The End.

En dan is het voorbij. Daar kan je niet onderuit. Aan alle mooie liedjes komt een einde. Maar laten we het positief bekijken en het een begin noemen. Een begin betekent namelijk het einde van een ander begin. Totdat dat begin weer plaatsmaakt voor een ander begin. En Up with People is, buiten zovele andere dingen, zeker een springplank naar zoveel meer kansen. Dus ik sta positief tegenover de toekomst en daarom noem ik dit een begin.

Ja, denk je nu, allemaal goed en wel, maar hoe zag die laatste week er nu uit? Wel, ik werd tot mijn grote verrassing opgehaald door mijn Host Family van vorig semester. De fantastische familie Minutti – Funes, die één van mijn favoriete families was en die ik met spijt in het hart had moeten achterlaten toen ik naar huis terugkeerde met mijn gebroken voet. Maar nu was ik dus tot mijn grote verrassing terug, wat inderdaad zo aanvoelde: het leek alsof ik terug thuiskwam. Mijn mama Laura en papa Rafael waren heel blij me weer bij hen te hebben en mijn zus Andrea (18 jaar oud), broer Aldo (16) en zusje Alexia (7) waren door het dolle heen! Dit was de perfecte setting voor een laatste en onvergetelijke week.

Van het begin af voerden we de gesprekken die je nooit zou kunnen voeren als je slechts een week bij een familie verblijft. We konden een stap verder zetten, voorbij de alledaagse gesprekken, geen nood meer aan fatisch taalgebruik. Het leek ook alsof ik nooit was vertrokken. Alsof ik thuiskwam na een tijdje te zijn gaan rondtrekken in de Filippijnen, de Verenigde Staten en dat kleine landje dat België werd genoemd. Ik was heel opgelucht en voelde me heel erg op mijn gemak.

Daar was spijtig genoeg wel niet veel tijd voor, aangezien er een gestoord programma gepland was. Laat ik even een overzicht geven van de Host Drop Off en Host Pick Up uren. Dat was op dinsdag 8:00 am tot 9:00 pm en woensdag 8:00 am tot 6:45 pm, wat de rustige dagen waren. Nadien begon het feest op donderdag van 7:00 am tot 1:00 am – inderdaad ’s nachts dus – gevolgd door vrijdag 3:30 pm – wat dus betekende dat we een een Host Family voormiddag hadden – tot 10:30 pm en dan de laatste driedaagse: zaterdag 6:30 am tot 11:30 pm, zondag 10:30 am tot 10:30 pm en maandag 6:30 tot 10:30. Ik weet dat dit veel nummers zijn, maar ik wou het overzicht geven, zodat het duidelijk was dat ik dus bijna nooit thuis was geweest. ’s Ochtends was iedereen druk bezig zich klaar te maken om te vertrekken voor school of werk, waar dus niet veel tijd was om iets te doen en ’s avonds kwam ik het grootste deel van de tijd toe toen iedereen reeds naar bed was gegaan of net op het punt stond om dat te doen.

Maar we hadden onze rustige woensdagavond, die heel gezellig was, en dan was er vrijdagvoormiddag, wat dus de Host Family Morning was. Op die dag was er een zeer speciale gebeurtenis, niet enkel voor mij, maar voor de gehele Mexicaanse bevolking. Mexico kwam die ochtend namelijk tegen Zuid Afrika te staan in de strijd voor de Wereldbeker voetbal. Overal werden bijeenkomsten (lees: “feesten” – dat geldt voor ieder keer dat het woord “bijeenkomst” wordt gebruikt in een Mexicaanse context) georganiseerd en ik ging samen met mijn zus Andrea naar één van die “bijeenkomsten”.

De plaats waar we heengingen was een soort van feestzaal, waar nu tientallen kleine televisieschermen en één groot projectiescherm geplaatst waren, zodat iedereen van overal de wedstrijd kon volgen. Het was negen uur ’s ochtends, maar toch zat iedereen duchtig bier te drinken, taco’s te eten, te zingen, lachen en praten. Het was een heel leuke en ontspannen atmosfeer en ik amuseerde me zeer goed met de bende waarmee Andrea had afgesproken.

Er was wel één ding dat ik iets minder vond en dat is blijkbaar een Mexicaanse gewoonte tijdens “bijeenkomsten” zoals dit. Telkens wanneer er een punt wordt gescoord – of wanneer iemand denkt dat dat het geval is – begint iedereen, buiten te schreeuwen als een randdebiel, ook zijn flesje of glas bier in het rond leeg te gooien. De eerste reactie is echt gewoon om onmiddellijk het glas met een zwier leeg te kappen in de lucht, met het gevolg dat iedereen uiteindelijk een douche van liters bier over zich heen krijgt. Was me dat even een verrassing… Maar na mijn ontmoeting met de onnatuurlijke hoeveelheid afvalwater in de Filippijnen, betekende dit echt niet zoveel meer en we hadden heel veel plezier, waarna we ons na zo’n drie uur druipnat richting huis begaven.

Tot slot, hadden we een buitengewone zaterdagavond met de gehele familie. Na mijn drukke dag begaf ik mij met een taxi naar het Nikko Hotel in het centrum van Mexico City, waar mijn familie mij verwachtte. Daar werd namelijk de Graduation Party van mijn zus Andrea gevierd. Het was een prachtige avond in een majestueuze ballroom, met overheerlijke eten en uitzonderlijke live muziek dat verzorgd werd door een zeer getalenteerde pianiste, violist en cellist. Ik genoot met volle teugen van het aangename gezelschap in een minstens even aangenaam kader.

Na het eten echter maakte de klassieke muziek plaats voor een live band die voor wat uptempo Mexicaanse muziek zorgde. Het was een wonderbaarlijk gezicht: de muziek startte en tot mijn grote verwondering stortte iedereen zich op de dansvloer. De honderden jongeren, maar ook alle broers, zussen, moeders, vaders en zelfs grootouders. De dansvloer barstte van het volk en ik zei luidop tegen mezelf: “Van een cultureel verschil gesproken…” In Europa of de VS moet er meestal een dapper koppel schichtig de dansvloer opsluipen, hopende dat ze snel gevolgd zullen worden door anderen, zodat ze zich te midden van die gehele dansende menigte kunnen verbergen. Maar vaak lukt dat niet, tenzij we al wat later op de avond zijn en iedereen eerst zijn percentage alcohol op een hoger niveau heeft kunnen brengen. Hier is dat in elk geval niet zo. Het werd een enthousiast en spelend gevecht om toch maar met beide voeten op de houten dansvloer te kunnen staan, wat blijkbaar een beter gevoel gaf dan zomaar ergens aan de buitenrand op het vast tapijt te dansen.

Ik was gefascineerd en zo gelukkig, omdat ik me niet alleen voelde in al mijn enthousiasme. Andrea’s vrienden namen me ook gewoon op in de groep en voor ik het goed besefte zat ik middenin een dans-tot-het-zweet-van-je-afdruipt-competitie. En dat bleek helemaal niet moeilijk te zijn. Het opzwepende ritme van de live band hielp daar natuurlijk bij, maar het was vooral het uitbundige publiek dat je geen andere kans liet. Niet dat ik het anders zou willen, maar ze gaven me de energie om toch door te gaan, hoewel ik eigenlijk doodmoe was. Ik maakte dan ook de fout om “heel even te gaan zitten voordat ik terug zou dansen”, want mijn lichaam raakte het zachte kussen van de stoel nauwelijks aan en het zakte volledig in. Er was geen manier om dat nog terug recht te krijgen en op de koop toe viel het zelfs in slaap terwijl ik daar aan tafel zat.

Ik schrok wakker en zag grootmoeders lieve glimlach, die ook net even een pauze nam om haar rug wat rust te geven. Mijn poging om me te herpakken was vergeefs, aangezien ik nog geen vijf minuten later weer in slaap viel en dat herhaaldelijk bleef doen. De tantes vonden het amusant, maar mijn Host Mom besefte ook dat ik na zo’n week natuurlijk niet in de ideale toestand was om een hele nacht te feesten. Het programma van het feest was namelijk begonnen om 8:30 pm en zou doorgaan tot 9:00 ’s ochtends… Mijn zus was zeer blij me die culture ervaring te kunnen laten meemaken, maar mijn lichaam kon de uitdaging spijtig genoeg niet aan. Denkend aan mijn verantwoordelijkheid voor de laatste show, die de dag nadien zou plaatsvinden, werd ik om 3:00 am naar huis gevoerd door de zus van mijn Host Mom, waar ik als een blok in slaap viel. Toen ik zes uur later opstond keek ik met een warm gevoel en een glimlach op mijn gezicht rond en vond her en der lichamen verspreid in zetels en op bedden, met dezelfde feilloze outfit aan van de vorige nacht.

Nu, waarom was deze week zo druk en zwaar? Er waren van dinsdag tot en met zondag zes shows gepland, het is te zeggen drie grote (ongeveer tweeënhalf uur) en drie kleinere (vijfenveertig minuten). En aangezien Mexico City een reusachtige stad is met meer inwoners dan België en we er zoveel mogelijk wilden bereiken, betekende dat natuurlijk dat we die shows zoveel mogelijk uitspreidden. Daardoor hadden we dagen zoals vrijdag, die bestonden uit tweeënhalf uur rijden naar de venue, anderhalf uur het podium opstellen, opwarmen en uiteindelijk optreden om uiteindelijk tweeënhalf uur terug te rijden. Wat dus wil zeggen dat we gemakkelijk dagelijks drie tot vijf uur in de bus zaten, wat een verklaring is voor de vroege Host Drop Off’s en late Host Pick Up’s.

Maar de shows waren van een zeer hoge kwaliteit. Het is natuurlijk ergens een logisch gevolg, maar toch is het leuk om te merken dat de show telkens beter wordt. De repetities waren spijtig genoeg niet altijd even productief omdat Cast de motivatie wat verloren was, wat leidde tot enkele frustraties met de Production Manager, maar gelukkig werden die allemaal snel opgelost. De shows werden dus beter, wat uiteindelijk uitmondde in onze laatste show op zondagavond. Dat was een heel emotionele gebeurtenis en tegen dat we aan het laatste nummer waren gekomen stond meer dan drie vierde van de Cast gewoon te janken op scene.

Laura Lynn (Nebraska), onze Vocal Instructor, was dan ook zeer tactisch geweest in het kiezen van Caitlin (Wyoming) en mij als solisten, omdat ze wist dat wij niet zomaar in het midden van het nummer een krop in de keel zouden krijgen en niet meer zouden kunnen doorzingen. Ik begrijp dat het natuurlijk heel triest is dat het voor Cast A 2010 zijn laatste show betekent, maar ik ben ook nog altijd van de overtuiging dat ook ons laatste publiek een uitstekende show verdient. Dus daar heb ik dan ook voor gezorgd dat ze die kregen.

Om het nog wat interessanter te maken had Kyle (Minnesota) – samen met Hans en mij één van de drie belangrijkste mannelijke sollisten in de show – vrijdagavond zijn enkel verstuikt, waardoor hij niet meer kon meedoen. Dat hield in dat ik er daardoor plots twee grote solo’s bij kreeg, wat extra stress met zich meebracht, maar daar had ik, eerlijk gezegd, eigenlijk niets op tegen. En wederom, ik weet van mezelf dat ik mijn lijn kan volhouden en mijn emoties op dat moment opzij kan zetten. The show must go on. Ik vind het persoonlijk heel pijnlijk om te zien hoe mensen soms proberen om zelf iets te brengen op een begrafenis van een familielid, om dan in het midden van het nummer te beginnen snotteren en uiteindelijk in tranen uit te barsten, waardoor er niets meer overblijft van het nummer.

Ik weet dat dat natuurlijk een totaal andere situatie is en ik klink nu precies harteloos, maar ik denk dat een betalend publiek zeker een show verdient hoe die zou moeten zijn. Professioneel, kwaliteitvol en energetisch. Ik kan me niet inbeelden dat iemand zou willen betalen om te gaan kijken naar een bende snotterende jongeren. Maar naar traditie weet het publiek dat dit normaal gezien gebeurt tijdens de laatste show en daardoor bestaat het publiek ook meestal voornamelijk uit familieleden en vrienden. Zo is er, om het als het ware te anticiperen, ondertussen sinds jaren de traditie gegroeid om bij de laatste show Kleenex uit te delen aan het publiek bij de binnenkomst en hen te vragen om die tijdens het laatste nummer boven te halen en dramatisch heen en weer boven het hoofd te wuiven, zoals dat soms met aanstekers wordt gedaan. Een heel mooi effect en voor vele studenten de laatste druppel om alsnog de sluizen open te zetten en de waterlanders de vrije loop te laten. Hoe dan ook, we hadden een zeer goede laatste show en ik sloot met een goed gevoel dit jaar als performer voor Up With People af.

De dag nadien kwam als een hamerslag voor velen en de theorie die we tijdens onze psychologische workshop ‘Stages of Loss’ hadden gekregen, werd plots zeer duidelijk omgezet in de praktijk. Tijdens die workshop hadden we geleerd hoe mensen met verlies omgaan en hoewel dit voor veel mensen algemene kennis is, wou ik het toch even herhalen. Als je iets of iemand verliest – dat is niet noodzakelijk een overlijden, dat kan ook het einde van een relatie zijn of zoals in dit geval het einde van een heel lange periode samenleven met dezelfde mensen en dan overblijven met de vraag of je elkaar ooit nog gaat weerzien – zijn er vijf fasen van verlies die je doormaakt.

De eerste fase is die van Ontkenning, wat gevolgd wordt door Woede, Onderhandeling, Depressie en uiteindelijk Aanvaarding. In ons voorbeeld gaat dat als volgt: Ontkenning: “Maar neen, het is nog niet over, we hebben nog twee weken samen, waar spreek je toch over.” Woede: “Wat! Het is gedaan! Ik wil godverdomme niet naar huis! Ik ben hier nog niet klaar voor! Ik wou nog zoveel dingen doen en ik moet nog zoveel zeggen!” Onderhandeling: “Oké, volgende zomer kom ik jou bezoeken en dan kan jij met Kerstmis naar mij toe komen. En ondertussen hebben we Facebook, Skype en e-mail.” Depressie: “Het is over. Hoe moet ik nu verder? Wat moet ik doen met mijn leven? Ik ga jullie nooit meer terug zien. Dat kan ik niet aan.” Aanvaarding: “Het is gedaan, het is nu eenmaal zo, dat wisten we van het begin. Ik ben klaar voor iets nieuws. Dit was een geweldige ervaring en ik ga alles gebruiken wat ik hier geleerd heb om mijn leven minstens even fantastisch te maken.

En dat is ook het hele punt van Up with People. Dit is geen einde. Het is het begin. Ze zeggen ons dat het jammer zou zijn, moesten dit de beste zes maanden van je leven zijn. Dit is slechts het begin van een leven vol uitdaging en kansen om jezelf blijvend te ontplooien. En ik ben het daar volledig mee eens. Up with People is een ongelooflijk programma. Ik heb al meerdere keren gedacht dat dit een verplicht deel zou moeten zijn in ieders leven. Het geeft je de tijd die nodig is om na te denken wie je was, wie je bent en wie je wil zijn en als je dat hebt uitgepluisd kan je in alle nuchterheid en harmonie beslissen wat je dan wil gaan doen.

Tijdens één van mijn laatste Skype gesprekken met één van mijn beste vrienden aan het thuisfront had ik nog maar net een discussie over Up with People. De persoon in kwestie vond dat het programma niet goed was voor mij en dat ik er zo snel mogelijk zou moeten uitstappen. De bewering was dat UWP een “sekte” zou zijn, wat trouwens helemaal geen nieuwe “belediging” is. Up with People is al jarenlang zo genoemd en daar is iedereen die er deel van uitmaakt, van de studenten tot de CEO, zich zeker van bewust. Ik vind het grappig als mensen dat zeggen en ik was teleurgesteld in mijn vriend om dat ook te gaan geloven, gewoon omdat andere mensen daar zo over spraken. Ik was dan ook verbaasd een boze reactie te krijgen toen ik geamuseerd toegaf dat ik het grappig vond dat die persoon dat zei, aangezien die vond dat ik daar helemaal niet mee moest lachen en dat dat voor die persoon het bewijs was dat UWP inderdaad een sekte was. Ik blijf het grappig vinden.

Ik vraag me ook af wat er slecht aan zou zijn. Een sekte is naar mijn mening per definitie meestal van destructieve aard en doet volgens mij meer kwaad dan goed voor mensen. Up with People is een programma dat mensen de middelen geeft om van een goed leven een geweldig leven te maken, waarin er enkel focus is op positieve dingen zoals het helpen van andere mensen. Als ik terugdenk wat ik dit hele jaar gedaan heb, kan ik denk ik enkel op dit negatief punt komen: het is verdomme hard en vermoeiend! Maar dat is het allemaal meer dan waard.

Dus bedankt Up with People, voor dit geweldige jaar. Om me zoveel bij te leren over andere culturen, andere plaatsen, andere mensen en vooral mezelf. Ik heb er heel erg van genoten en ik raad het iedereen aan. Voel je ook vrij om zoveel vragen te stellen als je wil. Ik sta altijd klaar om je te voorzien van open en eerlijke antwoorden. Dat is een belofte die ik hierbij maak.

Goed. Tot zover deze blog. Het was een aangename verrassing zoveel lezers te hebben. We hebben gewoonweg de kaap van duizend lezers overschreden. Ongelooflijk. Dus dankjewel iedereen om zo trouw mijn avonturen te volgen. Ik heb er enorm van genoten en aan de kleine mailtjes en reacties te zien, vonden velen onder jullie het een plezier om “over mijn schouder mee te reizen”, zoals iemand onder jullie me ooit schreef. Dus, nogmaals bedankt.

Tot slot gaat er nog een speciale bedanking uit naar alle mensen die deze reis mee hebben mogelijk gemaakt. Daarmee bedoel ik iedereen die een dag heeft gekocht volgens mijn ‘Koop de Dag’ actie en me zo gesponsord heeft. Dat zijn, in alfabetische volgorde: Cathy & Franky, Celia, Els, Eric & Sonia, Fabienne, Johan & Marie-Jeanne, Jolien, Laura & Carine, Joseph & Therezia, Jug & Colleen, Katrien, Kelly, Laraatje, Luc, Lynn, Marcel, Richard & Linda, Rik & Yvonne

Bedankt, bedankt, bedankt. Echt duizendmaal dank.

The Beginning.