Tempus fugit...

Iedere keer doe ik mijn best om sneller iets te publiceren, maar het lukt gewoon niet. Zeker nu we minder dan twee weken verwijderd zijn van ons eerste grote optreden. Het schema is dan ook zo aangepast dat we extra sessies hebben tot 7.30 pm, waardoor ik pas om 8.30 thuis ben. Als ik dan nog iets instudeer of herhaal en tussenin nog even probeer te praten met mijn gastgezin, is de avond zo om.

Het wordt nu ook echt spannend. Donderdag was de eerste doorloop. Enerzijds denk ik dat we echt wel al iets hebben, maar anderzijds is er nog zoveel te doen. Daarbij komt dat we de komende week voor de eerste keer een vrijwilligersproject gaan doen, dus dat is zoveel tijd dat we niet kunnen repeteren. Maar ik ben heel blij dat ik ook eindelijk met dat aspect van het programma ga mogen kennis maken. Ik kijk er heel erg naar uit.

Ik besefte vorige week, toen ik mijn eigen blog herlas, dat ik eigenlijk nooit heb uigelegd wat ik nu net aan het doen ben. Er ontbreekt namelijk een blogbericht, meerbepaald de week voor mijn vertrek. Ik had dat bericht al getypt om het dan te kunnen publiceren, maar ik ben dat toen vergeten en aangezien ik mijn computer heb verkocht, ben ik dat nu dus kwijt. Maar dat is helemaal geen probleem, dan doe ik dat nu gewoon even:

Het programma waaraan ik deelneem, heet Up With People. Het is een organisatie die jongeren van over de hele wereld samenbrengt om als groep rond te trekken. Op die manier willen ze een boodschap overbrengen van samenhorigheid en tegelijkertijd de schoonheid van die diversiteit. Iedere week trekt de groep naar een andere stad om daar een impact teweeg te brengen op de lokale gemeenschap. Dat wordt enerzijds verwezenlijkt door het vrijwilligerswerk (dat gaat van watterputten graven, over huizen en/of scholen bouwen, tot cliniclowns spelen voor kinderen die op palliatieve zorgen liggen) en anderzijds door de show die we iedere week opvoeren, waarin muziek centraal staat als universeel communicatiemiddel. Een derde aspect is dat dit een studieprogramma is, waarbij ik les krijg in verschillende vakken, die ik reeds in een vorig blogbericht heb opgesomd. Als student kan je dan ook credits krijgen voor dit half jaar en eigenlijk is het zelfs meer waard dan een semester universiteit. Een laatste aspect is het feit dat ik iedere week (buiten de eerste maand, waar ik me nu nog steeds in bevind) bij een ander gastgezin woon om zo volledig ondergedompeld te worden in de cultuur.

Mijn groep bestaat uit 72 studenten van 22 verschillende landen, waarbij de Verenigde Staaten van Amerika als een land wordt beschouwd. Het is superinteressant om een discussie te voeren over een bepaald onderwerp en te zien hoe iemand van Japan helemaal anders denkt dan iemand van Ethiopie, Venezuela, Zweden, Texas of Duitsland. Ik leer ongelooflijk veel bij over al die culturen en daardoor ook over mezelf. En het feit dat het soms tot confrontaties leidt, is niet enkel moeilijk, maar ook net heel leerrijk.

Door de intensiteit van dit programma, heb ik op een zeer korte tijd ook al hechte banden opgebouwd met verschillende mensen. Zo weet ik nu al dat ik ooit eens een reisje ga moeten ondernemen om mensen zoals Wei van China, Aude van Canada, Kristine van Noorwegen, Celiana van Venezuala, Andrea van Mexico of Nao van Japan te gaan bezoeken. En uiteraard lijkt het nu al onmogelijk om ooit afscheid te moeten nemen van Manuel (Mexico), Timothy (Chicago) en Emilie (Nebraska), mijn roommates voor deze maand. Tot slot, lijkt het me zelfs overbodig te vermelden dat ik sowieso Momma Colleen en Dad Jug ga moeten komen opzoeken in dit idyllische Denver. Het zijn twee van de meest gelwedige mensen die ik ooit heb leren kennen. Ik had me geen beter gastgezin kunnen inbeelden!