De eerste week zit erop!

Ik heb een geweldige eerste week achter de rug. Volgens mij heb ik nog nooit zoveel dingen tegelijkertijd meegemaakt en gevoeld. Het is dan ook geen gemakkelijke opdracht om er een kort overzicht van te geven. Maar voor ik daarmee begin wil ik even iedereen bedanken die me een lieve e-mail heeft gestuurd en me verontschuldigen dat ik niet heb terug gestuurd. Ik ben blij dat ik jullie verwittigd had dat ik geen tijd zou hebben. En, heel eerlijk, het is nog erger dan ik dacht...

Iedere dag begint hier met een alarmklok die om 6 uur afgaat. Na een ochtendlijke wasbeurt en een lekker ontbijt dat meestal bestaat uit "cereals" en fruit, vertrekken we met de auto richting hartje Denver waar het Sherman Centre gelegen is, waar we een maand verblijven voor de Staging en Orientation.

Om 8.00 am begint de vergadering met alle aankonigingen en opmerkingen en om 9.00 am start de eerste les. Om 10.30 hebben we een kwartier pauze om dan een tweede sessie tot 12.00 te volgen. Dan is het middagpauze tot 1.00 pm, waarin we iedere middag opnieuw verwend worden met een geweldige warme maaltijd, die verzorgd wordt door een extern catering bedrijf. Er is altijd een slaatje als voorgerecht, een lekker hoofdgerecht (Mexicaanse burrito's, Italiaanse pasta, een Amerikaanse hamburger en gisteren kalkoengebraad met zoete aardappelen) en tot slot een dessert, dat meestal een stuk fruit is, maar soms ook een heerlijke brownie of ander verderfelijk lekkers.

De volgende sessie is dan van 1.00 tot 3.00 pm en tot slot van 3.15 tot 5.15 pm. Dan volgt er een korte "wrap up" en om 5.30 pm vertrekt iedereen richting huis. Om 6.30 aangekomen, praten we even, zetten onze spullen weg, helpen bij het dekken van de tafel en dan eten we om 7.oo pm. Nadien, rond 8.00 pm, beginnen we aan een "ontspannende" avond. Soms gaan we iets bezoeken, of gewoon naar de winkel, we spelen een gezelschapspel, kijken naar een film, praten en lachen gewoon wat of ik werk nog tot 10.00 pm of later omdat er zoveel werk is.

Het is namelijk zo dat alle hierboven genoemde sessies ingevuld worden met zangles, dansles, acteerles of echt een hoorcollege psychologie, sociologie, cultuurwetenschappen, communicatie, geschiedenis,... Nu, normaalgezien volgt de hele groep die lessen samen, maar tijdens deze algemene groepslessen (we zijn uiteindelijk met 70) worden er soms groepjes van 4, 6, 8 of 10 studenten uitgehaald voor speciale prive lessen of workshops. Je voelt het waarschijnlijk al aankomen...

Maandag begon als een heel open dag met vooral infosessies en kennismakingsspelen. Dinsdag echter, was de grote dag waar iedereen over sprak  en sommige zelfs al op voorhand nerveus voor waren, namelijk de audities. En niet zomaar een beetje... Op een dag tijd hadden we vijf verschillende modules waar we in groepjes van 4 naartoe moesten om iets te brengen voor een jury die telkens uit drie tot zeven personen bestond. Er was een auditie voor zang, dans, spreken, techniek en kostuums (dat laatste was het minst schrikwekkende en voelde echt aan als een rustmoment tussen al het geloop en gestress voor de andere).

Tijdens de audities werd ons iets aangeleerd, bijvoorbeeld een choreografie (of eigenlijk meerdere en ieder in een verschillende stijl, waaronder hip hop, ballet, ballroom, latin en noem maar op) of moesten we iets brengen dat we voorbereid hadden, zoals een lied. Alles ging aan een hels tempo en ze wouden dan ook te weten komen wie er in staat was om op een zeer korte tijd veel leerstof te verwerken. Zo kregen we bijvoorbeeld bij de auditie "spreken" onder andere een monoloog die we op 5 minuten vanbuiten moesten leren en voorbrengen voor de groep.

Iedere auditie eindigde ook teleurstellend hetzelfde: "Okay, thank you guys, you can go now. Good luck with the other modules!" Geen feedback, geen enkele "goed" of "het kon beter", niets. Het was een lange, vermoeiende en heel frustrerende dag. Ik ben kapot thuisgekomen, met barstende hoofdpijn en had zo kunnen beginnen wenen. Gelukkig was Momma er om ons op te vangen, zoals enkel zij dat kan doen. Ze zit ondertussen dan ook al aan host kid 130, dus ze heeft ervaring genoeg.

Hoe dan ook, woensdag begon en voor ik het wist was het zaterdagavond. Ik werd uit iedere mogelijke groepsactiviteit gehaald voor zang- of dans"workshops" (zo noemen ze het graag). Iedere dag wordt er in de inkomhal een lijst opgehangen met de "workshops" van die dag en of het nu 10, 8 of maar 4 namen waren die op de lijst stonden, de mijne was er altijd bij. Ik heb ondertussen al 12 uur dansles achter de rug en mijn hele lichaam schreeuwt: "Wil je vandaag alsjeblief eens NIET dansen!?!" Het doet overal pijn, maar vooral mijn rechterschouder is half verlamd. Maar ja, mijn lichaam is het dan ook niet echt gewoon om op 2 uur tijd meer dan 25 keer een jongedame op te tillen en 8 tellen op mijn schouder te laten zitten terwijl ik ronddraai. Maar hey, ik kan nu de lift op 'Time of My Life' uit 'Dirty Dancing', dus dat was het zeker waard (en ja, dat zeg ik nu gewoon om Charlipop even te laten gillen ;) ).

Ze zeiden ons in het begin van de week dat we uitgedaagd zouden worden. Wel, dat is zeker het geval. Na de eerste 2 uur dansles (een supermoeilijke hip hop choreografie dat uit een videoclip van Justin Timberlake zou kunnen komen) was ik blijkbaar nogal zichtbaar gefrustreerd, want de choreograaf riep me bij zich om te vragen of alles in orde was. We hadden net op 2 uur de hele choreografie aangeleerd gekregen en het ging echt veel te snel. Hij zei dan ook aan het begin van de les: "Jullie zijn de beste, dus dan kan ik ook snel doorgaan. Denk eraan dat we binnen een maand met een twee uur durende show op scene moeten staan." Het was dan ook letterlijk 8 tellen voordoen, die 8 tellen samen doen, nog eens herhalen en dan doorgaan naar de volgende 8...

De choreograaf zei me: "Dit ben je precies niet gewoon, he Pieter? Je kijkt nogal boos. Wil je erover praten?" Dus ik zei hem dat ik dit helemaal niet gewoon was, omdat ik misschien een acteur was, misschien een zanger, maar zeker geen danser en dat ik niet snapte waarom ik in deze les zat en daarom heel gefrustreerd was (je kent me, ik ben nogal direct). Daar zei hij simpelweg op: "Kijk Pieter, ik ben de choreograaf, ik doe dit al meer dan 25 jaar en als ik zeg dat jij een danser bent, ben je een danser. Ik ben thuisgekomen en heb een tijdje gejammerd, maar ben uiteindelijk gewoon heel hard beginnen werken. En wat een geluk want de dag nadien waren er al weer 2 nieuwe workshops met bijhorende nieuwe choreografie...

Daarbij komen dan ook nog eens alle prive zanglessen kijken, want volgens de leidende zangcoach ben ik een van de sterkste stemmen. Als ik zeg dat ik soms tot na 10.00 pm werk en moe ben, dan is dat ook zo. Ik ben dan ook vaak tot niet veel meer in staat buiten in de zetel ploffen en blij zijn dat ik even wat kan praten en lachen met mijn host family. Maar het is geweldig, ik leer zoveel bij en ik geniet (tussen alle frustraties door) met volle teugen! Ik kijk al uit naar morgen, naar een nieuwe week. Maar misschien kijk ik nog meer uit naar het volgend weekend, want dan hebben we zowel zaterdag als zondag vrij.

Het was echt vreemd, zo'n zes-dagen-week. En de enige vrije dag vandaag zat dan ook bomvol. Opruimen, de was doen, achterstallig werk inhalen en dan hebben we een familieuitstapje gemaakt naar Red Rocks, Georgetown en Idaho Springs. Red Rocks is een amfitheater uitgehouwen in roodkleurige rotsen (wauw, wat een verrassing), waar bijna alle beroemde sterren al hebben opgetreden. Georgetown en Idaho Springs zijn twee oude Gold Mining Cities uit de tijd van de Gold Rush (waar de tijd ook lijkt stil te staan) die midden in de Rocky Mountains liggen. Echt ongelooflijk mooi!

Toen we thuiskwamen (het was ondertussen al 7.00 pm) hebben we gegeten en traditional American chocolate chip cookies gemaakt. En nu, na deze drukke week (geloof me, ik heb het bij een kort overzicht gehouden) heb ik dus eindelijk de tijd gevonden om iets op mijn blog te posten. *Zucht* Ik hoop dat het volgend bericht er iets sneller komt. Ik doe in elk geval mijn best.

Liefs uit het boeiende en broeierige Denver