I [have] the time of my life!

Deze week was voorbij voor ik het goed en wel besefte. Ik duik van het ene avontuur in het andere. Het is supervermoeiend, maar echt fantastisch! Iedere dag zijn er minstens 3 workshops zang en dans. Vrijdag spande de kroon met dans van 9.00 tot 12.00 am en van 1.00 tot 5.15 pm, met een zangworkshop tussenin (als ontspanning zullen we maar zeggen) van 4.00 tot 4.00 pm. Ik leer zoveel bij op zo'n korte tijd, het is ongelooflijk. En voor we vrijdag naar huis gingen, kregen we te horen: "Rust alsjeblief allemaal goed dit weekend, want nu beginnen de twee drukste en zwaarste weken. Denk eraan dat jullie op 12 augustus voor het eerst op een podium staan voor een groot publiek."

Het is echt geweldig. Zo hebben we bijvoorbeeld een workshop gekregen van een externe choreografe, die ons moest leren "Indisch" dansen, als voorbereiding op de choreografie van 'Jai Ho'. Ik ging door mijn dak! Het gaat abnormaal snel en mijn schouders schudden langs alle kanten tegelijk, maar ik amuseer me rot! Ik kijk al uit naar de kostuums die ermee gepaard gaan... Verder was er woensdagavond ook een optreden waar alle studenten iets mochten brengen. Ik werd al snel gerekruteerd als cowboy voor het Georgia-team en stond enthousiast het beste van mezelf te geven in mijn eerst line-dancing, waarna ik meerdere keren de reactie kreeg: "Pieter, are you sure you aren't American?"

Alle andere avonden zaten ook vol met vanalles en nog wat, maar het spectaculairste was ongetwijfeld maandagavond. Ik heb van dichtbij een Amerikaanse storm meegemaakt, met alles erop en eraan. We zaten allemaal stil (en toch ietwat bang) in de woonkamer rond te kijken en te luisteren, toen we plots het alarm hoorde afgaan. De televisie die tot op dat moment constant het nieuws bleef uitzenden met satelietbeelden, werd plots zwart en in witte letters verscheen de boodschap "Tornado Warning". Nadien kwam er een hele gebruiksaanwijzing, die zei dat je alles moest achterlaten en naar de kelder moest gaan en indien je geen kelder had, je zo ver mogelijk weg moest blijven van de buitenmuren. Dat was toch wel even schrikken. Gelukkig heeft dit veel te grote huis een al even grote kelder. De storm ging voorbij zonder enige schade aan te richten bij ons, maar de dag nadien hoorden we van andere studenten hoe het huis van hun host family was toegetakeld. Het was een culturele ervaring van formaat. Of zoiets.

Vrijdagavond hebben we gezelschapspelletjes gespeeld en heel hard gelachen. Het was superleuk, maar ook afschuwelijk tegelijk. We hebben namelijk als laatste een spel gespeeld, dat je niet bepaald doordeweeks kan noemen. In Amerika zijn de Jelly Belly snoepjes heel bekend. Het zijn kleine snoepjes met alle mogelijk smaken: banaan, kiwi, mango, chocolade, pina colada, koffie, appel crumble, kokosnoot,... alles door elkaar en ieder met een eigen kleurtje. Maar er zijn natuurlijk meer smaken dan kleuren, waardoor je soms moet afwachten of die rode nu aardbei, tomaat, framboos of kers is. Hoe dan ook, er is ook een speciale versie van deze snoepjes (voor diegenen die Harry Potter hebben gelezen, zal dit bekend in de oren klinken). Er bestaan namelijk doosjes met "Weird and Wild Flavours". Een kleine greep uit het assortiment: Oorsmeer, rotte eieren, braaksel, potloodslijpsel, snot, pampers, beschimelde kaas,... Wal. Ge. Lijk. En hoewel ieder van ons wel een paar keer bijna echt moest overgeven, hebben we ons kapot gelachen. Manuel (mijn Mexicaanse Host Brother) had ook het ingenueuze idee om ons te filmen terwijl we de meest afschuwelijke gezichten maakten. Hilarisch om dat nadien te bekijken en opnieuw mee te maken!

Gisteren zijn we weer op familie-uitstap geweest en deze keer naar Boulder, een heel mooi stadje met een openlucht mall, eigenlijk gewoon een winkelstraat dus. Op weg naar daar zijn we eerst gestopt in FlatIrons, een gigantisch winkelcentrum, waar je volgens mij urenlang in kan rondlopen of zelfs gewoon in kan wonen. Het centrum heet zo, omdat het naast de Flat Iron Mountains van de Rocky Mountains ligt. Dit zijn zes bergen die eruit zien alsof ze platgestreken zijn en daarenboven lijken ze gewoon op zes enorme strijkijzers naast elkaar. Heel vreemd, maar zeer mooi. In Boulder zelf, hebben we rondgewandeld op de Boulder Mall, dat je zou kunnen vergelijken met onze Rue Neuve in Brussel, maar dan veel groter (uiteraard, in Amerika moet alles groot zijn) met bomen en kunstwerken in het midden van de straat. Heel rustgevend en aangenaam. Het had ook iets weg van de Ramblas in Barcelona, want er stond om de zoveel meter (of moet ik nu feet zeggen?) een straatartiest.

Zo zat er bijvoorbeeld een jongen op een buffetpiano te spelen in het midden van de straat en het duurde dan ook niet lang of ik zat achter de piano. Ik deed dit uiteraard gewoon zodat die jongen, hij heette Ben en was 23 jaar, even een rustpauze kon nemen. Hij vertelde me dat hij een overeenkomst had met StarBucks (die vind je hier trouwens in iedere straat of soms zelfs meerdere per straat) waar de piano heel de tijd stond. Als hij kwam, rolde hij de piano naar buiten en mocht er op spelen. Ik wou dat ik ook zoiets kon versieren in Brussel... Het was ook heel grappig dat ik aan het spelen was en er mensen bleven staan kijken en geld in het potje kwamen stoppen. Ik was zo verbaasd. Dat potje zat trouwens al goed vol met zeker meer als $50 en Ben zei dat hij daar nog maar twee uur zat.

Gisterenavond hebben we naar 'Dirty Dancing' gekeken, waar ik heel erg van heb genoten. Vandaag gaan we naar Denver Zoo en nadien gaan we gaan picknicken in het park, waar er een gratis Jazz festival is. Het gaat allemaal snel, maar het was weer een supermooie week!

De eerste week zit erop!

Ik heb een geweldige eerste week achter de rug. Volgens mij heb ik nog nooit zoveel dingen tegelijkertijd meegemaakt en gevoeld. Het is dan ook geen gemakkelijke opdracht om er een kort overzicht van te geven. Maar voor ik daarmee begin wil ik even iedereen bedanken die me een lieve e-mail heeft gestuurd en me verontschuldigen dat ik niet heb terug gestuurd. Ik ben blij dat ik jullie verwittigd had dat ik geen tijd zou hebben. En, heel eerlijk, het is nog erger dan ik dacht...

Iedere dag begint hier met een alarmklok die om 6 uur afgaat. Na een ochtendlijke wasbeurt en een lekker ontbijt dat meestal bestaat uit "cereals" en fruit, vertrekken we met de auto richting hartje Denver waar het Sherman Centre gelegen is, waar we een maand verblijven voor de Staging en Orientation.

Om 8.00 am begint de vergadering met alle aankonigingen en opmerkingen en om 9.00 am start de eerste les. Om 10.30 hebben we een kwartier pauze om dan een tweede sessie tot 12.00 te volgen. Dan is het middagpauze tot 1.00 pm, waarin we iedere middag opnieuw verwend worden met een geweldige warme maaltijd, die verzorgd wordt door een extern catering bedrijf. Er is altijd een slaatje als voorgerecht, een lekker hoofdgerecht (Mexicaanse burrito's, Italiaanse pasta, een Amerikaanse hamburger en gisteren kalkoengebraad met zoete aardappelen) en tot slot een dessert, dat meestal een stuk fruit is, maar soms ook een heerlijke brownie of ander verderfelijk lekkers.

De volgende sessie is dan van 1.00 tot 3.00 pm en tot slot van 3.15 tot 5.15 pm. Dan volgt er een korte "wrap up" en om 5.30 pm vertrekt iedereen richting huis. Om 6.30 aangekomen, praten we even, zetten onze spullen weg, helpen bij het dekken van de tafel en dan eten we om 7.oo pm. Nadien, rond 8.00 pm, beginnen we aan een "ontspannende" avond. Soms gaan we iets bezoeken, of gewoon naar de winkel, we spelen een gezelschapspel, kijken naar een film, praten en lachen gewoon wat of ik werk nog tot 10.00 pm of later omdat er zoveel werk is.

Het is namelijk zo dat alle hierboven genoemde sessies ingevuld worden met zangles, dansles, acteerles of echt een hoorcollege psychologie, sociologie, cultuurwetenschappen, communicatie, geschiedenis,... Nu, normaalgezien volgt de hele groep die lessen samen, maar tijdens deze algemene groepslessen (we zijn uiteindelijk met 70) worden er soms groepjes van 4, 6, 8 of 10 studenten uitgehaald voor speciale prive lessen of workshops. Je voelt het waarschijnlijk al aankomen...

Maandag begon als een heel open dag met vooral infosessies en kennismakingsspelen. Dinsdag echter, was de grote dag waar iedereen over sprak  en sommige zelfs al op voorhand nerveus voor waren, namelijk de audities. En niet zomaar een beetje... Op een dag tijd hadden we vijf verschillende modules waar we in groepjes van 4 naartoe moesten om iets te brengen voor een jury die telkens uit drie tot zeven personen bestond. Er was een auditie voor zang, dans, spreken, techniek en kostuums (dat laatste was het minst schrikwekkende en voelde echt aan als een rustmoment tussen al het geloop en gestress voor de andere).

Tijdens de audities werd ons iets aangeleerd, bijvoorbeeld een choreografie (of eigenlijk meerdere en ieder in een verschillende stijl, waaronder hip hop, ballet, ballroom, latin en noem maar op) of moesten we iets brengen dat we voorbereid hadden, zoals een lied. Alles ging aan een hels tempo en ze wouden dan ook te weten komen wie er in staat was om op een zeer korte tijd veel leerstof te verwerken. Zo kregen we bijvoorbeeld bij de auditie "spreken" onder andere een monoloog die we op 5 minuten vanbuiten moesten leren en voorbrengen voor de groep.

Iedere auditie eindigde ook teleurstellend hetzelfde: "Okay, thank you guys, you can go now. Good luck with the other modules!" Geen feedback, geen enkele "goed" of "het kon beter", niets. Het was een lange, vermoeiende en heel frustrerende dag. Ik ben kapot thuisgekomen, met barstende hoofdpijn en had zo kunnen beginnen wenen. Gelukkig was Momma er om ons op te vangen, zoals enkel zij dat kan doen. Ze zit ondertussen dan ook al aan host kid 130, dus ze heeft ervaring genoeg.

Hoe dan ook, woensdag begon en voor ik het wist was het zaterdagavond. Ik werd uit iedere mogelijke groepsactiviteit gehaald voor zang- of dans"workshops" (zo noemen ze het graag). Iedere dag wordt er in de inkomhal een lijst opgehangen met de "workshops" van die dag en of het nu 10, 8 of maar 4 namen waren die op de lijst stonden, de mijne was er altijd bij. Ik heb ondertussen al 12 uur dansles achter de rug en mijn hele lichaam schreeuwt: "Wil je vandaag alsjeblief eens NIET dansen!?!" Het doet overal pijn, maar vooral mijn rechterschouder is half verlamd. Maar ja, mijn lichaam is het dan ook niet echt gewoon om op 2 uur tijd meer dan 25 keer een jongedame op te tillen en 8 tellen op mijn schouder te laten zitten terwijl ik ronddraai. Maar hey, ik kan nu de lift op 'Time of My Life' uit 'Dirty Dancing', dus dat was het zeker waard (en ja, dat zeg ik nu gewoon om Charlipop even te laten gillen ;) ).

Ze zeiden ons in het begin van de week dat we uitgedaagd zouden worden. Wel, dat is zeker het geval. Na de eerste 2 uur dansles (een supermoeilijke hip hop choreografie dat uit een videoclip van Justin Timberlake zou kunnen komen) was ik blijkbaar nogal zichtbaar gefrustreerd, want de choreograaf riep me bij zich om te vragen of alles in orde was. We hadden net op 2 uur de hele choreografie aangeleerd gekregen en het ging echt veel te snel. Hij zei dan ook aan het begin van de les: "Jullie zijn de beste, dus dan kan ik ook snel doorgaan. Denk eraan dat we binnen een maand met een twee uur durende show op scene moeten staan." Het was dan ook letterlijk 8 tellen voordoen, die 8 tellen samen doen, nog eens herhalen en dan doorgaan naar de volgende 8...

De choreograaf zei me: "Dit ben je precies niet gewoon, he Pieter? Je kijkt nogal boos. Wil je erover praten?" Dus ik zei hem dat ik dit helemaal niet gewoon was, omdat ik misschien een acteur was, misschien een zanger, maar zeker geen danser en dat ik niet snapte waarom ik in deze les zat en daarom heel gefrustreerd was (je kent me, ik ben nogal direct). Daar zei hij simpelweg op: "Kijk Pieter, ik ben de choreograaf, ik doe dit al meer dan 25 jaar en als ik zeg dat jij een danser bent, ben je een danser. Ik ben thuisgekomen en heb een tijdje gejammerd, maar ben uiteindelijk gewoon heel hard beginnen werken. En wat een geluk want de dag nadien waren er al weer 2 nieuwe workshops met bijhorende nieuwe choreografie...

Daarbij komen dan ook nog eens alle prive zanglessen kijken, want volgens de leidende zangcoach ben ik een van de sterkste stemmen. Als ik zeg dat ik soms tot na 10.00 pm werk en moe ben, dan is dat ook zo. Ik ben dan ook vaak tot niet veel meer in staat buiten in de zetel ploffen en blij zijn dat ik even wat kan praten en lachen met mijn host family. Maar het is geweldig, ik leer zoveel bij en ik geniet (tussen alle frustraties door) met volle teugen! Ik kijk al uit naar morgen, naar een nieuwe week. Maar misschien kijk ik nog meer uit naar het volgend weekend, want dan hebben we zowel zaterdag als zondag vrij.

Het was echt vreemd, zo'n zes-dagen-week. En de enige vrije dag vandaag zat dan ook bomvol. Opruimen, de was doen, achterstallig werk inhalen en dan hebben we een familieuitstapje gemaakt naar Red Rocks, Georgetown en Idaho Springs. Red Rocks is een amfitheater uitgehouwen in roodkleurige rotsen (wauw, wat een verrassing), waar bijna alle beroemde sterren al hebben opgetreden. Georgetown en Idaho Springs zijn twee oude Gold Mining Cities uit de tijd van de Gold Rush (waar de tijd ook lijkt stil te staan) die midden in de Rocky Mountains liggen. Echt ongelooflijk mooi!

Toen we thuiskwamen (het was ondertussen al 7.00 pm) hebben we gegeten en traditional American chocolate chip cookies gemaakt. En nu, na deze drukke week (geloof me, ik heb het bij een kort overzicht gehouden) heb ik dus eindelijk de tijd gevonden om iets op mijn blog te posten. *Zucht* Ik hoop dat het volgend bericht er iets sneller komt. Ik doe in elk geval mijn best.

Liefs uit het boeiende en broeierige Denver

En dan was het zover.

Zaterdagochtend gebeurde wat ik een maand geleden had gezegd dat ging gebeuren: Ik werd wakker in een ander bed, in een ander huis, in een andere stad, in een ander "land", in een ander werelddeel.

Het leuke is dat ik nu, een maand later, die zin ook mooi kan invullen: Ik werd wakker in een koninklijk bed met 4 lakens en 2 kussens, in een kast van een huis met 5 woonkamers (waarvan 1 met piano), 6 slaapkamers en 3 badkamers, in Denver, in Colorado, in Noord Amerika. En hoewel ik doodmoe was na een dag van 24 uur reizen, werd ik 's ochtends toch al om 7 uur wakker.

Na me nog een paar keer proberen te draaien, ben ik dan uiteindelijk toch maar om 8 uur opgestaan, gedouchet (in een van de badkamers) en dan mijn eerste American breakfast gegeten, dat uit courgettebrood en fruit bestond en overheerlijk was! Dan heb ik verder het huis ontdekt (er is ergens ook een fitnessruimte, een garage voor 3 wagens (maar ook fietsen, allerlei materiaal en ontelbare ijs- en koelkasten), een bureau met kasten van Belgische makelij (jawel), een tuin in Xeriscape en vele kamers die eigenlijk geen kamers zijn, maar gewoon kasten met een binnendeur waardoor ze kamers lijken) alsook de familie. Dit weekend is mijn gastouders hun dochter Amy op bezoek, samen met haar man Skip en hun twee dochtertjes Amber (3 jaar) en Alana (1 jaar). Het is hier dus lekker vol en gezellig.

De eigenaars van dit grote, doch zeer warme huis zijn Colleen en Jug Eastman, twee schatten van mensen. We hebben al heel veel gesproken en gelachen en Momma Colleen heeft me al veel geleerd over de streek en het leven hier. Bovendien is ze niet zomaar een gastmoeder, maar de gastmoeder aller gastmoeders, die voor de eerste keer in 1987 haar huis openstelde voor vrijwilligers zoals ik en dus (hoe toevallig) nu aan haar 22ste jaar toe is. En dat is niet alles. Ze is namelijk een van de directeurs bij Up With People en ik had haar naam al tientallen keren onder brieven en e-mails gevonden. Ik was dan ook heel erg verbaasd en voelde me om de een of andere reden vereerd toen ik haar naam op mijn gastgezin-kaartje vond.

Deze ochtend, na het ontbijt, de douche etcetera, nam ze me mee voor mijn eerste Amerikaanse ervaring, namelijk het Costco Warehouse. Een kilometersgrote winkel, waar je enkel dingen kan kopen waarmee je kast in een keer gevuld is. Het lijkt een beetje op onze Makro, maar dan meer de Makro van de Makro, zeg maar de Makro maal de Ikea maal de Cora, maal de Mediamarkt, maar de Colruyt of zoiets. Er is ook het vreemde concept dat je tijdens het winkelen (of dat nu kleren, meubels, eten, tuingereedschap of dvd's zijn) aan iedere hoek van een gang iets te eten krijgt toegestopt, waardoor je niet enkel richting huis vertrekt met een (over)volle kar, maar ook een volle maag. En alsof de "hapjes" (ijs, pannekoeken, brood, fruit, pasta, bizonvlees, koekjes, kaas,...) nog niet genoeg waren, vond Mama Colleen dat ze me moest trakteren op mijn eerste hotdog, in het restaurant dat zich ook om een of andere reden in dat winkelparadijs (je vond er alle mogelijke romans voor slechts 4,95 dollar) bevond.

Na thuis te hebben uitgepakt, verder mensen te hebben leren kennen, was het tijd voor mijn tweede grote Amerikaanse ervaring: een Marching Band Contest in het Football Stadium of Denver. De tien beste teams streden om de nationale titel en uiteindelijk is California gewonnen. Wat moet je je voorstellen bij zo'n Marching Band Competition? Het is niet zomaar een wandelend harmonieorkest zoals je bij ons soms terugvindt op kermissen, maar een heel team van blazers en percussiemuzikanten in combinatie met dansers en vlaggezwaaiers die ingewikkelde choreografieen uitvoeren aan een hels tempo terwijl ze zichzelf live begeleiden. Ongelooflijk. Nog nooit had ik zoiets gezien of er zelfs ook maar van gehoord en daar is het een logisch onderdeel van het schoolleven en cultuur.

Ik ben hier nog maar heel even, maar ik val van de ene verbazing in de andere. Benieuwd wat er morgen volgt...