En dan was het zover.

Zaterdagochtend gebeurde wat ik een maand geleden had gezegd dat ging gebeuren: Ik werd wakker in een ander bed, in een ander huis, in een andere stad, in een ander "land", in een ander werelddeel.

Het leuke is dat ik nu, een maand later, die zin ook mooi kan invullen: Ik werd wakker in een koninklijk bed met 4 lakens en 2 kussens, in een kast van een huis met 5 woonkamers (waarvan 1 met piano), 6 slaapkamers en 3 badkamers, in Denver, in Colorado, in Noord Amerika. En hoewel ik doodmoe was na een dag van 24 uur reizen, werd ik 's ochtends toch al om 7 uur wakker.

Na me nog een paar keer proberen te draaien, ben ik dan uiteindelijk toch maar om 8 uur opgestaan, gedouchet (in een van de badkamers) en dan mijn eerste American breakfast gegeten, dat uit courgettebrood en fruit bestond en overheerlijk was! Dan heb ik verder het huis ontdekt (er is ergens ook een fitnessruimte, een garage voor 3 wagens (maar ook fietsen, allerlei materiaal en ontelbare ijs- en koelkasten), een bureau met kasten van Belgische makelij (jawel), een tuin in Xeriscape en vele kamers die eigenlijk geen kamers zijn, maar gewoon kasten met een binnendeur waardoor ze kamers lijken) alsook de familie. Dit weekend is mijn gastouders hun dochter Amy op bezoek, samen met haar man Skip en hun twee dochtertjes Amber (3 jaar) en Alana (1 jaar). Het is hier dus lekker vol en gezellig.

De eigenaars van dit grote, doch zeer warme huis zijn Colleen en Jug Eastman, twee schatten van mensen. We hebben al heel veel gesproken en gelachen en Momma Colleen heeft me al veel geleerd over de streek en het leven hier. Bovendien is ze niet zomaar een gastmoeder, maar de gastmoeder aller gastmoeders, die voor de eerste keer in 1987 haar huis openstelde voor vrijwilligers zoals ik en dus (hoe toevallig) nu aan haar 22ste jaar toe is. En dat is niet alles. Ze is namelijk een van de directeurs bij Up With People en ik had haar naam al tientallen keren onder brieven en e-mails gevonden. Ik was dan ook heel erg verbaasd en voelde me om de een of andere reden vereerd toen ik haar naam op mijn gastgezin-kaartje vond.

Deze ochtend, na het ontbijt, de douche etcetera, nam ze me mee voor mijn eerste Amerikaanse ervaring, namelijk het Costco Warehouse. Een kilometersgrote winkel, waar je enkel dingen kan kopen waarmee je kast in een keer gevuld is. Het lijkt een beetje op onze Makro, maar dan meer de Makro van de Makro, zeg maar de Makro maal de Ikea maal de Cora, maal de Mediamarkt, maar de Colruyt of zoiets. Er is ook het vreemde concept dat je tijdens het winkelen (of dat nu kleren, meubels, eten, tuingereedschap of dvd's zijn) aan iedere hoek van een gang iets te eten krijgt toegestopt, waardoor je niet enkel richting huis vertrekt met een (over)volle kar, maar ook een volle maag. En alsof de "hapjes" (ijs, pannekoeken, brood, fruit, pasta, bizonvlees, koekjes, kaas,...) nog niet genoeg waren, vond Mama Colleen dat ze me moest trakteren op mijn eerste hotdog, in het restaurant dat zich ook om een of andere reden in dat winkelparadijs (je vond er alle mogelijke romans voor slechts 4,95 dollar) bevond.

Na thuis te hebben uitgepakt, verder mensen te hebben leren kennen, was het tijd voor mijn tweede grote Amerikaanse ervaring: een Marching Band Contest in het Football Stadium of Denver. De tien beste teams streden om de nationale titel en uiteindelijk is California gewonnen. Wat moet je je voorstellen bij zo'n Marching Band Competition? Het is niet zomaar een wandelend harmonieorkest zoals je bij ons soms terugvindt op kermissen, maar een heel team van blazers en percussiemuzikanten in combinatie met dansers en vlaggezwaaiers die ingewikkelde choreografieen uitvoeren aan een hels tempo terwijl ze zichzelf live begeleiden. Ongelooflijk. Nog nooit had ik zoiets gezien of er zelfs ook maar van gehoord en daar is het een logisch onderdeel van het schoolleven en cultuur.

Ik ben hier nog maar heel even, maar ik val van de ene verbazing in de andere. Benieuwd wat er morgen volgt...