Er zijn weer twee weken voorbij. Dat wil zeggen dat er nog slechts één overblijft. Ik kan echt blijven herhalen hoe snel alles gaat, maar het is echt niets vergeleken bij hoe snel alles echt gaat. De weken lijken ook drukker te worden: meer educatieve workshops, meer shows, meer interne tijd. Ik was ook vergeten vermelden dat ik ondertussen gekozen ben als Education Intern (stagiair), dus dat maakt alles nog drukker uiteraard. Zo help ik bij de voorbereidingen voor de CI sites, organiseer ik samen met mijn collega stagiair Sonja (Germany) Regional Learning en geven we ook verschillende workshops zelf. Normaal gezien geef je als Stagiair één workshop en dat wordt dan jouw Intern Project genoemd, maar ik zei dat ik meer werk wou, waardoor ik uiteindelijk de verantwoordelijkheid over vijf projecten gekregen heb. Dat is superveel werk, maar ik ben er echt heel gelukkig mee!
Tlaxcala was een zoveelste geweldige stad met een bijhorende fantastische familie! Ik leek gewoon deel te zijn van de familie vanaf de eerste dag dat ik aankwam. Mijn Host Siblings Fernando (16 jaar oud), Temo (11) en Regina (4) waren zichtbaar gelukkig een nieuwe grote broer te hebben en ook mijn Host Parents leken zeer blij te zijn met hun tijdelijke Belgische immigrant. Ik voelde mij in elk geval zeer thuis. Jammer genoeg was de week weer zo druk – zo hadden we bijvoorbeeld drie volledige shows – waardoor ik het gevoel het dat ik niet echt veel tijd met hen kon doorbrengen. Maar de tijd die we hadden was enorm kostbaar voor mij.
Hoogtepunten van de week waren een CI waarbij we samen met studenten bomen gingen planten, wat echt een zeer leuke dag was, en de Cast Appreciation Day. Vrijdag hadden we onze eerste Show Day een aangezien de show ’s avonds om 7:00 uur, waren we wat verbaasd dat we er toch ’s ochtends vroeg moesten zijn om te repeteren, want dat was wat ons schema zei. Toen we binnen kwamen merkten we echter dat er ons een grote verrassing te wachten stond.
De Staff had voor ons een minishow voorbereid, die voor een groot deel ook uit persiflages bestond. Het was een fantastische verrassing en er werd heel wat afgelachen. Nadien kregen we ook ieder een kort briefje van een Staff Member, die ons persoonlijk vertelde waarom hij of zij ons apprecieerde. Ik was zeer vereerd met mijn appreciatie, die geschreven was door Dave Penny onze Cast Manager en die als volgt ging: “I want to appreciate you Pieter because I have just seen so much growth in you in the last year. You have really become a big leader in the cast. I have been so impressed with your maturity, how you push yourself, and how you look out for others. I am so thankful you decided to come back this semester. Thank you Pieter, for being you.” Na de ochtend werden we door de Staff geserveerd voor lunch en de hele dag door werden er kleine dingen gedaan om ons te bedanken. Een zeer aangename verrassing dat bij alle studenten in de smaak viel.
De UWP week zat er na drie uitstekende shows op en toen was het tijd voor een ontspannende Host Family Day. We bezochten het prachtige en idyllische centrum, dat gebouwd was naar het voorbeeld van Cadiz. Mijn familie was echt gewoon heel vriendelijk en we hadden leuke gesprekken, terwijl mijn kleine zusje Regina de hele tijd rondom mijn middel hing. ’s Avonds was er een verjaardagsfeest voor twee van mijn Cast Members – Sonja (Germany) en Marisol (Mexico) – die beiden jarig waren op maandag. Zij hadden in een bar in het midden van de stad afgesproken met de gehele Cast en er zijn uiteindelijk bijna veertig studenten komen opdagen. Dat was een ideaal moment om gewoon samen eens te ontspannen en plezier te hebben, wat we dan natuurlijk ook gedaan hebben.
Maar nadien was het alweer tijd om afscheid te nemen en onze reis voerde ons naar Toluca. Daar werden we verwacht in de zoo, die zeer uitgebreid was en waar we twee uur vrije tijd kregen om wat rond te wandelen. Nadien was het tijd voor de Host Pick Up en ik kreeg van mijn goede vriendin Andrea (Mexico) – die samen met mij deel uitmaakte van Cast B’09 en die nu deel is van het Advande Team – dat ik een geweldige familie ging krijgen. Ze zou namelijk bestaan uit Myrna, een alleenstaande architecte, die zelf had meegereisd met Viva la Gente in ’92. Andrea checkte ook nog even met mij dat ik inderdaad nog steeds een allergie aan katten en honden had, want ze hadden speciaal gezocht naar een dierenvrij huis, wat bij Myrna het geval was. Ik bevestigde dat en keek ernaar uit opgehaald te worden.
Na een half uur wachten, bijna alle studenten waren reeds vertrokken, werd ik opgehaald door Myrna en Antonio, die blijkbaar haar partner was. Ze namen mij mee naar hun nieuwe woonst, waar ze sinds vijf maanden woonden en stelden mij voor aan hun kinderen: drie overenthousiaste honden.
Dat was niet bepaald het beeld dat ik had van de familie, maar goed, ik was zeer blij aangezien we reeds in de auto geklikt hadden, dus ik dacht dat ik dat wel aankon. Ik begaf me naar mijn kamer om mijn koffer en rugzak neer te zetten en iets zei me dat ik misschien toch maar niet volledig moest uitpakken. Ik had verder een zeer leuke avond met interessante gesprekken, terwijl ik voelde hoe ondertussen mijn luchtwegen zich stilaan begonnen te vernauwen. Ik heb gelukkiglijk natuurlijk altijd mijn astma medicatie bij, maar mijn lichaam maakte me duidelijk dat dit niet zou lukken. Eén nacht en een astma aanval later, moest ik noodzakelijkerwijs het nieuws meedelen aan het Advance Team en er werd beslist dat ik moest worden verplaatst.
Het was een zeer ongemakkelijke situatie voor mij, omdat ik me zeer goed voelde bij de familie en ik nu het gevoel had dat zij zouden kunnen denken dat ik niet bij hen wou blijven. Ik had het gevoel een verrader te zijn. Maar het Advance Team, zei me dat ik me zo helemaal niet moest voelen, omdat dit hun fout was. Het was ook de eerste keer dat dit was gebeurd in mijn twee semesters. Dus, ik nam afscheid en werd overgeplaatst naar een andere familie, die reeds een student in hun huis had, maar zeker nog plaats had voor één extra.
Als bij wonder bleek dit de familie te zijn die Michael (Belgium) – één van mijn beste vrienden in de Cast – als Host Son hadden en daardoor had ik het geluk met hem te kunnen samenwonen. Dit was onze eerste en onmiddellijk laatste keer, aangezien het einde van het semester nabij was en het was een fantastische verrassing. Het leek ook echt dat hier een bepaalde reden achter zat, want als de hele situatie niet zo was gegaan, hadden wij nooit Roommates geweest!
We hadden een superleuke en nog veel snellere week samen. Mijn Host Family bestond uit een zeer vriendelijk Mom en Dad en een zus Karen (21) en een broer Guicho (17). Lieve en grappige mensen met een huis dat groter is dan alle huizen waar ik voordien reeds verbleven ben. Onze Host Family Day was bij uitzondering op zaterdag, voor onze Show Day die op zondag valt. We zijn samen Valle de Bravo gaan bezoeken, een klein pittoresk dorpje met een mooi groot meer. We huurden een boot en vaarden wat rond, wandelden rond in het centrum en aten in een zeer lekker restaurant.
Na een lange maar ontspannende dag is het nu tijd voor wat nachtrust, zodat ik me morgen weer in de show kan gooien. Nadien is het Travel Day en dan zitten we voor onze laatste week in Mexico City! Ik kan het niet geloven…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten