piano. Ik deed dit uiteraard gewoon zodat die jongen, hij heette Ben en was 23 jaar, even een rustpauze kon nemen. Hij vertelde me dat hij een overeenkomst had met StarBucks (die vind je hier trouwens in iedere straat of soms zelfs meerdere per straat) waar de piano heel de tijd stond. Als hij kwam, rolde hij de piano naar buiten en mocht er op spelen. Ik wou dat ik ook zoiets kon versieren in Brussel... Het was ook heel grappig dat ik aan het spelen was en er mensen bleven staan kijken en geld in het potje kwamen stoppen. Ik was zo verbaasd. Dat potje zat trouwens al goed vol met zeker meer als $50 en Ben zei dat hij daar nog maar twee uur zat.

Gisterenavond hebben we naar 'Dirty Dancing' gekeken, waar ik heel erg van heb genoten. Vandaag gaan we naar Denver Zoo en nadien gaan we gaan picknicken in het park, waar er een gratis Jazz festival is. Het gaat allemaal snel, maar het was weer een supermooie week!