What’s happening to me?

Er is zoveel gebeurd en ik besefte zelfs niet dat ik nu al drie weken achter sta met mijn blog. Dus laat ik even proberen een chronologisch overzicht te geven.

Het begon met ons eerste optreden in Denver, dat onmiddellijk heel goed verliep. Uiteraard moest er nog zoveel verbeterd worden, maar we stonden er. We kregen een daverend applaus, een staande ovatie en ik kreeg veel persoonlijke complimenten van mensen uit het publiek. Het was een hele opluchting toen het voorbij was en tegelijkertijd was er iets in mij dat schreeuwde: “Nog, nog! Meer, meer!” En oh, ik kreeg meer, want de avond nadien stonden we alweer op de scene.

Nu, het is belangrijk te vermelden dat zo’n dagen ongelooflijk druk zijn. ’s Ochtends zijn er workshops om dingen “op te kuisen”, te verbeteren, zoals liederen en choreografieën. In de namiddag is het doorloop, waarbij alles tezamen komt en dan heb ik het niet enkel over de inhoud van de show zelf, maar ook kostuums, belichting en noem maar op. Dan volgt er een nabespreking met notes van de Show Manager, Dance Captain, Musical Coordinator en dan avondeten. Nadien is er tijd om ons in onze kostuums te hijsen en voor de dames om hun haar grootse proporties te laten aannemen en hun gezicht te beschilderen, tot ze er allemaal als pareltjes uitzien. Dan volgt de Green Room, waarin we nog enkele laatste notes krijgen en we elkaar oppeppen door samen te zingen of enkele teambuilding spelletjes te doen. Na de show volgt de afbraak en vergadering voor het Show Team en dan zijn we meestal rond 1.00 a.m. klaar om naar huis te gaan.

Om terug te keren naar mijn ietwat chronologische verloop van de voorbije weken: na de show op woensdag ging ik met Momma naar huis, nu ja, niet zozeer naar huis maar naar een “Diner” voor een soort uitgesteld laatste avondmaal. Timothy, Manuel, Emilie, Momma en ik zijn echt heel hecht geworden en we hadden een fantastische avond/nacht. Toen we naar huis gingen, hadden we dan ook al bijna onuitgesproken unaniem beslist dat er niet veel tijd zou verspild worden aan het concept genaamd “nachtrust”. Ik begon de was te doen, te strijken, mijn valies te maken, in afwisseling met leuke spelletje, conversaties en heel veel gelach, soms in combinatie met een traan. We voelde allemaal heel duidelijk aan dat deze geweldige maand erop zat en dat vanaf nu alles anders zou gaan zijn. Voor we het goed en wel beseften was de nacht om en was het tijd om in de auto te stappen en te vertrekken naar het vertrekpunt van de bus. Momma liet vele traantjes en na vele knuffels en “Goede reis!”-wensen vertrokken we dan uiteindelijk richting Aspen.

Aspen, voor de mensen die dat niet kennen, is een soort high society skioord waar mensen zoals Will Smith, J.Lo en Bruce Willis graag vertoeven tijdens de wintermaanden. Dat zijn in elk geval enkele voorbeelden die mijn nieuwe host mom gaf van de mensen die zij reeds over de vloer had gekregen in de winkel waar zij werkt. Het was een onwaarschijnlijk dure winkel met enkel luxe artikelen voor je huis. Een glas van 350 euro, een bestekset van 500 euro, een onderbord van 1000 euro, een tafel van 13000 euro,… noem maar op, je houdt het niet voor mogelijk. Ik kon mijn ogen niet geloven en was doodsbang om ook maar ergens tegenaan te lopen! Zoals zo vaak het geval is, zijn de werknemers zelf niet in staat om iets uit de winkel te kopen waar ze werken en zo is het ook onmogelijk om zelfs maar in dezelfde stad te wonen, die trouwens voor het grootste deel louter uit vakantiehuisjes en hotels bestaat.

Mijn host familie woonde in Carbondale, een klein rustig dorpje, een half uur verwijderd van Aspen. Ze bestond uit Natalia, een geweldig sterke en lieve jongedame van 24, die samenwoont met haar man Sergio, 30 jaar oud. Zij zijn beiden uit Mexico afkomstig en spreken daardoor dan ook een mengeling van Spaans en Engels, wat ze zelf lachend de term “Spanglish” geven. Ze hebben het helemaal niet breed en na Momma’s kasteel, hadden ze echt een klein huisje. Dit vooral omdat 2 maanden geleden Natalia’s moeder plots was overleden en zij had beslist haar zus Viviane van 20 en haar broertje Adrian van 12 jaar oud bij haar in huis te nemen. Ik was heel ontroerd door de situatie en vond het geweldig hoe ze erin slaagde om zowel zus en moeder tegelijkertijd te zijn.

Toen wij er waren hadden ze broer en zus samen in een kamer gelegd, zodat mijn nieuwe roommate Phil (uit Denver) en ik in de andere kamer konden slapen. Het was pakkend om te zien dat mensen die zo weinig hebben toch alles willen delen dat ze hebben. Ik heb geweldige conversaties met ze gevoerd en was zo geraakt door de manier waarop zij hun leven leiden en heb echt heel veel van ze geleerd. Ik ben zondag zelfs meegegaan naar de misviering in het Spaans, omdat ik wist dat dat voor hen heel veel betekende. Ik verstond er uiteraard bijna niets van, maar ik zag dat zij dat heel erg apprecieerden en ervan genoten mij voor te stellen aan hun vrienden en kennissen.

Tijdens mijn enige vrije dag wou ik dan ook zoveel mogelijk tijd met ze doorbrengen, aangezien ik iedere dag zo druk en tot heel laat bezig was. Phil en ik hadden een hele leuke en mooie dag met Sergio en Adrian. Natalia en Viviane hadden er heel graag willen bij zijn, maar ze verontschuldigden zich omdat ze moesten werken, ook al was het zondag, maar Natalia zei dat ze het geld gewoon echt nodig hadden. Maar ’s avonds, na een prachtige dag vol bezoekjes aan onder andere het natuurlijk Paradijs op aarde (een wondermooie plek genaamd Belroom Mountains), gingen we allemaal samen op restaurant om onze laatste avond te vieren. Ik probeerde ze duidelijk te maken dat dat echt niet nodig was, maar Natalia stond erop omdat ze zo blij was met ons als gasten en blijkbaar ook zij een fantastische tijd had gehad en dat in schoonheid wou afsluiten.

We gingen naar een Mexicaans restaurant en vierden onze vierde en laatste avond samen, alsook mijn 22^ste verjaardag. Ik begreep er niets van toen Natalia plots zei: “Jeeej, het is Pieter zijn verjaardag!”, ik probeerde ze duidelijk te maken dat dat niet het geval was, maar toen de hele familie enthousiast riep: “Oh ja, wat een goed idee! Jeeej, het is Pieter zijn verjaardag!”, had ik al snel door dat ze iets van plan waren, dus speelde ik maar enthousiast mee, benieuwd wat me te wachten stond. We hadden een heerlijke maaltijd met al even heerlijke conversaties en heel veel gelach. Ik kreeg “voor mijn verjaardag” een Margharita, een sombrero op en een lied gezongen door het gehele personeel van het restaurant. We hadden superveel plezier en ik had een grote glimlach op mijn gezicht totdat, plots, voor ik het goed en wel besefte, mijn gehele gezicht onder de slagroom zat. Mijn host familie proestte het uit en zoals jullie me allemaal kennen, schoot ook ik in een lachbui. Daarop kwam de vriendelijke serveuse me, buiten de rest van de slagroom ook, wat servetten brengen, verontschuldigde zich met een grote glimlach op haar gezicht en wenste me een onvergetelijke verjaardag, wat het zeker en vast was!

Maandagmorgen was het alweer tijd voor een afscheid en deze keer zette de bus koers richting Durango, Arizona. We reden een hele dag door een ongelooflijk mooi landschap en amuseerden ons rot met allerlei busspelletjes, afgewisseld met hier en daar een uurtje slaap, om toch ietwat dat slaaptekort proberen in te halen. Maar met een grote glimlach op mijn gezicht dacht ik aan wat Momma eens had gezegd: “Och, slapen kan volgend semester nog”.

We kwamen aan in Durango, een prachtig idyllisch dorpje en ik werd voorgesteld aan mijn nieuwe host mom Micki. Het klikte onmiddellijk, zelfs die eerste ongemakkelijk avond werd achterwege gelaten. Ik besefte dat iedere dag dat we traag gaan om elkaar rustig te leren kennen, een dag minder is dat we plezier kunnen maken en dat is zeer kostbaar als je zo weinig dagen hebt… Maar met Micki ging alles als vanzelf. Ze is een leerkracht en weet ongelooflijk veel, wat urenlange conversaties tot gevolg had. Deze keer was mijn roommate Rafa (van Brazilië) en ook dat was een goede combinatie.

Nu, in Durango hadden we een heel druk schema. Maandagavond kwamen we aan, gingen we naar huis, was er net tijd voor een maaltijd, een korte kennismaking en dan was het bedtijd. Rafa viel ook gewoon met al zijn kleren en het licht aan in slaap op zijn bed. Ik merk dat dat ook bij mij het geval is. Het concept is: slapen. Of dat nu met of zonder licht, op of onder het laken, met of zonder kleren, op het bed of ergens in een zetel of zelfs op de grond is,… maakt allemaal niet zoveel meer uit.

Dinsdag was het tijd voor een hele dag Community Service, wat echt heel veel voldoening bracht. Woensdag was er een tweede CI Day (wat staat voor Community Impact), maar ik werd uitgeschreven voor workshops. Er was ondertussen namelijk iets anders belangrijks gebeurd: Net voor we vertrokken “on the road”, werd ik uitgekozen als stagiair van Laura Lynn (Nebraska), de Musical Coordinator, die, zoals de titel al laat vermoeden, instaat voor de muzikale kwaliteit van de show. Dit houdt in dat ik mee workshops geef voor solisten, kleine groepjes of soms zelfs de hele cast. Zo heb ik vanaf Durango bijvoorbeeld de stemopwarming overgenomen en kijkt Laura Lynn gewoon toe hoe ik haar job overneem, zodat ze zeker is dat ik niets vergeet of geen grove fouten maak.

Het is tot nu toe het beste onderdeel van het hele programma. Ik geniet er echt superhard van om andere mensen te helpen een lied te leren zingen, meer nog dan het lied zelf te zingen. Ik breng urenlang door met mensen met een geweldige stem en geef ze feedback terwijl ik ze begeleid op de piano om naar ze te luisteren. Ik snap nu waarom David, Marina, Greet en alle andere mensen die mij ooit les gaven, zo erg van hun job genieten. Het is wonderbaarlijk een onderdeel te zijn van iemands leerproces. Zien hoe die persoon de eerste keer het lied hoort, meezingt, de tekst leert, werkt aan het brengen van het lied, zelfzekerder wordt, openbloeit en uiteindelijk stralend op scene staat. Wauw! Echt, het meest toepasbare woord is simpelweg: wauw!

Natuurlijk houdt dit in dat ik er weer zoveel werk extra bij krijg, wat leidt tot nog meer werk ’s avonds als ik al doodmoe thuiskom. Workshops voorbereiden, maar ook gewoon puur administratief allerlei tracklijsten bijhouden en helpen bij het opstellen van de Showlist, die zegt wie wat zing, waar die persoon moet staan, welke microfoon hij of zij moet gebruiken,… Maar het is ongelooflijk! Het geeft me ook een nog beter inzicht in de show, aangezien ik nu ook de andere kant zie. Zo maak ik iedere ochtend en avond deel uit van de Staff vergadering en ben ik na iedere show aanwezig op de showevaluatie.

Hoe dan ook, om terug te keren naar het overzicht, was het donderdag en vrijdag Show Day. Jawel, twee shows na elkaar. Superdruk. Superspannend. Superleuk! Vrijdag was een zeer goede show en tot mijn grote verrassing prijkte ik op de voorpagina van de krant in het midden van een van de solo’s die ik zing. Nadien weer een drukke en lange avond vol opruim en vergadering, zorgen dat we alles bij elkaar kregen en zaterdagmorgen hupakee weer de bus op! Het was ook fantastisch te zien dat we vrijdag een speciale gast hadden, namelijk Momma! Ze was donderdag vertrokken, had in totaal acht uur gereden met een tussenstop bij haar dochter om te overnachten, gewoon om ons nog eens te kunnen zien. Ik was zo blij haar terug te zien en het was bijna niet te geloven dat we vrijdagavond weer gewoon met onze kleine familie samen konden zitten om te eten en te lachen.

Uiteraard was het zaterdagochtend dan tijd om afscheid te nemen van twee host moeders tegelijkertijd, Micki en Momma, maar dat liep al bij al vrij vlot. Er is ook gewoon geen tijd om te blijven stilstaan bij dingen. Alles gaat zo snel. Soms word ik wakker en voor ik het weet is het alweer tijd om in bed te kruipen. Maar, hoe druk het ook is, hoe snel het ook gaat, ik geniet van iedere seconde! Alleszins, dat probeer ik toch. Zo was het bijvoorbeeld fenomenaal om die dag, ergens rond te middag, plots de bus te voelen stoppen, uit te stappen, je hart voelen versnellen, je voetstappen ook, om dan stil te staan, je mond te laten openvallen en een half uur vol ongeloof te staan staren naar de Grand Canyon. We hadden de kans om daar twee uur te vertoeven en te beseffen dat dat veel te kort was, maar om tegelijkertijd toch dankbaar te zijn voor elke minuut die we gekregen hadden om dat te mogen aanschouwen.

Nadien bracht de bus ons verder naar Chino Valley waar ik kennis maakte met mijn nieuw gastgezin, zijnde Carole en Bud en mijn nieuwe roommate Brandon (Colorado). Zondag was een vrije dag, dus mijn plan was om dan eindelijk wat e-mails te kunnen versturen en iets op mijn blog te posten, maar zij hadden al andere plannen. We zijn samen allerlei mooie plaatsen gaan bezoeken zoals het zeer aangename stadje Prescott en om 3.00 p.m. hadden zij met vrienden afgesproken voor een barbecue waarop ook wij uitgenodigd waren. Die vrienden waren namelijk ook zelf een host familie en zo hadden we een onvergetelijke namiddag en avond met Emil (Zweden), Renee (Arizona) en Willemijn (Nederland) vol leuke gezelschapspelen en veel te veel lekker eten.

Maandag was het al onmiddellijk Show Day, voor de eerste keer in een High School, wat echt heel interessant was en ook voor de eerste keer leidde tot signeersessies. Supergrappig om meisjes van 14 en 15 jaar op je zien af te komen met een pen, je foto en een grote lieve glimlach, vragend of “you would be so kind to sign this, please?” Na de show en de opruim volgde een nieuwe Travel Day (het was echt een minibezoekje aan Chino Valley) en nu bevind ik me in Lake Havasu. Ik verblijf bij Pauline, een enthousiaste en energieke jongedame van 80 jaar oud, samen met roommate Scott (Arizona). We zijn samen de grote trots van deze stad gaan bezichtigen, namelijk de London Brigde. Voor de mensen bij wie er een belletje gaat rinkelen: jawel, dat is inderdaad de brug die ooit in Londen over de Thames stond, totdat een gekke Amerikaan besloot ze over te kopen voor $2,5 miljoen, om ze dan te laten afbreken, verschepen en weer opbouwen over de Colorado rivier in Lake Havasu en dit alles voor nog eens $7 miljoen. Die Amerikanen toch…

En nu, na een eerste gezellig avond en drie uur op de computer te werken aan dit hele lange blogbericht, is het tijd voor mij om in bed te kruipen. Tot slot, nog even vermelden dat Lake Havasu onze laatste stad is in de Verenigde Staten en dat we zondag op het vliegtuig stappen richting Mexico, dus mijn volgend bericht zal vermoedelijk van daar komen… Olé!